Gender en de botsing der geesten

Kleine groep, grote problemen

Tot vrij recent kwamen veel mensen niet of nauwelijks in aanraking met het thema ‘gender’. Dat komt mede doordat de groep transgenderpersonen vrij gering in omvang is. Volgens onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (2012) gaat het om 48.000 Nederlanders (van 15 tot 70 jaar), ongeveer 0,3 procent van de bevolking. Deze mensen voelen zich niet thuis in hun eigen lichaam, omdat hun ‘geboortegeslacht’ (= sekse) tegenstrijdig is aan het ‘ervaren geslacht’ (= gender). Al is de groep transgenderpersonen niet groot, zij heeft wel degelijk met serieuze problemen te kampen. Zo heeft 38 procent van hen een arbeidsongeschiktheidsuitkering, tegen 14 procent onder de rest van de bevolking. En 65 procent van de transgenderpersonen heeft een aandoening van mentale aard die hen in hun dagelijks leven beperkt, terwijl dit 21 procent is onder de overige Nederlanders. De veelvoorkomende psychische problematiek uit zich ook in een suïcidecijfer dat onder de doelgroep wel vijf tot zeven keer hoger ligt. Deze ernstige feiten geven aanleiding tot de aanbeveling dat meer aandacht en (nog) betere begeleiding en (na)zorg - beter toegesneden op de behoeften - voor transgenderpersonen nodig is. Daarbij dienen compassie en zorgvuldigheid hand in hand gaan. Alternatieven voor medische behandelingen verdienen daarom serieus aandacht, zeker als betrokkenen daar zelf behoefte aan hebben.

Genderideologie

Maar volgens sommigen moet de overheid veel meer doen dan opkomen voor de (sociale) veiligheid van kwetsbare groepen en personen. Pleitbezorgers van de genderideologie stellen dat transgenderpersonen vooral lijden onder normen die de samenleving aan hen oplegt. In dat lot delen trouwens alle andere mensen met een bijzondere seksuele identiteit of oriëntatie. Er zou een ‘heteronormativiteit’ heersen, oftewel een alledaagse druk om hetero te zijn. Dit zou onderdrukkend zijn voor lhbti’ers. En daarom moet er een eind komen aan allerlei vanzelfsprekende maatschappelijke normen die bepalen hoe mannen en vrouwen zich moeten gedragen. Pas dan komt er individuele vrijheid om zelf te mogen bepalen wie je bent. Ieder individu moet namelijk de seksuele identiteit en genderrol kunnen kiezen die hem of haar (of iets ertussenin) het beste past. Anderen hebben daarover niets te zeggen. Je ouders niet, je broers en zussen niet, je opa’s en oma’s niet. En de kerk al helemaal niet. Jij bent jij en alleen jij bepaalt wie je bent of hoe je wilt zijn. Anderen moeten dat accepteren, anders discrimineren ze jou.

In het debat over gendergelijkheid botsen twee levensbeschouwingen frontaal op elkaar. Het kader brengt dit voor een aantal aspecten onder woorden.

Nuchtere benadering

Het WI-SGP pleit voor een nuchtere benadering die meer recht doet aan de werkelijkheid. Kwetsbare transgenderpersonen mogen geen slachtoffer worden van een ideologische strijd. Daarom is het ongewenst wanneer de overheid eenzijdig de belangen en wensen van lobbyorganisaties volgt. Bijvoorbeeld door allerlei zorgvuldigheidseisen uit wetgeving en behandelingsprotocollen te schrappen. Het WI-SGP vindt dat juist minderjarigen met genderdysfore gevoelens (gevoelens van onvrede met het biologische geslacht) beschermd moeten worden tegen voortijdig medisch ingrijpen met onomkeerbare gevolgen, zeker wanneer genderdysforie pas gedurende de puberteit ontstaat. Vooral ouders, maar ook begeleiders dienen alert te zijn op groepsdruk om lichtvaardig in transitie te gaan (over te gaan naar een ander biologisch geslacht). Het is ook gewenst om realistisch te zijn tegenover rooskleurige gedachten over de uitkomsten van een medisch behandeltraject.

Verder doet het WI-SGP de aanbeveling om te blijven opkomen voor het klassieke gezin van vader, moeder en kinderen. Hierin groeien verreweg de meeste Nederlandse kinderen op (ongeveer 80 procent en nog eens 15 procent in een eenoudergezin). Het is bizar wanneer een eeuwenlang bestaande sociale praktijk wordt gediskwalificeerd als ‘onderdrukkende heteronormativiteit’. Is het evenwichtig te noemen wanneer politici zich druk maken om meerouderschap, meemoeders, draagmoederschap en het recht om kinderen te mogen adopteren, terwijl vele gezinnen onder de armoedegrens leven? Ook is het volstrekt onverstandig om het feit te negeren dat kinderen die opgroeien in het verband van een stabiel huwelijk van hun biologische vader en moeder nog altijd het beste af zijn. Een mens is immers niet geschapen voor de eenzaamheid. Het streven naar maximale individuele (keuze)vrijheid zal niemand echt gelukkig maken.

Slot

In het debat over gender kan het er fel aan toe gaan. Er staat ook heel wat op het spel! Maar toch blijft het van belang om de tegenstander als een mens te bejegenen. Een mens met een geweten dat wakker geschud kan worden, niet zozeer met rationele argumenten als wel met een persoonlijke en praktische benadering. Gelet op de complexiteit van de problematiek rond gendervraagstukken is het zeer gewenst dat mensen en gemeenschappen die hierover sterk van mening verschillen juist met elkaar in gesprek gaan en dat blijven doen. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen