Een dominee in de gevangenis

‘Dag Lambertus, jij zomaar op bezoek! Hadden we maar geweten dat je vanmorgen langs zou komen’, klinkt het verbaasd, als vader en moeder Eigeman binnenstappen.

‘Ik kom afscheid nemen,’ zegt Lambertus schuchter, ‘want volgende week hoop ik voorgoed naar Rotterdam te vertrekken. En u hebt zoveel voor mij betekend de afgelopen zeven jaar. U was voor mij een houvast in de goddeloze wereld van de universiteit. Ik ben u en uw vrouw dankbaar voor de wijze lessen die ik van u beiden kreeg.’

‘Zo’n jongen toch’, fluistert mevrouw Eigeman, terwijl ze naar de keuken loopt.

‘Ja, meneer Eigeman’, vervolgt Lambertus, ‘ú hebt me in aanraking gebracht met mensen die écht de Heere vrezen. De gesprekken die ik op die bijeenkomsten van Gods kinderen mocht horen, zal ik nooit vergeten!’

Zodra mevrouw Eigeman een kopje koffie heeft ingeschonken, worden allerlei herinneringen opgehaald. Ze zijn het er roerend over eens: met elkaar hebben ze een goede tijd gehad!

Even is het stil. Meneer Eigeman kijkt Lambertus liefdevol aan.

‘Ja jongen,’ zegt hij, ‘als God het geeft zul je over enkele jaren predikant zijn. Wat zou het groot zijn als de Heere het eenvoudige onderwijs dat je hier mocht ontvangen zou willen gebruiken, nu én als je eenmaal dominee bent. Zullen we daar ten afscheid samen om vragen?’

Eerbiedig vouwen allen de handen. Ootmoedig vraagt Eigeman of de Heere de verdere levensweg van Lambertus wil leiden. Of de Heere hem straks in Zijn dienst wil gebruiken tot bekering van velen. ‘En’, bidt hij, ‘hoeft het hier geen afscheid voor altijd te zijn. Mogen wij elkaar op Uw tijd nog eens ontmoeten?’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen