Huntington: ‘De hemel is ons huis’
Ook voor William Huntington was de dood de laatste vijand. Maar voor hem had de dood zijn prikkel verloren: ‘Ik ben niet banger voor de dood dan voor mijn nachtmuts’.
Het jaar 1813 zou Huntingtons sterfjaar worden. Zijn oude dag was gekomen, zo schreef hij in een van zijn brieven. ‘En ik hoop weldra de berg des Heeren op te gaan, waar ik pas de volle inhoud van al deze onderpanden, beloften en eerstelingen zal aanschou- wen. Met grote blijdschap gedenk ik de weg waarlangs de Heere mij gedurende veertig jaar door deze aardse woestenij geleid heeft’.
In een andere brief schrijft hij: ‘Ik ben een oude man en toch een nieuw schepsel. Mijn gang en mijn hand zijn onzeker gewor- den en toch ben ik een koperen muur en een ijzeren wal. Eén en al broosheid, en toch in het bezit van een onverganke- lijke kracht’.
Laatste preek
Op 6 juni 1813 houdt Huntington zijn laatste dienst op zondag. Zijn tekst is 1 Korinthe 8:3: ‘Maar zo iemand God lief- heeft, die is van Hem gekend’. ’s Middags bedient hij nog het Heilig Avondmaal. Daarna verliest hij de belangstelling voor de meeste dingen van beneden, voor zijn broeikas en voor de bomen die hij zelf geplant had. Zwijgend zit hij in zijn studeerkamer te wachten: ‘Waarom ver- toeft de wagen des Heeren zo lang om te komen? (…) Wat een gezegend vooruit- zicht staat mij nu te wachten, om met Hem te verkeren, naar Wie nu al veertig jaar mijn hoop is uitgegaan’.
Vaak was Huntington geplaagd geweest door aanvechtingen en bestrijdingen: ‘Ik ga weer heen als de schaduw die neigt en ik word op en neer geworpen als de sprink- hanen; ik ben al weer sinds enkele weken zo droevig gesteld, zonder licht, leven, kracht, kniezend in de tastbare duisternis’. Maar in zijn laatste dagen zijn alle nevels opgeklaard: ‘Ik ben zo zeker van de hemel alsof ik er al in verkeerde’.
Een gesprek, een brief
Huntington voert nog een enkel gesprek (‘het was niet meer de taal van een sterflijk mens’) en schrijft nog een laatste brief. Daarin zegt hij onder meer: ‘Deze aarde is onze beproevingsplaats, de engelen zijn onze wachters, wedergeboorte is onze loopbaan, Christus is ons einde en de hemel ons huis’. Op 1 juli 1813, ’s avonds om half negen, komt zijn einde.
Huntington had zelf aangegeven waar hij begraven wilde worden, naast zijn ‘hartelijke en oprechte broeder’ Jenkin Jenkins, op het kleine kerkhof achter de Jireh-chapel in Lewes.
Op donderdag 8 juli verlaat de rouwstoet Londen. De lijkkoets wordt getrokken door zes paarden. De stoet is bijna twee kilometer lang. Onderweg worden er oude geestelijke liederen gezongen, als een geïmproviseerde en spontane lijkzang. ‘En zo werd het stoffelijk overschot van de onbuigzame, oude evangeliedienaar door een treurend volk, dat evenwel heel goed wist dat er geen reden tot treuren bestond, behalve dan over hun eigen ver- lies, naar zijn laatste rustplaats gebracht’.
In volstrekte stilte wordt het lichaam van William Huntington neergelegd in de schoot der aarde, naast Jenkins. Op Hun- tingtons grafsteen staat: ‘Hier rust de kolensjouwer, van God bemind, maar gehaat door de mensen. De alwetende Rechter zal dit op de dag des oordeels bekrachtigen en bevestigen tot ontstelte- nis van duizenden. Want Engeland en zijn hoofdstad zullen weten dat een profeet onder hen heeft verkeerd’.
Paulus of de St. Paul’s
Een laatste citaat uit een van zijn brieven: ‘Het is beter met een goede hoop door genade dicht bij de Toren te wonen, dan onze woonplaats gevestigd te hebben in het Boekverkopershof, waar men de Formulierlaan van achter, de Paternosterstraat van voren, de Ave Marialaan ter rech- ter- en de Amenhoek ter linkerzijde heeft. Ik had liever de zegeningen van één kapittel uit de Bijbel in mijn hart, dan dat ik het hele kapittelhuis in bezit had. Het is beter de God van Paulus deelachtig te zijn, dan deken van de St. Paul’s te wezen. (…) Vaar- wel! Verschoon mijn haast en geloof mij steeds uw dienstwillige dienaar te zijn, om u te dienen met hetgeen ik heb. W.H.’. William Huntington had het Koninkrijk der hemelen ingenomen door gebed. (wordt vervolgd)
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 februari 2022
De Saambinder | 24 Pagina's

Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 februari 2022
De Saambinder | 24 Pagina's