‘Ik kom nu zelf ook tot rust’

De man (ruim 80 jaar oud) waartegen we praten komt dagelijks op bezoek bij zijn zus waar hij de laatste maanden ook gewoond heeft. Ze heeft zojuist een lichte wegraking gehad, waarbij ze nauwelijks reageerde. Wel weer wat bijgekomen nu; ze praat ook weer wat en reageert ook weer adequater dan een uur geleden.

Hij loopt naar de bezoekersruimte, waar we even rustig kunnen praten. Hij weet dat zijn zus achteruit gaat; het nieuws komt niet hard aan bij hem. ‘Het ging thuis helemaal niet goed’, vertelt hij. ‘Voor elk wissewasje moest ik opdraven. En ik deed het hoor, voor haar’, zegt hij met liefde in zijn stem. Zijn ogen staan gemoedelijk. ‘Maar weet je, een ziekte die tot de dood leidt én daarbij dementie die alleen maar erger wordt? Steeds vergeetachtiger. En angstig, vooral ’s nachts. Ik kon het echt niet meer volhouden’.

Z’n stem breekt op dat moment. Tranen rollen over z’n gezicht.

‘’t Is de beste keus die we gemaakt hebben, dat ze hier werd opgenomen, in Calando. Ik kom nu zelf ook tussendoor tot rust, als ik dan ’s avonds naar huis ga. En elke ochtend sta ik er weer, maar dan uitgerust’.

Hij glimlacht.

Niet tientallen keren uit bed te hoeven voor je zus, die aan je roept. ‘Jan, kom es’, riep ze dan, ‘ik ben zo bang. Houd m’n hand es vast’. Wat heeft deze man getobd thuis. Ik zie het voor me. Lig je net in bed, weer eruit. En dat niet twee keer, maar wel tien keer op een nacht.

Als ik zie hoe zowel bewoners als familie de laatste weken, dagen ervaren in ons Hospice, kan ik alleen maar beamen dat deze man gelijk heeft.

Mantelzorgers worden weer partner van hun man of vrouw. Het even opladen thuis wanneer je de hele of een gedeelte van de dag bij je geliefde op bezoek bent geweest. Het óntzorgen omdat je man of vrouw, pa of ma in goede handen is. Het niet meer hoeven ontvangen van bezoek. Geen koffie meer te hoeven zetten voor al die mensen die toch nog een laatste keer willen komen om afscheid te nemen. Het wordt allemaal voor ze gedaan hier. We hebben een groot team van vrijwilligers om ons heen staan.

En als iemand bang is ’s nachts? Dan houden wij die hand vast, stellen gerust, zitten een poosje aan het bed terwijl de mantelzorger kan bijkomen.

Maria Vroegindeweij werkt als verzorgende binnen Hospice Calando nadat ze eerst jaren gewerkt heeft in de ouderenzorg.

Met haar columns wil ze de lezer een kijkje geven in het mooie werk binnen een hospice. Ze laat zien wat het is om samen met haar collega’s en alle vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten, deze bewoners in het laatste stadium van hun leven een zo waardevol mogelijk levenseinde te bezorgen.

*alle namen die gebruikt worden zijn gefingeerd; ook zijn alle personen onherkenbaar gemaakt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen