Eilandlicht

Henry verstrakte en wilde zich van haar terugtrekken.

Ze hield zich stevig aan hem vast terwijl ze haar gezicht naar haar vader draaide. Hij torende boven hen uit en keek hen met een onheilspellende blik aan. ‘Het lijkt erop dat ik je toch vandaag zelf naar Thunder Bay Island moet brengen, samen met die twee anderen.’ Hij knikte naar de geknevelde mannen, die doorweekt en huiverend op de steiger zaten.

Ze hield Henry nog steviger vast en rechtte haar schouders. Ze wilde haar vader niet kwetsen, maar Henry had gekozen haar lief te hebben. Hoe kon ze dat weggooien? ‘Als u Henry dwingt om te vertrekken, dan ga ik met hem mee.’

Haar vader wankelde, maar ze bleef hem strak aankijken. Hij moest beseffen dat ze nooit eerder in haar leven ergens zo serieus over was geweest als nu.

Hij zwaaide heen en weer alsof ze hem geslagen had.

Een kille windvlaag blies dwars door haar linnen blouse. De koude rotsblokken deden pijn aan haar bevroren voeten. Ze kon een rilling niet onderdrukken.

Henry trok haar in de kromming van zijn arm, zijn kracht en stevigheid gaven haar nieuwe moed. Als Henry zo veel van haar hield om al de uitdagingen van de toekomst met haar blindheid het hoofd te bieden, dan kon zij zeker haar vader wel aan.

‘Ik hou van Henry.’ Met een hand al achter Henry’s rug, legde ze haar andere over zijn borst en voelde zijn gelijkmatige hartslag onder haar handpalm.

‘Liefde is niet genoeg, Isabelle,’ zei haar vader. ‘Er zijn meer dingen die meewegen, zoals het feit dat je geen kinderen zult hebben. Een man in Henry’s positie zal een erfgenaam willen -'

‘Dat maakt me niet uit,' zei Henry. ‘En waarom kan ik Henry geen kind geven?' vroeg Isabelle. ‘Mijn ziekte heeft gevolgen voor mijn zicht, niet voor mijn vermogen om kinderen te baren.' ‘Hoe kun je voor je kinderen zorgen als je blind bent?' Haar vaders stem werd smekend. ‘En wat te denken dat je je ziekte aan je kinderen kunt doorgeven? Dat je hen een leven als blinde oplegt waar ze zelf niet voor gekozen hebben? Kun je echt opzettelijk zoiets iemand aandoen?’ ‘U laat het klinken alsof blindheid een vloek is,’ zei Henry, ‘de ergste ziekte die iemand kan overkomen.’

‘Je weet er niets van,’ zei haar vader. ‘Dat klopt. Ik wil de impact die het op Isabelles leven zal hebben ook niet bagatelliseren, maar wat ons levenslot ook is, of dat nu blindheid is of iets anders moeilijks, we kunnen niet opgeven en stoppen met leven.’

Isabelle knikte. Ze had al zich al te lang door de angst voor de toekomst laten regeren. Ergens op een moment in het verleden had ze de conclusie getrokken dat haar leven voorbij zou zijn als ze blind was. Maar misschien had Henry gelijk. Een handicap betekende nog niet dat ze niet kon genieten van de andere goede dingen in het leven.

‘Blind of niet, het leven heeft nog zo veel voor Isabelle in petto,’ zei Henry op hartstochtelijke toon. ‘Geef haar de kans om haar leven te leven.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen