Eilandlicht

Zwaar ademend drukte ze haar gezicht tegen het raam van de woonkamer en tuurde langs de struiken en de dennenbomen naar het pad dat naar de steiger liep. Het enige wat ze kon zien, was de geruite jas van een van de mannen die Henry waren komen halen. De anderen waren als gevolg van een bocht in het pad al uit het zicht.

Ze slaakte een gefrustreerde kreet, greep haar vaders telescoop en rende naar buiten. De koude novemberlucht sloeg haar in het gezicht, alsof hij haar wilde straffen omdat ze Henry had laten gaan. Ze negeerde haar losse haar dat in de wind fladderde en de gekreukte kleren waarin ze had geslapen en rende zo hard ze kon. De steentjes en takken onder haar voeten prikten venijnig door haar kousen heen, want ze had zich niet de tijd gegund om haar schoenen aan te trekken. Voorbij de bocht bij het kreupelhout kreeg ze zicht op Henry's blonde haren. Tot haar verbazing zag ze dat het drietal stilstond en de twee mannen Henry's handen op zijn rug bonden. Ze kon Henry's gezicht niet zien, maar aan de manier waarop hij zich verzette, was duidelijk dat hij niet vastgebonden wilde worden.

Waarom bonden ze hem vast? Een van de mannen keek in haar richting. Razendsnel dook ze weg achter een boom langs het pad. Haar hart bonsde van paniek. Hier klopte iets niet.

Ze schoof de telescoop uit en keek naar het drietal. De man met de geruite jas trok een mes tevoorschijn en drukte de punt in Henry's rug, om hem zo te dwingen zijn verzet op te geven.

Isabelle probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Dit sloeg echt nergens op. Als dit de manier was waarop zijn familie hem redde, dan wilde ze niet dat ze hem meenamen. Maar hoe kon zij hen tegenhouden? Het lemmet fonkelde in de zon en reflecteerde bloed. Met een bonzend hart kroop ze naar achteren en in haar haast struikelde ze over haar rok.

Ze moest haar vader vinden. Hij zou weten wat ze moesten doen.

Ze legde de korte afstand naar de toren rennend af, stormde naar binnen en hield abrupt halt bij het zien van haar vader, die op de onderste tree van de stenen trap met zijn gezicht in zijn handen zat.

Hij keek naar haar op en voordat hij zich kon herstellen, zag ze dat zijn bleke gezicht van wanhoop was vertrokken. Onder zijn ogen lagen donkere kringen.

‘Isabelle…’ Hij glimlachte geforceerd en stond op.

‘Die mannen hebben Henry vastgebonden en een van hen houdt hem met een mes in bedwang.’

Haar vaders wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Wat bedoel je?’

‘Ze doen hem pijn!’

Haar vader keek door de openstaande deur in de richting van het strand. Zijn houding vertelde haar dat hij op het punt stond om daarheen te rennen en Henry te redden, maar toen draaide hij zich om naar haar en las ze aarzeling op zijn gezicht. ‘Hij is niet meer onze verantwoordelijkheid, Isabelle.’

De angst om Henry teisterde haar lichaam. Ze wist niet meer wat ze nu nog kon doen. Ze viel op haar knieën voor haar vader neer en pakte zijn handen vast. ‘Help Henry, alstublieft. Alstublieft. Ik wil niet dat hem iets overkomt.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen