Eilandlicht

7

Henry verplaatste zich steeds beter met behulp van zijn kruk. In het begin kon hij maar een paar minuten staan voordat het zweet op zijn voorhoofd verscheen. Hij klaagde niet, maar zijn opeengeklemde kaken en de rimpels in zijn voorhoofd verraadden dat elke beweging een marteling was.

Isabelle zag hem regelmatig naar het kruis staren dat hij op het nachtkastje had gezet. Ze wist dat hij hoopte dat de brief die haar vader had gepost op tijd zijn familie zou bereiken.

Ook zag ze haar vader vaak naar het zuiden kijken, zoekend naar een stoomschip dat hun kant op kwam. Hij maakte er geen geheim van dat hij vurig bad dat Henry’s vader, als hij eenmaal had vernomen dat zijn zoon nog leefde, vanuit Detroit een schip zou sturen om hem op te halen. Ze wist dat ze het voorbeeld van haar vader en Henry zou moeten volgen, maar om de een of andere reden kon ze de woorden daar niet voor vinden, vooral niet als ze veel met Henry samen was geweest.

Haar vader stelde nog steeds strenge grenzen aan de tijd die ze met Henry kon doorbrengen, maar ze wist altijd wel een reden te bedenken om naar hem toe te gaan en spelletjes met hem te spelen of samen te lezen.

Oktober ging over in november en de dagen werden kouder. Henry kon elke dag langer staan en volgde haar uiteindelijk door het huis. Hij praatte met haar als ze in de keuken met het eten bezig was, trakteerde haar op verhalen als ze aan het werk was en sloeg haar gade wanneer ze tekende.

Op een middag kwam haar vader, nadat hij zijn strikken had gecontroleerd, door de achterdeur de keuken in toen Henry juist midden in het vertrek uit volle borst een declamatie van Shakespeare ten gehore gaf. Ze was zo door Henry geboeid geweest dat haar handen tijdens het oliën van haar vaders laarzen waren stilgevallen, maar bij het zien van haar vaders dreigende blik had ze niet geweten hoe snel ze de laars en de vettige doek weer moest oppakken en verder moest gaan.

Na dat voorval had haar vader Henry aan het werk gezet. Hij had hem op niet mis te verstane wijze te kennen gegeven dat hij, wanneer hij zich fit genoeg voelde om in de keuken een theaterproductie na te spelen, ook prima in staat zou zijn om te werken voor zijn brood.

Haar vader had Henry laten zien hoe hij de toren moest repareren en schilderen. Ze hadden slechts twee vaten kalk, lang niet genoeg om alle slechte plekken te dichten, maar wel genoeg om Henry bezig te houden.

Ze keek vaker uit het raam naar Henry dan zou moeten. Ook bedacht ze steeds smoesjes om buiten te werken, zodat ze met hem kon praten, zelfs toen het steeds kouder werd. Eerst was Henry nogal onhandig geweest, maar uiteindelijk stond hij hoog op de ladder te werken met een professionaliteit die haar een glimlach bezorgde.

Met zijn groeiende baard en haar vaders dikke jas en pet had hij een nieuwe robuustheid over zich. Als ze niet beter wist, zou ze zich bijna kunnen voorstellen dat hij hier woonde. Het verbaasde haar hoe graag ze wilde dat hij hier kon blijven en Presque Island zijn thuis zou worden.

‘Wat teken je vandaag?' Zijn vraag overrompelde haar.

Vanaf haar plek aan de keukentafel voelde ze aan de kou die om hem heen hing dat het deze dag weer erg koud was. Ze was te zeer in de details van haar tekening verdiept geweest om te merken dat hij naar binnen was geslopen. Zijn warme adem streelde haar hals op de plek waar ze haar haren met een lint had samengebonden. Zijn gehandschoende vingers gleden licht langs het onbedekte stukje huid.

Ze onderdrukte het verlangen haar hoofd tegen zijn hand aan te drukken. In plaats daarvan duwde ze haar bril steviger op haar neus en concentreerde ze zich op de half voltooide tekening. ‘Het is een tak van een spar.'

‘De gelijkenis is bijzonder goed.' Zijn lovende woorden streelden haar. Ze had zich er eindelijk toe weten te zetten om hem haar tekeningen te laten zien en hunkerde naar zijn complimenten.

‘Je hebt elke naald volmaakt getekend.' ‘Dank je.’ Ze wiste een vlek en streek het papier met haar hand glad. Het was weer een van haar pogingen geweest om de wereld om zich heen te herinneren voordat hun schoonheid en kleur voorgoed uit haar leven zouden zijn verdwenen.

‘Je vader is net vertrokken,’ zei hij op zachte toon.

Iets in de klank van zijn stem bezorgde haar een prettige huivering. Toen zijn gehandschoende vingers opnieuw haar hals beroerden, sprong ze bijna op.

‘Kom mee,’ zei hij. ‘Ik wil je iets laten zien.’

‘Wat dan?’ Ze sloot haar schetsboek.

‘Dat is een verrassing.’

Toen ze naast hem stond en hem aankeek, zag ze in zijn ogen een sprankeling van zijn vrolijkheid, waar ze steeds meer van genoot.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen