Extra kort lontje

De e term ‘kort lontje’ is in de negentiger jaren een staande uitdrukking geworden. Het duidt erop dat iemand opvliegend is, gauw boos wordt, of zelfs snel agressief reageert. Het voorval hierboven past precies bij de omschrijving. Wat een ontploffing, zomaar een paar auto’s voor ons.

Het laat in het klein iets zien wat momenteel veel groter aan de gang is. De opvliegendheid lijkt de laatste maanden wel extra toegenomen. De manier waarop burgers met elkaar omgaan, is verontrustend. Dat speelt zich af in het klein, in de straat of in de buurt. Maar het probleem is ook veel groter. Heel gemakkelijk worden grote groepen mensen bij elkaar geroepen om te demonstreren. Wat vaak vreedzaam begint, loopt razendsnel uit op scherpe rellen. Dan blijken de lontjes extra kort te zijn. We zien het in eigen land, maar ook in landen om ons heen. Beter gezegd, het is een wereldwijd verschijnsel.

Psychologisch effect

Wat er in hoofden van mensen gebeurt, is niet altijd gemakkelijk te duiden. Maar het extra korte lontje is vooral zichtbaar geworden na de ‘lockdown’ als gevolg van de coronacrisis. Dat gedwongen thuis zitten, weinig mogelijkheden hebben om er eens even uit te gaan, de stress over de gevolgen van de vreselijke ziekte. Het lijkt net of dat plotseling tot uitbarsting kwam toen de ‘intelligente lockdown’ werd omgezet in een intelligente terugkeer naar het nieuwe normaal. Alsof de plotselinge vrijheid niet gehanteerd kan worden.

Het lijkt wel heel sterk op een psychologisch effect: van strak gebonden zijn naar ultieme vrijheid. En dat slaat heel gemakkelijk over op anderen. De beweging #blacklivesmatter (dat betekent: zwart leven doet er toe) is er een voorbeeld van. De extreme arrestatie van George Floyd in Amerika, die hij met de dood moest bekopen, leidde binnen korte tijd tot sterke reacties, wereldwijd. Werd dat versterkt door het plotselinge vrijkomen van ons als mensheid? We weten het niet precies. Maar het lijkt met elkaar samen te hangen.

Kerkelijke situatie

Misschien is het tijd om ons ook te bezinnen op onze eigen reacties na de eerste coronacrisis. Een goed voorbeeld is de kerkelijke situatie. De meeste kerken hebben zich in eerste instantie geschikt in de ‘lockdown’. We hebben onze verantwoordelijkheid genomen. Terecht. Maar wat waren de meeste mensen blij dat we weer met dertig mensen naar de kerk mochten. In veel kerken werd een dienst van verootmoediging gehouden. Echter, het duurde nog geen week voordat er getornd werd aan de maatregel dat er een maand later honderd mensen naar de kerk zouden mogen. Dat ging veel te langzaam.

Gelukkig werd dat sentiment herkend en werd erkend dat de kerken niet achter mochten lopen bij allerlei andere activiteiten. Er kwam meer ruimte. Maar de lontjes zijn kort, ook in de kerk. Sommigen vonden het te langzaam gaan, anderen te snel. Sommigen gaven aan: ‘Als er gezongen wordt, dan kom ik niet’. Anderen juist andersom: ‘Als er niet gezongen wordt, dan kom ik niet’. En de kerkenraad moet daarin maar een beslissing nemen. Dat doe je dus nooit goed.

Lessen leren

Moeten we dan maar lijdelijk zijn en afwachten? Nee, natuurlijk niet. En je moet toch je verantwoordelijkheid nemen? Zeker, daar worden we toe geroepen. Maar dat betekent wel dat we onze plaats moeten weten en moeten blijven letten op de toon van ons commentaar, op de aandacht voor elkaars argumenten, op zorgvuldigheid in onze vraagstelling.

Als we dat uit het oog verliezen, dan wordt ook ons lontje extra kort. Dan komen heel gemakkelijk de vruchten van het vlees uit Galaten 5 naar voren zoals venijngeving, vijandschappen, twisten, afgunstigheden, toorn, gekijf, tweedracht. Daar moeten we toch niet aan denken. Dan raken de vruchten van de Geest, die in de weg van bekering en geloof worden geschonken, uit beeld. Denk aan blijdschap, vrede en lankmoedigheid (of geduld). O ja, en zachtmoedigheid, ook zo’n vrucht.

Laten we die vruchten niet uit het oog verliezen, maar die vruchten juist als genadegaven van de Geest beoefenen. Niet alleen in de kerk, maar ook in de samenleving. Dan probeer je het extra korte lontje niet aan te steken, maar juist te blussen. Bij anderen, en vooral bij jezelf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen