Zweerte

Het is in het verleden meer gebeurd dat ik een column mag schrijven vanuit Oekraïne. Ook deze keer ben ik met de Stichting OZO weer op werkbezoek naar dit land, dat al meer dan twee jaar lijdt onder de gevolgen van de oorlog in het oosten van het land. Voor wat de gevolgen van de strijd zijn voor het gebied net over de grens met Hongarije, verwijs ik door naar de website van de stichting. Normaal gesproken ben ik mijn luxe leventje in Nederland al gewend en sta je nauwelijks meer stil bij wat er veranderd is met vroeger. Natuurlijk is dat heel veel, maar hier in Oekraïne word je er nog eens extra bij bepaald. Ondanks dat ook hier de tijd niet heeft stilgestaan, zijn er toch veel dingen die aan vroeger doen herinneren. We hebben hier dagen dat een paar keer per dag de stroom uitvalt. Ongeveer twee keer vier uur in een etmaal. De lokale bewoners maken zich hier niet zo druk om. Men heeft een app op de telefoon die ongeveer aangeeft wanneer de stroom eraf gaat en voor hoe lang. Voor ons was dit even wennen, want je moet toch contact houden met het thuisfront en iedere avond moet er een ‘stukkie' voor de site worden geschreven (toevallig nu ook weer in het donker). Dus je dagactiviteiten en je wc-gang (de watermachine werkt op elektriciteit) dient aan de hand van de app hierop te worden aangepast. En natuurlijk wil je ook via Nederlandse nieuwssites op de hoogte blijven van wat er ‘thuis' gebeurt. Als dan je oog valt op een bericht bij Rijnmond waarin te lezen staat dat in Dordrecht 30.000 huishoudens te kampen hebben gekregen met een ‘megastroomstoring' van maar liefst tien minuten, dan realiseer je hoe groot het verschil tussen 'daar' en 'hier' is. Wat vroeger óók veel voorkwam op het eiland waren de huisslachtingen van varkens, meestal in november. Hier in Oekraïne worden varkens niet alleen geslacht in november, maar gewoon wanneer de bodem van de vleesvoorraad in zicht komt. Afgelopen maandag was het zover. Op de boerderij werd een tweehonderd kilo zwaar varken uitgekozen, ter plaatse gedood en achter Rehoboth geslacht. Met verbazing keek ik naar het branden, uitbenen en verwerken van het vrijkomende vlees. Mijn gedachten gingen terug naar ooit, toen de slager in Goedereede in november heel vroeg op maandagochtend zijn opwachting maakte en ‘ons' varken vakkundig van het leven verloste. Vanuit mijn bed, ongeveer half vijf in de ochtend hoorde ik het kabaal. Als ik er bij mocht komen was het varken al met stro gebrand. Het varken werd opengesneden, opgehangen en dan was het wachten op de keurmeester. Als die het vlees goed bevond, kreeg het een stempel. Nieren, lever, spek, karbonade, als deze dingen gegeten werden in de winter kwam je het stempel tegen. Hoewel ze hier wel van stempels houden, wordt het vlees vakkundig invries- en inmaakklaar gemaakt, zonder dat er een keurmeester aan te pas komt. Het keukenpersoneel verwerkt het vlees in hapklare brokken. Vroeger bij ons kwam de slager na goedkeuring terug en maalde het vlees tot gehakt of worst in de darmen van hetzelfde varken. Het was voor mijn moeder een drukke dag, want vlees moest worden ingemaakt en gezouten. Gehakt en karbonade gebraden en gewerkt. Je kreeg als kind een stukje zwoerd (zweerte) met wat zout wat heerlijk smaakte. Hier hetzelfde aanbod, maar ik heb het niet aangepakt. Ik ben tenslotte geen kind meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen