Bestaansonzekerheid

Twee weken geleden kwam ik terug van weer een bezoek aan Oekraïne. Na even vertoefd te hebben in een land dat al anderhalf jaar in oorlog is, kwamen we weer terug in Nederland. Een land dat weer al vier maanden in een oorlog verkeert. Deze laatste oorlog is vooralsnog minder dodelijk, want ik heb het niet over een strijd tegen een buitenlandse overvaller. Hier woedde de strijd om de kiezer. De strijd hier is gestreden. De strijd daar zet zich voort. Ik schrijf dat maar even, omdat we aan de Oekraïne-oorlog langzamerhand gewend zijn geraakt. Het conflict komt lang niet altijd meer in het nieuws. De strijd Israël-Gaza heeft de aandacht van die andere oorlog opgeëist, al ebt ook de interesse voor dit conflict weg. ‘Wij' hebben belangrijker dingen aan het hoofd dan onze houding tegenover conflicten in het buitenland. In een groot laatste verkiezingsdebat (ik kijk er altijd maar één per verkiezing omdat ik vind dat alle deelnemers gelijk hebben en dat geeft voor mij alleen maar verwarring in het stemhokje, want ik stem al jaren hetzelfde) werd de buitenlandpolitiek niet genoemd, evenals de stikstofoorlog die voor Nederland ongekende protesten en een nieuwe – succesvolle – partij baarde.

Ondertussen is de uitslag bekend. In deze verkiezingstijd stond ‘bestaanszekerheid' centraal. Nu behoor ik tot de weinige mensen in Nederland die niet deskundig zijn op politiek gebied. Maar ik denk wel dat voor even het politieke landschap is opgeschud en een flink aantal partijen zich over hun eigen bestaansonzekerheid dient te buigen. Daar staat tegenover dat voor lang niet alle – nieuwe – partijen die woensdag hebben gewonnen de bestaanszekerheid vastligt. Tijdens het schrijven van deze column herinnerde een oud-collega me via de app aan een uitdrukking die we ‘vroeger' op de redactie bij verschillende bijeenkomsten op politiek gebied tegenkwamen: ‘over je schaduw heen stappen' werd veel gebruikt. Op de uitslagenavond woensdag werd deze term weer menig keer gebruikt door politici. Nu zegt mij dit niet zoveel. Meer indruk maakte diezelfde avond een radio-uitzending die ik onderweg hoorde, waarin iemand aan het woord kwam die kookte voor arme mensen in de armste stad van ons land. Gevraagd naar bestaanszekerheid. Hij vond het geen goed woord. "Noem het toch gewoon armoede…” Armoede in één van de rijkste landen van de wereld… Dit zette me weer eens aan het denken en tot mijn verbijstering hoorde ik later op de avond, toen de uitslag duidelijker werd, verschillende politici, na voor hen tegenvallende uitslagen, constateren "dat we niet goed naar de burgers geluisterd hebben”. Terecht. Ze hebben de signalen uit de samenleving als volksvertegenwoordiger wel gehoord, maar niet geluisterd. Ja, die stap over de eigen schaduw valt niet mee. Hoe de problemen opgelost moeten worden? Ik weet het niet. Eerst maar eens een poosje luisteren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen