Wie bidt, die ontvangt

Het zijn woorden van de Heere Jezus Zelf, de Mond der waarheid. Zullen we op weg naar de biddag deze Schriftwoorden eens zorgvuldig lezen? Want ze zijn eeuwig waar en zeker!

Onderwijs

We lezen daarom Lukas 11:1-10. Het gebedsonderwijs is uitgesproken in de laatste weken van het aardse leven van de Middelaar. Hij is op reis naar Jeruzalem. Onderweg bidt Hij en geeft Hij onderwijs over het gebed. Dit onderwijs bestaat uit drie stukjes: Wát we moeten bidden (vers 1-4), want zelfs dat weten we niet. Voor de inhoud van ons bidden verwijzen we

naar de Zondagen 45 tot 52 van ons Troostboek.

In Lukas 11 volgt daarna een gelijkenis over de verhoring van het gebed (vers 5-7): ‘Wie van u zal een vriend hebben...?’ Dat is het tweede stukje. Ten slotte lezen we de toepassing (vers 9 en 10) bij deze gelijkenis. Christus spreekt: ‘en Ik zeg ulieden…’. Om in vers 10 te vervolgen met: ‘Want een iegelijk die bidt, die ontvangt’. Dit is dus het verband van dit onderwijs voor biddeloze mensen, voor mensen die de Hoorder van het gebed in de hemel wantrouwen, die Hem verdenken: ‘Dit gaat zo maar niet; dit meent Hij niet’. Terwijl deze

woorden gesproken worden door de gezonden Zoon, Die het hart van de Vader volmaakt kent en openbaart. Wat zijn we toch leugenachtig, om de waarachtige God en Zijn Zoon, de waarachtige Getuige, van onwaarachtigheid te verdenken!

Twee vrienden

Stel het u eens voor… Je hebt twee vrienden, een reisvriend en een buurtvriend. De eerste is op reis en staat midden in de nacht, heel ongelegen natuurlijk, voor de deur. De andere vriend woont in de buurt, maar die slaapt. Volgens de oosterse gastvrijheid wil je de onverwachte gast toch wat voorzetten. Zelfs voor een vreemdeling staat de deur open, en de tafel staat klaar. Laat staan voor een vriend. Maar er blijkt nood, want er is niets in huis. Je kunt geen goede gastheer zijn. Het ontbreekt je aan alles, terwijl een vermoeide en hongerige vriend voor de deur staat.

In grote verlegenheid vraag je je af: wat te doen? Wacht, je hebt in de buurt nog een vriend. Weliswaar is het middernacht, en die vriend slaapt natuurlijk met zijn hele gezin in één ruimte, maar het is toch een vriend. Hém ga je vragen om hulp.

Door de donkere straten zoek je tastend je weg. De deur is gesloten. Je klopt aan, weliswaar zeer ongelegen, en misschien zelfs hoogst ongepast. Je hebt natuurlijk geen enkel recht om opengedaan te worden, maar je weet toch wie zich daar achter de gesloten deur bevindt. Zo sta je in nood en in grote verlegenheid in de duisternis aan de deur te kloppen. Teruggaan, dat kan niet, want dit is het enige adres waar je gehoor zou kunnen vinden.

Drie zaken

Het gaat om drie zaken: Vragen om datgene wat ontbreekt. Zoeken door de duistere straten. En blijven kloppen op de gesloten deur. Maar, het is wel nacht! Er zijn genoeg redenen om weggestuurd te worden: dat gestommel waardoor de kinderen wakker worden. Die herrie van de deur opendoen met die sluitbomen of grendels. Er moet licht gemaakt worden om brood te zoeken. Dit is hoogst ongepast.

Dan maar met lege handen terug naar huis? Nee, de vriend blijft kloppen. Want hij heeft niets in huis, kan er zelf ook niet in voorzien. Alles wat hij ziet is duisternis en een gesloten deur. Kloppen, dat is het enige wat overblijft. Want achter die deur is brood. Achter die deur is een kloppend vriendenhart. Dat weet hij!

Zeg nu zelf, is het onder (leugenachtige) mensen denkbaar dat de deur dicht blijft? Kunnen we het ons in de gewone menselijke verhoudingen voorstellen dat de vriend in nood met lege handen huiswaarts keert? Is het niet ondenkbaar dat de deur dicht blijft? Je helpt elkaar, natuurlijk, ook al is het tijdstip nog zo ongelegen. Zeg nu zelf!

De toepassing

‘Ik, Ik zeg ulieden…‘, staat er eigenlijk tweemaal in vers 8. Zo staat het ook in het begin van de toepassing: ‘En Ik zeg ulieden’ (vers 9). Tweemaal wordt benadrukt Wie het zegt. Tweemaal wordt de inhoud van de waarheid onderstreept. In vers 9 staat de opdracht om te blijven bidden, zoeken en kloppen. En driemaal staat er in de toekomende tijd een belofte. In vers 10 staat de reden waarom we moeten blijven bidden. In het oorspronkelijke staat hier niet het gewone woord voor bidden, maar er staat eenvoudig ‘vragen’. Het gaat alleen maar om het bekendmaken van onze begeerte aan de Alwetende. Daarna staat er letterlijk: ‘Want iedere vragende ontvangt, en de zoekende die vindt, en de kloppende wordt opengedaan’.

Hoort u, zulke mensen blijven maar vragen, zoeken en kloppen. Maar het is zeker dat er ontvangen, gevonden en opengedaan wordt. Het staat er drie keer in de lijdende vorm: er wordt ontvangen, er wordt gevonden en er wordt opengedaan. Want alleen God moet het doen. We zijn daarbij totaal afhankelijk van Gods soevereine genadegaven in Christus Jezus. Want deze Voorbidder openbaart hier het Vaderhart. Hij volvoert het welbehagen. Hij weet welk hart achter de gesloten deur klopt. Hij is Zelf de Deur. Hij is het Licht in de stikdonkere nacht van het zoeken.

Verstaat u nu de diepe inhoud van: ‘… om Jezus’ wil’? Want Hij alleen is het levende antwoord op alle angstige vragen, ter vervulling van alle noden en begeerten. Op ‘ik heb niets’ (vers 6) zal nooit klinken ‘doe Mij geen moeite aan’, zo verzekert Jezus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen