De Hand van Christus

Nadat het lichaam van de Heere Jezus begraven was hebben Zijn discipelen wel gedacht dat zij hun Meester nooit meer zouden terugzien. Nooit meer zou Hij Zijn hand nog tot hen uitstrekken, terwijl Zijn hand hen nog maar zo kortgeleden het brood en de wijn had aangereikt. Niet alleen was er het verdriet over het verlies van Hem van Wie zij zo veel hielden en Die zo veel van hen hield, ook moeten de discipelen diepbedroefd zijn geweest over alles wat hun Heere was aangedaan. Wat moeten zij bovendien wroeging hebben gehad over hun eigen ontrouw. Zij hadden Hem immers allen verlaten. Zou het Petrus niet steeds in zijn gedachten zijn gekomen hoe hij zijn Meester verloochend had? Tot wie konden zij nu nog heengaan? Hadden zij zich dan toch vergist? Was Hij niet de Christus Gods? Wie zou hen nog hun zonden kunnen vergeven?

Mogelijk zijn er ook in uw leven tijden geweest waarin niemand u kon troosten en de Heere verborgen leek te zijn. Misschien verkeert u op dit moment wel in zulke omstandigheden, terwijl het eerder mogelijk anders is geweest. Wat kan het dan stormen in uw ziel en wat kan de angst der hel u alle troost doen missen. De discipelen verstonden niet dat de Christus al deze dingen moest lijden om ten derden dage weer op te staan. Aan Gods gerechtigheid moest genoeg worden gedaan. Voor hun zonden moest betaald worden. Zij waren vergeten dat de profeet Zacharia had voorzegd dat de Herder geslagen zou worden en de schapen verstrooid, maar ook dat de Herder daarna Zijn hand tot de kleinen zou wenden. Had de Heere Jezus hen niet voorgehouden dat Hij hen nog voor zou gaan naar Galilea? Ook voor de discipelen zelf gold dat zij dit alles moesten meemaken. Zij hadden gestreden over wie van hen de meeste zou zijn en wie aan Christus’ rechterhand zou aanzitten. Zij moesten echter leren dat de Heere Zijn hand niet wendt tot de groten, maar tot de kleinen. Alleen zij die hun leven verliezen zullen het kunnen behouden.

Heeft u die les, door genade, ook al mogen leren? De handen van de Heere zijn de ganse dag uitgestrekt tot een wederstrevig volk. Van nature geeft een mens daar echter geen acht op. Zelfs na ontvangen genade is dat zo vaak het geval. Als Gods kinderen vergeten wat de Heere eerder gesproken heeft, kunnen ook zij als schapen in het rond dwalen. Toch blijkt het door alle beproevingen heen steeds weer waar: ‘maar Ik zal Mijn hand tot de kleinen wenden.’ De boze heeft niet één van de Zijnen uit Christus’ hand kunnen rukken. Valt het ook niet op dat de Heere Jezus hen na Zijn opstanding steeds weer Zijn handen toont? Op de avond van Pasen klonk het al: ‘Ziet Mijn handen en Mijn voeten;’ na acht dagen, tegen Thomas, opnieuw: ‘Breng uw vinger hier, en zie Mijn handen.’ Bij de zee van Tiberias reikten Christus’ handen de discipelen het brood en de vis toe; en Zijn handen waren zegenend over hen uitgebreid toen Hij ten hemel opvoer. Nog immer zijn deze handen de ganse dag uitgestrekt. Door Gods hand moeten de Zijnen zich laten leiden. Mag u het al weten: ‘Gij hebt mijn rechterhand gevat. Gij zult mij leiden door Uw raad en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.’ Smeek de Heere dat Hij ook u nog bij de hand zal vatten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen