Drie generaties in één huis

tekst: JACOMIJN ARIAKHAH beeld: TINEKE VAN DER EEMS

Een weldoorvoede kruisspin laat zich heerlijk bungelen midden in haar web. Niemand die haar stoort, achter het schuurtje naast de sloot.

Het terrein rond het huis van de Van Buurens is groot genoeg om met negen volwassenen en vier kinderen op te leven. Achter en naast het huis strekt zich zo’n 2 hectare aan grond uit met daarop de bijgebouwen, een speeltuintje voor de kinderen, een moestuin en een boomgaard. En niet te vergeten het varkenshok, de schapenwei, het kippenhok en de eendenkooi. Het is de plek waar de Van Buurens sinds vijf jaar bouwen aan hun droom: samen zo zelfvoorzienend mogelijk leven.

DROOM

Hun ideaal ontstond zo’n 10 jaar geleden, vertelt vader Mark van Buuren. Ze woonden toen nog in een dijkwoning in Krimpen aan den IJssel. Oudste dochter Maria (29) en haar man Harm (28) Speksnijder deelden die droom. Evenals dochter Judith (25) en haar man Siebe (25) van Rijn. Mark: „We hebben het als gezin goed met elkaar, we vinden het fijn om samen te zijn.”

Met z’n allen kunnen ze meer bereiken, zeggen ze. Mark: „Zo hebben we minder auto’s en gereedschap nodig en delen we de zorg voor elkaar.” Moeder Hellen: „Als de één een been breekt, lossen we de zorg met elkaar op. Valt er een inkomen weg, dan regelen we dat financieel met elkaar.” Harm: „En het grote erf onderhouden we met z’n allen. Dat kun je ook haast niet alleen.” Mark: „Zelfvoorzienend leven doe je ook gemakkelijker als groep dan alleen. Het is vrij intensief om je eigen dieren te houden, een moestuin te bewerken en de energieinstallaties te beheren, vooral in het begin, als je er nog weinig ervaring mee hebt.” Na een aantal jaren van plannen maken, ging de familie in 2015 op zoek naar een terrein dat voldeed aan hun wensen: een groot huis voor meer gezinnen en een flink perceel.

Ook was het belangrijk een financierder te vinden die open zou staan voor het idee van gezamenlijke bewoning. Want als groep een hypotheek aanvragen, bleek bij de meeste hypotheekverstrekkers niet mogelijk.

De zoektocht was lang en moeizaam, vertelt Mark. Het terrein moest aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals de mogelijkheid tot het opzetten van een moestuin, een boomgaard en diverse bijgebouwen. Ook moest de locatie dicht bij werk, familie en vrienden liggen. Toen hun huidige woning in Berkenwoude in beeld kwam, waren ze direct enthousiast. Het terrein en de bijgebouwen waren verwaarloosd, maar het had veel potentie. Ze besloten met z’n allen de schouders eronder te zetten. Maria: „Alles moest verbouwd worden.” Hellen: „Het kostte bloed, zweet en tranen.”

Hun harde werk werpt zijn vruchten af. Inmiddels is hun stekje er een om jaloers op te worden. Het terrein bruist van het leven. De grote ronde tomaten in de moestuin hangen blozend aan de struiken. De bessen, bonen en bramen zijn oogstrijp. Drie varkens lopen tevreden knorrend in de grond te wroeten, onder toeziend oog van een koppeltje blatende schapen. Ook binnenshuis is het goed geregeld. Maria: „We hebben, naast de gedeelde ruimtes, allemaal onze eigen kamers waarin we ons terug kunnen trekken.” Moeder Hellen: „We respecteren elkaars privacy, maar gaan ook laagdrempelig met elkaar om. We komen gewoon bij elkaar over de vloer.”

Maria: „Soms eten we samen, in wisselende samenstellingen. Met z’n allen tegelijk eten doen we wat minder. Wij hebben bijvoorbeeld drie kleine kinderen, en eten daarom vaak op andere tijden dan de rest van de familie.”

WISSEL

Niet alle zes de kinderen Van Buuren zijn even enthousiast over het samen leven. Zoon Timon van 23 woont nog thuis. Mark: „Maar de kans is vrijwel nihil dat hij straks hier blijft wonen.” De jongste zoon van 21 woont al elders.

Voor de familie is dat geen enkel punt. Daar laten ze elkaar vrij in. Sterker nog: ook binnen de huidige familiesamenstelling gaat er een wissel plaatsvinden. De Van Buurens zijn hun eigen buurman geworden. Ze hebben met elkaar het perceel en de woning naast hun huidige huis gekocht, aan de andere kant van de sloot. Daar zullen Harm en Maria en hun drie kinderen straks intrekken. „Het werd wat krap met zo veel mensen in één woning.”

Een robuuste brug over de sloot verbindt de beide woningen bij elkaar. Mark: „Zo blijft ons ideaal van samen delen, samen zorgen intact.”

In de grote schuur van het naastgelegen terrein zijn enorme accu’s geplaatst waarin de met zonnepanelen opgewekte stroom opgeslagen wordt. Mark maakte eigenhandig de bijbehorende energieinstallatie.

Op het nieuwe perceel willen ze verder onder andere varkens gaan houden voor eigen consumptie, bijenkasten plaatsen en de boomgaard uitbreiden.

AFSPRAKEN

Het klinkt heel idyllisch, zo gebroederlijk samen wonen. Maar is er nooit onenigheid? Jawel, zegt

Maria. „Maar dat praten we met elkaar uit.” Mark: „Soms is een gesprek rond de tafel nodig. Een andere keer volstaat een grap in onze whatsappgroep om de randjes er vanaf te halen. Onze familiehumor is een bindende factor.” Er zijn ook afspraken die ervoor zorgen dat alles in goede banen loopt. Maria: „We hebben onze acht inkomens in een grote pot gegooid, waarmee we gezamenlijk de rekeningen betalen.” Mark: „Een keer of 8 á 9 per jaar houden we een vergadering. Daarin worden onze inkomsten en uitgaven besproken, wat onze prioriteiten voor de komende periode zijn en hoe onze gezamenlijke agenda eruitziet.”

Verder is er een onderlinge taakverdeling gemaakt, vertelt Mark. „Dat gaat van het ontwerpen van een dashboard voor energiemanagement tot het maken van een moestuinplan. Die taken worden verdeeld over de familie.” Daarbij wordt rekening gehouden met ieders interesses en kwaliteiten. Maria: „Niet iedereen kan hetzelfde.” Judith: „Ik vind er bijvoorbeeld niks aan om het onderhoud van de energieinstallaties te doen.”

AMBITIEUS

Het is hard werken, dat zelfvoorzienend wonen, geven ze grif toe. Harm: „In onze vrije tijd zijn we vaak hier bezig. De een spit de moestuin om, de ander weckt de pruimen. Het is meer hobby dan werk.”

Ze blijven ambitieus en willen zoveel mogelijk zelfvoorzienend worden. Mark: „We streven ernaar om onze ecologische voetafdruk te verkleinen, zodat we alleen nog luxeproducten hoeven te kopen zoals koffie en chocola.” Maria: „Ik vind het bijvoorbeeld leuk om mijn eigen zeep, afwasmiddel en tandpasta te maken.” Hellen: „En duurzaam kleding kopen is voor ons een sport. We schaffen veel tweedehands aan.”

Er liep vorig jaar een project om zelf wijn te maken. Maar dat mislukte. „Nu hebben we ervoor gekozen druivensiroop te maken.”

Ze zijn vooral heel gelukkig met elkaar, vertellen ze, terugkijkend op de afgelopen vijf jaar. Hellen: „Je leeft samen met mensen die het allerbelangrijkst zijn in je leven. Mooier dan dit bestaat voor mij niet.”

Geen van allen willen ze nog terug naar een individuele woning. Judith: „Volgens mij zou ik me dan ontheemd voelen.” Hellen: „Het zou oersaai zijn.” Mark: „Als we het over mochten doen, zouden we het zo weer doen.”

WWW.KIJKJEBIJDEBUUREN.NL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen