�Vrijwilligerswerk geeft veel voldoening!�

In 1987 startte ze samen met haar echtgenoot Rien een hulpactie voor de inwoners van een tweetal steden in Oost-Polen, dicht bij de Oekraïne. Duizenden kerstpakketjes vonden, in samenwerking met de gemeenten op Goeree-Overflakkee en haar inwoners, een weg naar Chelm en Krasnystaw.

Cock en Rien richtten aansluitend de Stichting Flakkeese Hulpgoederen Polen (SFHP) op en in de jaren die volgden zetten beiden zich, samen met vele anderen die bij de stichting waren betrokken, met hart en ziel in voor dit doel.

Cock spreekt redelijk Pools en volgt regelmatig de actualiteiten op het Poolse journaal. Daarnaast was er in de beginperiode, tijdens de afwikkeling van de hulptransporten, altijd een Poolse tolk paraat. “Anja is onze Poolse tolk; een hele lieve meid. Met haar hebben we nog regelmatig contact.”

De stichting voorzag niet alleen in de materiële behoeften van de Polen; Cock regelde samen met enkele bestuursleden dat er gedurende een aantal jaren Poolse kinderen op vakantie konden naar Flakkee.

Gastgezinnen

De kinderen logeerden bij gastgezinnen die werden geselecteerd door Cock en Rien. Dat ging niet zomaar. “We probeerden altijd een goede match te vinden; zo keken we bijvoorbeeld of er een leeftijdgenootje in het gastgezin aanwezig was. Ook moesten de gastgezinnen een ‘Verklaring van goed gedrag’ kunnen overleggen.”

Als alles in orde was konden de kinderen komen en genoten alle betrokken partijen van een bijzondere periode waarin verschillende culturen samen kwamen. “De kinderen hadden de tijd van hun leven!” Ook de gastgezinnen genoten van hun Poolse logeetjes.

Al leverde het cultuurverschil soms wel eens een misverstand op. “In Polen is het bijvoorbeeld heel gewoon om als er een schaal met koekjes op tafel staat deze helemaal leeg te eten, terwijl het bij ons juist de gewoonte is om er eentje te pakken en de rest te laten liggen.”

“Van Dijk van Polen”

Tijdens die vakantieweken was het huis van Cock en Rien soms een waar ‘crisiscentrum’. “Dan kregen we wel eens een telefoontje over wat te doen als een logeetje zijn ondergoed onder de wastafelkraan stond te wassen of niet wilde douchen. Maar het kwam altijd weer goed!” De gastgezinnen kregen een woordenlijst ‘Nederlands-Pools’ en de kinderen begrepen elkaar onderling prima. Dat vond ze altijd mooi om te zien: al spreken kinderen elkaars taal niet, ze begrijpen elkaar wel. Een aantal kinderen uit kinderte huizen in Chelm en Krasnystaw werd zelfs via de Stichting Flakkeese Hulpgoederen Polen geadopteerd door Poolse of Nederlandse ouders. Cock kijkt me veel plezier en voldoening terug op de ruim 18 jaar waarin de stichting actief was. Er waren veel bijzondere momenten, zoals de officiële overhandiging van de Dirkslandse ambulance aan het personeel van het ziekenhuis van Krasnystaw. Of de brandweerwagens die een nieuwe bestemming in Polen kregen. “Er zijn zelfs vier transporten met ziekenhuisbedden richting Polen gegaan. Die bedden kregen we van een instelling uit Amsterdam!” En dan waren er nog de reguliere kleding- en voedseltransporten. Cock ging zoveel mogelijk mee met de transporten, ze werd hierbij altijd vergezeld door een bestuurslid. Het reizen nam de nodige tijd in beslag: een enkele reis Flakkee-Krasnystaw bedraagt ruim 1800 kilometer. Cock was in die tijd regelmatig een langere periode van huis maar wist zich altijd verzekerd van de steun van Rien, die thuis de boel draaiende hield.

Cock memoreert met dankbaarheid alle hulp die de stichting kreeg van vrijwilligers die hen met raad en daad bijstonden. Op een gegeven moment kende iedereen de familie Van Dijk. “Als iemand de weg vroeg naar ons huis werd er gezegd: ‘O, je bedoelt Van Dijk van Polen? Dan moet je op de Molendijk zijn.’”

Hulpverlening in genen

Er zijn nog veel goede contacten gebleven met Polen en Cock en Rien werden zelfs voor hun verdiensten onderscheiden op de Poolse ambassade in Den Haag. In 2010 bereikte de familie van Dijk het bericht dat de Poolse ambassadeur omgekomen was bij de vliegramp van Smolensk. “Dat was een schokkend bericht, we hebben toen we het hoorden de vlag halfstok gehangen.”

Terugkijkend op deze lange, intensieve periode zegt Cock: “Dit kwam op onze weg en we zijn dankbaar dat we dit mochten doen.”

Ondanks inmiddels forse gezond heidsklachten bleef Cock zich inzetten voor de maatschappij. Ze las een artikel in de krant over de stichting Slachtofferhulp en voelde zich meteen aangesproken. In 1998 volgde ze de opleiding om als vrijwilliger aan de slag te kunnen gaan. Een bijzondere tijd volgde. Soms was het zwaar, maar voor Cock stond bovenaan dat ze het werk heel graag deed. “Ik vond het heel mooi werk. Ik heb in die tijd zware zeeën bevaren, maar ik kon wel altijd de knop omzetten.” Ze bezocht de cliënten meestal thuis in hun eigen omgeving, maar als het om een gecompliceerde zaak ging was dit niet altijd mogelijk. “We boden ook slachtofferhulp op ons kantoor op het politiebureau.” Zo’n tien jaar lang was ze werkzaam als vrijwilliger voor Slachtofferhulp. En nog steeds weten de mensen me te vinden, hoor”, glimlacht ze.

De zorg heeft altijd kunnen rekenen op de warme belangstelling van Cock. “Ik heb voorheen altijd in de zorg gewerkt. De hulpverlening zit echt in mijn genen.” In 2009 nam Cock zitting in de cliëntenraad van zorgorganisatie Careyn. Met veel plezier dacht ze mee over onder meer de ontwikkelingen in de zorg. “Er is veel aan de hand in de zorg!” In 2010 kwam het mentorschap op haar weg. Een mentor wordt aangesteld door de rechter en is er voor mensen die hun persoonlijke zaken niet goed meer zelf kunnen regelen. De mentor begeleidt zijn of haar cliënt en regelt bijvoorbeeld de zaken rondom de verpleging, verzorging of behandeling van de betrokkene. Deze taak geeft Cock veel voldoening. “Het is heel leuk en bijzonder om te doen. Je kunt echt iets betekenen voor een ander en je krijgt er zoveel dankbaarheid voor terug!” Cock is daarnaast regio-ondersteuner en contactpersoon voor de andere mentoren op Goeree-Overflakkee.

Rien vertelt: “Ze is een hele goeie hoor, ze hoeft dat allemaal niet te doen maar ze vindt het gewoon heerlijk om iets voor mensen te kunnen doen! Cock heeft de gave om op het juiste moment de juiste woorden te zeggen.”

Luisterend oor

Ook de Nationale Vereniging De Zonnebloem kon op de steun van Cock rekenen. Vanaf 2009 was ze een aantal jaren vrijwilliger en voerde ze onder meer bestuurlijke taken uit. Cock is overtuigd van het belang om elkaar te helpen en te ondersteunen. Ze biedt een luisterend oor aan iedereen die het nodig heeft en op haar pad komt. “Als de telefoon gaat weet ik meestal al wel dat het een uurtje zal gaan duren”, glimlacht Rien. Cock heeft nog een mooie herinnering aan de ochtend dat er wel een heel bijzondere thuishulp bij haar binnenstapte. De vaste hulp was afwezig en tot grote verrassing van Cock stapte Beata, een Pools meisje dat vroeger via de bemiddeling van de stichting regelmatig in een gastgezin op Flakkee logeerde, binnen. “Dat was een ontroerend moment! Het bleek dat ze al een poosje op Flakkee woonde en bij de thuiszorg werkte. Later zijn haar twee broers ook nog op bij ons bezoek geweest.” Cock is graag bezig. Over de onderliggende motivatie waarom Cock al dit werk doet wil ze het volgende kwijt: “Als we allemaal op onze eigen manier in onze eigen tijd iets voor elkaar kunnen betekenen dan is het net als met kleine druppels, samen vormen ze een grote plas.” Volgens Cock is het ook onze plicht om op elkaar te letten. Dat kan heel in het klein zijn door bijvoorbeeld voor je zieke of bejaarde buren te zorgen. “Je moet je naaste net zo lief hebben als jezelf, dat is ook een Bijbelse opdracht.”

Cock roept iedereen op om iets aan vrijwilligerswerk te (gaan) doen. Ze maakt daarbij wel de kanttekening dat vrijwilligerswerk niet vrijblijvend is. “Maar het geeft zoveel voldoening en je krijgt er enorm veel voor terug!”

Nieuwe serie Vandaag start een nieuwe serie in Eilanden-Nieuws waarin we een aantal vrijwilligers centraal stellen. Deze groep mensen zet zich belangeloos in ten dienste van de medemens of de samenleving. Jolanda Driesse tekent de verhalen op van vertegenwoordigers van dit ‘cement van de samenleving’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen