Na bijna dertig jaar sluit de groentewinkel van Pieter Struik

Met de sluiting van deze winkel komt er een eind aan een periode van bijna dertig jaar. Pieter Struik, geboren en getogen in Dirksland, startte zijn zaak namelijk in november 1995. Hij was toen negentien jaar.

Met het handelen in producten was hij op dat moment al een tijdje bekend. Op zijn veertiende ging hij op zaterdag reeds op pad met bezorgbakker Chiel Poortvliet. En toen hij zestien was bracht hij daarnaast eieren en appels aan de man. Tussen de bedrijven door ging hij naar school, na de PM in Middelharnis naar de middenstandsschool in Rotterdam.

Oude postkantoor

“Eigenlijk wist ik niet wat ik wilde worden”, vertelt Pieter Struik. “Tot mijn oog viel op het oude postkantoor aan de Burgemeester C. Zaaijerlaan. Het stond al een paar jaar leeg en het lag een beetje verscholen achter de begroeiing. Niemand wist van wie het pand was. Maar na enig speurwerk kwam ik uit bij een oude dame in Numansdorp, die overal in Nederland leeggekomen postkantoren van de PTT kocht. Ik had wel een klik met die vrouw. Zij vond het mooi dat er een jonge ondernemer in het pand zou komen.”

Er waren kapers op de kust, maar door slagvaardig te handelen en door de hulp van zijn vader, kon Pieter het gebouw kopen en er een winkel in creëren. Dat laatste ging niet zonder slag of stoot. Het pand viel namelijk net buiten de zone die de gemeente en de ondernemersvereniging zojuist hadden aangewezen voor detailhandel. Gelukkig bleek er souplesse genoeg te zijn om de zone een paar meter op te rekken.

Bruisende middelpunt

Pieter: “We zaten toen in het bruisende middelpunt van het toenmalige Dirksland, met naast ons de christelijke kleuterschool en binnen een straal van honderd meter onder andere de C1000-supermarkt, de Rabobank, kantoorboekhandel De Luifel, slagerij De Vries, bakkerij De Visser en de winkel in huishoudelijke artikelen en speelgoed van familie Van der Baan.”

Het openen van een groentewinkel was een sprong in het diepe. Een gedegen ondernemingsplan was er niet en winkelervaring evenmin. De benodigde vakkennis was grotendeels afwezig, waardoor klanten die Pieter om een bosje peterselie vroegen gerust een bosje selderij voorgeschoteld kregen… Of andersom. “Ik zou het nu allemaal heel anders doen, maar uiteindelijk is het na vallen en opstaan toch goed gekomen.”

De eerste jaren draaide Pieter de zaak bijna in zijn eentje. Alleen op zaterdag had hij extra hulp. “De inkoop ging telefonisch via een groothandel. Voor bijvoorbeeld aardappelen, spruiten en witlof had ik lokale leveranciers.”

Tweede winkel

Rond 2000 veranderde er wat. Pieter leerde Corine kennen, trouwde met haar en kon in het vervolg rekenen op haar inzet in de zaak. Kennis had ze al opgedaan bij een groenteboer in Rotterdam, waar ze een bijbaantje had. Corine was, kortom, geen vreemde in het vak.

Kun je een groentewinkel in Dirksland goed laten draaien, dan kan er nog wel een winkel bij. Vanuit die gedachte verbreedde Pieter zijn horizon naar Rotterdam-Zuid. “Dit bleek geen goede zet. Zes dagen per week op de drukste tijden heen en weer rijden naar Rotterdam, inkopen doen, al het snijwerk, de administratie, enzovoorts – dat bleek te veel hooi op onze vork. Na een jaar ploeteren hebben we maar afscheid genomen van de zaak in Rotterdam.”

Een latere tweede winkel – aan de Nieuwstraat in Middelharnis, dus wat dichterbij – was uiteindelijk eenzelfde lot beschoren. “Zowel mijn vrouw als ik had op een gegeven moment een maagzweer van alle drukte en sores die de twee winkels ons gaven. Als kleine ondernemer ben je kwetsbaar en als er iets is met je personeel, zoals ziekte of vrije dagen, dan komt dat altijd op je eigen bordje terecht. Zes dagen per week, van maandagmorgen tot zaterdagavond, twee winkels draaiende houden, bleek voor ons niet haalbaar.”

Hardlopers

De conclusie luidde dus: stoppen en volledig concentreren op de groentezaak in Dirksland. Een zaak die professionaliseerde en gestaag groeide, zowel qua klantenkring als assortiment. Pieter: “Toen mijn vader stopte met zijn ambulante levensmiddelenhandel, hebben wij, gebruikmakend van zijn connecties, enkele productgroepen aan ons assortiment toegevoegd. Hardlopers als noten, koek en snoep.”

Klanten lieten zich graag verrassen en waardeerden het wekelijks wisselende aanbod. “We hebben hierop voortgeborduurd met alle mogelijke producten: van koffiezetapparaten tot reiskoffers en van bloemen tot wijn… Als we grote partijen hadden, organiseerden we zelfs verkoopdagen. Daar kwamen vele honderden mensen op af.”

Aanvullend op de activiteiten in de groentewinkel groeide geleidelijk aan iets nieuws: catering. Wat begon met salades ontwikkelde zich tot hele buffetten. Warm en koud. “Ik zei nooit nee”, blikt Pieter terug. “Soms hadden we er twee op een dag, nadat we op zaterdagmiddag om drie uur klaar waren met de winkel…”

Toen kwam corona

Voor die constante drukte betaalde de bevlogen ondernemer wel een prijs. Hij kreeg een burn-out. “Zo erg dat ik bijna niet langer de ene stap voor de andere kon zetten. Ik was vrijwel nergens meer toe in staat. De winkel moest echter doordraaien, want anders hadden we geen brood op de plank. Het was een zware periode, ook voor mijn vrouw. Door het doorsukkelen ben ik eigenlijk nooit volledig hersteld. Om de druk wat te verlichten zijn we gestopt met de cateringactiviteiten en hebben we de koopavond op vrijdag geschrapt.”

In 2019 kwam het idee op om het roer wat om te gooien. Maar toen kwam corona en mocht de zaak als essentiële winkel open blijven. Bovendien steeg de vraag naar groente en fruit enorm: iedereen ging voor gezonde voeding. “Het gebeurde dat er een rij voor onze winkel stond tot de apotheek en ik stoelen neerzette voor al die mensen. Vanuit de horeca, die dicht moest, kreeg ik enorme partijen handel aangeboden… Het was economisch gezien de beste tijd ooit. Maar je werkte je drie slagen in de rondte, terwijl het ook een spannende tijd was.”

Waar voor je geld

Nu corona achter de rug is, is dan toch de tijd rijp om veranderingen door te voeren. De winkel gaat dicht. Niet alleen om een punt te zetten achter bijna dertig jaar intensieve arbeid, maar ook omdat het lastig is om geschikt personeel te vinden, er flink geïnvesteerd moet worden in de inventaris en omdat de kosten harder stijgen dan de omzet. “Tien jaar geleden had ik twee komkommers voor een euro en dat kosten ze nu nog steeds, maar de kosten die ik heb zijn nu wel hoger. Ik heb de prijzen altijd zo laag mogelijk gehouden omdat ik voor iedereen betaalbaar wil zijn. Onze zaak hoeft niet altijd de beste te zijn, en ook niet altijd de goedkoopste, maar waar ik me altijd voor ingezet heb is dat klanten waar voor hun geld krijgen.”

Die klanten reageren veelal verbaasd als ze horen over de sluiting van Pieter Struik Groente & Fruit. Tegelijk snappen ze het wel als ze de redenen horen. De groentewinkel in huidige vorm, met verkoop vanachter de toonbank (volgens Pieter ‘een uitstervend ras) stopt ermee, maar in een loods aan de Spuikolk, waar Pieter zijn activiteiten voortzet voor zakelijke klanten als de horeca, bakkers, zorginstellingen, scholen en bedrijven (werkfruit), blijft het ook voor consumenten mogelijk om verse groente en fruit te kopen vanuit een aantal moderne boerderij-automaten. Momenteel wordt hier achter de schermen hard aan gewerkt, en zodra alles gereed is zal hier via de (social) media bekendheid aan worden gegeven.

Meer dan werken

Op 25 juli is de winkel voor het laatst open. Pieter: “Fijn dat de grootste druk dan van de ketel gaat. Er is meer dan alleen maar werken. Ik wil, als ik in wat rustiger vaarwater gekomen ben, ook graag dienstbaar zijn voor God en de medemens. Hoe weet ik nog niet precies, maar ik bid tot God of Hij mij de weg wil wijzen en kracht ervoor wil geven.”

Wat Pieter ten slotte niet onvermeld wil laten, is de inzet van het personeel. “Dankzij mijn vrouw en de fantastische medewerksters, ook toen ikzelf een stap terug moest doen, is de winkel kunnen blijven groeien en hebben ze ook op sociaal vlak een functie gehad in het dorp. Even een praatje of medeleven betonen in blijdschap of verdriet, wordt door veel vaste klanten als waardevol ervaren.”

Met name Joanne van Gurp, al veertien jaar werkzaam bij de Dirkslandse groenteboer, is zo een ‘bekende Dirkslander’ geworden. Maar niet getreurd; zij gaat aan de slag bij slagerij Van Zuidland.

Nieuwe fase

De komende weken zal er in de groentewinkel nog weinig te merken zijn van de veranderingen. “We blijven tot de laatste dag dat we open zijn dagelijks verse producten inkopen, maar na de vakantie wordt er dus een nieuwe fase ingegaan. Spannend, maar we gaan in biddend opzien onze toekomst tegemoet en mogen er op vertrouwen dat God, zoals Hij dat in het verleden ons heeft doen ervaren, van ons af weet en ons leven leidt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen