Eilandlicht

Als Hij jouw leven heeft gespaard, dan moet Hij nog een taak voor jou in gedachten hebben.’

Er verscheen een helderrode vlek op de achterkant van zijn lange onderbroek. Het leed geen twijfel dat de hechtingen door het bewegen weer waren opengegaan. ‘Charlie was een goed mens,’ zei hij. ‘Een veel beter mens dan ik.’

‘Isabelle!’ Vanaf het strand achter hen klonk de stem van haar vader.

Henry krabbelde overeind en keek haar verslagen aan. Het blauw in zijn ogen trok haar aan als het getijde, onweerstaanbaar en magnetisch. Haar hart brak om zijn verdriet.

Toen stortte hij bewusteloos neer.

***

Isabelle schoof het potlood achter haar oor en keek aandachtig naar haar tekening. Het zonlicht dat door het slaapkamerraam naar binnen viel, gaf glans aan de gekartelde randen en gestructureerde nerven van het rode esdoornblad dat ze had getekend. Ze had elke schaduw, elke kleine verandering in kleur gearceerd, om zo het beeld in haar geheugen op te slaan.

Tevreden met het resultaat, sloeg ze het blad van haar schetsboek om voor een nieuwe tekening. Ze pakte een dennenappel uit haar verzameling en legde hem in het zonlicht dat haar tekenvel verlichtte. Ze wilde de dennenappel heel nauwkeurig bekijken en elk klein detail in haar herinnering opslaan.

Bij het horen van een zachte kreun vanuit het bed, stond ze op en legde haar schetsboek op de stoel.

Henry opende zijn ogen en keek even naar het plafond boven hem. Daarna vielen zijn oogleden weer dicht, alsof de realiteit te zwaar was om te verdragen.

Ze moest haar vader wakker maken. Nadat hij hun bewusteloze vreemdeling weer naar huis had gedragen, had hij haar op het hart gedrukt dat ze hem moest roepen zodra Henry weer bij kennis kwam.

Ze liep naar hun patiënt en legde haar hand op zijn arm. ‘Henry?'

Zijn lange wimpers trilden en hij opende opnieuw zijn ogen. Langzaam zocht hij haar blik.

‘Hoe gaat het?' vroeg ze.

Hij glimlachte zwak. ‘Ik heb me weleens beter gevoeld.'

Ze gaf een kort kneepje in zijn arm en hoopte dat hij begreep dat ze met hem meeleefde.

Hij verschoof een stukje, maar de kleine beweging deed hem grimassen. ‘Je hebt je wond opengehaald,' zei ze. ‘Ik moest hem opnieuw hechten.’

‘Aha, ik begrijp het. Ik ontmoet hier in de woestenij een schoonheid en maak kennis met haar door middel van een kogelwond in mijn been.’

Hoewel ze zijn ontblote dijbeen had geprobeerd te negeren toen ze zijn wond had schoongemaakt en gehecht, was het moeilijk geweest om er geen aandacht aan te schenken. Ze boog haar hoofd zodat hij niet van haar gezicht kon aflezen wat er in haar omging. Haar vader was ontzet geweest toen hij had ontdekt tot hoe ver haar verzorging van de patiënt zich had uitgestrekt, ook al had hij ongetwijfeld beseft dat het niet anders had gekund.

‘Ik hoop dat je begrijpt dat dit niet mijn gebruikelijke manier is om me aan een mooie vrouw voor te stellen,’ zei hij. ‘Ik vind het veel fijner als je eerst verliefd wordt op mijn uiterlijk.’

Verliefd wordt?

‘Wees maar niet bang,’ zei ze, terwijl ze naar het raam liep. Ze nam aan dat een rijke, knappe man als hij eraan gewend was dat mooie vrouwen voor hem vielen. ‘Ik ben beslist anders dan de vrouwen die je kent.’ ‘Dat zie ik.’ Zijn stem klonk nu plagend. Ze trok de gordijnen verder open en liet het volle zonlicht de kamer binnen. Het raam bood zicht op het grasveld naast de toren. ‘Hij heeft een aparte vorm,’ zei Henry, terwijl hij zich uitstrekte om de vuurtoren te kunnen zien. ‘En hij is kort.’ Aan zijn opgetrokken wenkbrauwen was te merken dat hij niet onder de indruk was.

Met zijn hoogte van twaalf meter was deze vuurtoren een van de kortste van de Grote Meren. Hij was vijftien jaar geleden gebouwd, maar moest al nodig op bepaalde punten worden gerepareerd. Het onstuimige weer in Michigan was niet vriendelijk voor het stenen bouwwerk. Toch verlichtte zijn Lewis-lamp de gevaarlijke rotsachtige kustlijn meer dan voldoende en was de vuurtoren een goede gids voor de vele voorbijvarende schepen.

‘Het moet lastig voor je vader zijn dat de vuurtoren en het huis niet met elkaar verbonden zijn.’

‘Mijn vader kan wel wat hebben en geeft er niet om.’ Ze wendde zich af van het raam en herinnerde zichzelf eraan dat ze moest doen wat haar vader had gezegd. Ook al vond ze het totaal niet vervelend om bij Henry te blijven en met hem te praten, ze moest haar vader wekken en hem met de patiënt laten praten.

Haar vader mocht dan streng zijn, hij was altijd goed voor haar en eerlijk. Vele jaren was hij kapitein-ter-zee geweest, maar toen hij in het huwelijk trad, had hij ervoor gekozen om bij zijn gezin thuis te blijven en zo was hij vuurtorenwachter geworden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen