Aan de zee van Tiberias

Met Pasen had Jezus aan Zijn discipelen een geweldige opdracht gegeven: ‘Gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zend Ik ook ulieden’. Het zal niet lang meer duren of ze zullen de wereld in gezonden worden als dienaren van het Evangelie. Ze zijn daar wel voor gevolmachtigd, maar nog niet definitief uitgezonden. De Geest van Pinksteren is nog niet uitgestort.

Het wordt avond, de zon gaat onder. Verschillende vissersbootjes varen al uit. Zo deden ze dat drie jaar geleden ook. Wat zou er tegen zijn om in deze tijd van wachten nog eens de zee op te gaan en voor een maaltje vis te zorgen? Hun levensonderhoud vraagt weer aandacht.

Petrus stelt voor om te gaan vissen. De anderen gaan met hem mee. Wat onwennig trekken ze eropuit. Niet omdat ze hun vak verleerd zouden hebben, maar bij hun roeping had Jezus gezegd: Van nu aan zult u mensen vangen. Het resultaat van hun inspanningen valt tegen. Er staat in Johannes 21: ‘En in dien nacht vingen ze niets’. Ze hebben de hele nacht gevist en het resultaat is nul komma nul. Uitgeput en teleurgesteld zijn ze naar de kant gevaren.

Onbekwaam

Toch waren hun inspanningen niet tevergeefs. We lezen in vers 4a: ‘En als het nu morgenstond geworden was, stond Jezus op de oever’. Wat er gebeurt, hoort bij Zijn openbaring aan Zijn discipelen. Het is een les voor hun toekomstige taak. In dat ‘niets vangen’ leert Hij hen dat ze onbekwaam zijn om mensen te vangen in eigen kracht. We moeten het niet van onszelf verwachten, niet van onze inspanningen, maar van Jezus alleen. Zonder Hem kunnen we niets doen in Gods Koninkrijk.

Het is goed dat we bepaald worden bij onze onbekwaamheid en onze onmacht. Dan leer je van je mislukkingen. Wie in eigen kracht op pad gaat, komt bedrogen uit: lege netten en mislukte arbeid. Maar wie zijn vertrouwen op God stelt, zal niet beschaamd worden. Terwijl de discipelen ploeteren, staat Jezus op de oever.

Het vale licht aan de horizon wordt al zichtbaar. De vistijd is verstreken. Ze hebben tevergeefs gearbeid. Wie zit daar achter? Jezus, de blinkende Morgenster, omkranst met het morgenrood van de lichtende dag. Wat voor de discipelen een dieptepunt is, is voor Jezus een hoogtepunt. De discipelen beseffen nog niet dat die Man op de oever Jezus is. Nadat ze aan Zijn bevel gehoorzaamd hebben en nadat ze zo’n geweldige vangst gemaakt hebben, zullen ze Hem herkennen.

Grote troost

Dat is een grote troost voor ontmoedigde en ontredderde mensenvissers, die al ploeterend geen visje weten te vangen. De hemel kleurt rood en de sterren verbleken. Jezus is de Zon, het Licht der wereld. In dat licht verbleken de zeven sterren, die Hij in Zijn rechterhand houdt. Hij is er en Hij houdt Zijn dienaren vast, maar het gaat om Hem.

Hij staat op de oever, op de grenslijn van zee en land, waar de golven worden gebroken. Alle duistere machten en angsten liggen aan Zijn voeten. De nacht van het ongeloof en de zonde moeten het afleggen tegen de kracht van de Zon der gerechtigheid. Zo was het ook op de eerste Paasmorgen, toen Hij verrees uit de dood.

Vorstelijk staat Hij nu aan de oever van het meer, terwijl Zijn discipelen nog ronddobberen in hun moedeloosheid en vruchteloosheid. Zij zijn aan het eind van hun pogingen om wat visjes te vangen. Binnenkort worden ze als apostelen uitgezonden. Ze zullen de netten van het Evangelie uitwerpen onder de mensen, maar zij kunnen het zaligmakende werk niet doen. Dat doet Jezus. Hij heeft het leven en de vrede aangebracht. Als de verhoogde Heiland zal Hij door Zijn Woord en Geest mensen toebrengen. Hij zal de harten raken en doorwonden met de pijlen van Zijn Evangelie. Daar zit Zijn brandende liefde achter. Daarom ontdekt Hij niet alleen, maar Hij vertroost ook. Hij opent onze ogen voor Zijn volbrachte werk en schenkt het geloof om Hem te omhelzen als de Zaligmaker van zondaren. Hij schenkt vreugde en vrede in de harten van hen die in Hem geloven.

Rijke vrucht

Als de discipelen op Zijn bevel nog een keer de zee opgaan en tegen hun vistechniek in de netten aan de andere kant van het schip uitwerpen, vangen ze zoveel vis dat de vangst niet eens in hun bootje past. Wat een les! In eigen kracht is ons werk tevergeefs, maar in gehoorzaamheid aan Jezus draagt ons leven vrucht. ‘… en gij zult vinden’, zo had Jezus beloofd. Onze netten zijn leeg. Wij hebben de Heere niets aan te bieden. Maar in de erkenning van onze armoede komt de ruimte openbaar van Gods overstelpende rijkdom. Zo krijgt God de eer.

Wat een troost ligt er in deze openbaring van de opgestane Christus voor allen die in het Koninkrijk werkzaam zijn: predikanten, ambtsdragers, evangelisten en jeugdwerkleiders. Maar ook voor ieder lid van de gemeente, voor ieder die God vreest. Denk vooral ook aan uw eigen gezin. We zijn aangewezen op genade alleen. Aan de ene kant komt onze geestelijke armoede openbaar en aan de andere kant dat ons leven en onze bediening in gehoorzaamheid aan God vrucht draagt.

slot

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen