Eilandlicht

Bij het zien van een smalle, donkere schaduw aan de andere kant van de inham en de glinstering van de metalen dollen, rende Isabelle het huis uit, richting de steiger. Met haar ene hand hield ze haar cape goed vast en met de andere haar vaders telescoop. De koude wind sloeg haar in het gezicht en schimpte dat Henry’s liefde en huwelijksaanzoek slechts een droom waren geweest.

De hele dag had ze genaaid, gebakken en versieringen voor de bruiloft aangebracht en steeds opnieuw had ze zich voorgehouden dat Henry van haar hield, dat hij uit vrije wil voor haar gekozen had en dat hij nog steeds met haar wilde trouwen nadat hij de waarheid over haar te weten was gekomen. Ze had het verlangen in zijn ogen gezien. Ze had het geproefd in zijn kussen en gehoord in zijn beloften.

Hij zou terugkomen.

Met bevende hand hief ze de telescoop om hem aan haar ogen te zetten, maar bleef halverwege de beweging steken. Wat als hij van gedachte was veranderd? Wat als de aanblik en de aantrekkingskracht van het leven onder de mensen – ook al was Thunder Bay Island maar een vissersdorp – hem deed beseffen wat hij allemaal had gemist? Pijnlijk langzaam kwam de boot over de golven dichterbij. Ze kon geen minuut langer wachten. Ze bracht de telescoop naar haar ogen en tuurde over het water, tot ze de boot goed in beeld kreeg.

Het vaartuig rees en daalde, maar niet voordat ze had gezien hoe haar vader vermoeid aan de roeispanen trok.

De paniek greep haar bij de keel. Ze drukte de telescoop nog beter tegen haar oog en keek opnieuw. De boot werd hoog opgetild en kreeg een flinke klap van de golven. Ze wilde ontkennen wat dat betekende – dat de boot te licht en leeg was voor twee personen. Toen ze de boot opnieuw in het zicht kreeg, werd haar angst bevestigd. Ze zag maar één gestalte, één paar schouders, één hoofd.

Van haar vader.

De pijn barstte los in haar borst.

‘Nee!’ Het woord kwam eruit als een gesmoorde kreet. ‘Henry, nee!’

Ze zakte op haar knieën en schreeuwde tegen de wind in. Daarna verstikten haar snikken haar stem en begroef ze huilend haar gezicht in haar handen.

11

‘Henry houdt van je. Hij komt terug.' Haar vader had dit na zijn terugkeer al talloze malen tegen haar gezegd, maar het had de vreselijke pijn in haar hart niet verminderd. Haar vader had ook uitgelegd waarom Henry naar Detroit vertrokken was – dat Henry dit moest doen om de gevaarlijke vijanden van Cole Enterprises bij haar weg te houden – maar ook dat had de pijn niet verzacht. ‘Hij heeft het juiste gedaan, Isabelle,' had haar vader gezegd. ‘Hoe moeilijk het ook was, hij deed wat hij moest doen en daar heb ik respect voor.'

In tegenstelling tot haar vaders overtuiging dat Henry terug zou komen, had Isabelle er weinig vertrouwen in. Henry was erg gehecht geweest aan het leven dat hij had geleid. Hij zou het missen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen