Een intense dag in Veenendaal

Lezen we de Schriften binnen ons kerkverband zo verschillend dat we uit elkaar moeten gaan? Of hebben we elkaar juist vanwege die verschillen nodig om de Schriften in hun volheid te kunnen verstaan?

Die ingrijpende vragen kwamen op zaterdag 20 april, op het veelbesproken convent te Veenendaal, in alle eerlijkheid op tafel. Vragen waar de bijna vierhonderd afgevaardigden de adem bij inhielden. Dit is waar het om gaat en waar alle kerkenraden voor Gods aangezicht een antwoord op zullen moeten geven. Dit is waar het convent om werd belegd.

Spanning

Het was een intense, beladen dag, daar in de Pniëlkerk. Op meerdere momenten was de spanning voelbaar. Niet alleen tijdens de opening, waar we hoorden hoe eenheid niet door ons mensen georganiseerd kan worden, maar een geschenk is dat ons gegeven wordt in de stem van de Herder, het offer van de Herder en de missie van de Herder. Ook tijdens de drie panelgesprekken over Kerk, Schrift en Toekomst, die pijn blootlegden, verschillen aantoonden en de vragen waar we voor staan duidelijk voor ogen voerden. Verder zeker ook in de bewogen bijdragen vanuit een negental gemeenten, geselecteerd uit een veelvoud aan inzendingen, waarin enerzijds met grote ernst werd gesproken over de heiligheid van God, de onveranderlijkheid van het Woord en de betekenis van onze traditie; maar anderzijds ook over de onmogelijkheid van een scheuring, over de weg die de heilige Geest gemeenten wijst naar de openstelling van de ambten voor zusters en over het verdriet van de liefde. Op een confronterende manier was de spanning er ook waar ons vanuit de Gereformeerde Bond een spiegel werd voorgehouden. Moeten de Afgescheiden kerken niet steeds opnieuw zichzelf rechtvaardigen en komt het niet daardoor telkens weer tot zulke hoogoplopende conflicten? In hoeverre leven we werkelijk van de rechtvaardiging door het geloof alleen? Maar bovenal werd het spannend op de momenten van gezamenlijkheid: in het gezamenlijk gebeden Onze Vader, bij de gezamenlijk uitgesproken Twaalf Artikelen, bij het gezamenlijk zingen van psalmen en gezangen en in de gezamenlijke stilte. Juist deze gezamenlijkheid riep het als het ware uit: hoe is het mogelijk dat wij dit samen kunnen doen, en toch zo vreemd voor elkaar geworden zijn?

Oogst

Zo werd de nood breed ervaren. In dat licht was de opkomst zonder meer verheugend. 179 van de 181 gemeenten stuurden een afvaardiging. Niet eerder kwamen de kerken op deze manier samen. Zonder twijfel een historische gebeurtenis dus. Maar niet eerder hadden de kerken het ook nódig om op deze manier samen te komen. Daarmee werd het vooral een historisch verootmoedigende gebeurtenis. De oogst van de dag werd in vier punten verwoord door de dagvoorzitter: 1. de opkomst laat zien dat iedereen het kerkverband uiteindelijk enorm waardeert; 2. een flinke meerderheid is bereid elkaar meer ruimte te geven, maar volgens een aanzienlijke minderheid kan dit echt niet; 3. of je de cultuur vooral negatief ziet of ook positief, heeft invloed op hoe je de Bijbel uitlegt; de vraag is welke richting de Geest daarin wijst; 4. we hebben de afgelopen jaren heel verschillend beleefd. Vandaag hebben we elkaar beluisterd. Dat is nog geen oplossing, maar dat is al wel winst.

Deputaten vertegenwoordiging en de commissie ter voorbereiding zullen een verslag, waar mogelijk vergezeld van aanbevelingen, voorleggen aan de komende synode.

Ds. Cees-Jan Smits, Papendrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen