Dragen

Vervolgens wordt het geloof ons voorgehouden onder de benaming ‘dragen’. Dat is een heel passend begrip als we letten op de reikwijdte van het grondwoord ‘heëmin’, waar- van het wordt afgeleid. Schindlerus* en anderen zeggen dat het betekent: ‘zich laten dragen in de armen’, zoals een peuter zich in de armen van zijn moeder werpt om door haar opgepakt en gedragen te worden. In Spreuken 8:30 wordt het woord ook weergegeven door ‘voedsterling’, zo ook op veel andere plaatsen.

Hieruit kunnen we de volgende zaken naar voren brengen:

a. Door de genade van het geloof is er een bepaalde, niet onder woorden te brengen bekendheid en vertrouwelijkheid met Jezus als de Toeverlaat van Zijn volk, waardoor het kleine kind en zelfs de zuigeling in de genade Hem onder alle anderen kent. Dit wordt ook duidelijk gemaakt in Johannes 10 vers 27, waar Christus zegt dat Zijn schapen, de ware gelovigen, Zijn stem kennen. Dat is figuurlijk gesproken iets wat in het geestelijk leven is ingeschapen; iets wat beter ervaren kan worden dan dat het onder woorden kan worden gebracht. Er is iets in de ware gelovigen waardoor zij zó vertrouwd met Hem zijn dat zij kunnen zeggen: ‘Deze is mijn Liefste, Deze is mijn Vriend; zie, Hij komt’ (zie Hoogl. 2:8). Zodra Christus tot de vrouw ‘Maria’ zei, kende zij Hem; zij wil zich in Zijn armen werpen en Hem omhelzen, en zij roept uit: ‘Rabbouni, Meester!’ ⊲

b. De genade van het geloof zorgt ervoor -althans, zolang het geloof werkzaam is- dat de gelovige benauwd en bang is voor andere voedsters. O, al kwam de wereld met al haar verlokkingen op hem af, en al wist de duivel hem alle aantrekkelijkheid daarvan voor ogen te toveren, dan zou hij nog uitroepen: ‘Al geeft iemand mij al het goed van zijn huis voor deze liefde, ik zal hem ten enenmale verachten!’ De taal van het geloof luidt: ’Wie heb ik nevens U in de hemel?’ (zie Ps. 73:25). Behalve naar U verlangt mijn ziel niets anders op de aarde!

c. Hoewel men die kleine in het geloof met geweld uit de armen van Christus probeert te trekken, houdt de genade van het geloof hem toch vast. Hij schreeuwt en huilt wel vanwege het geweld dat op hem wordt uitgeoefend, en zegt: ‘Ik word onderdrukt, wees Gij mijn Borg!’ (zie Jes. 38:14). Ja, het huilen en treuren zal niet ophouden, behalve wanneer Jezus het lammetje in Zijn armen en in Zijn schoot draagt (zie Jes. 40:11).

d. Zolang de genade van het geloof enigszins werkzaam is, houdt zij de gelovige in een kinderlijke gestalte, waarin hij zijn machteloosheid ervaart. Als hoogmoed en trots in het geding komen, als men op eigen benen wil staan, en zijn eigen zin doen, dan is dat een teken dat het geloof niet werkzaam is. God laat degenen bij wie het zo gesteld is wel toe om op eigen benen te staan en laat hen ook wat lopen, totdat zij hun hoofd stoten, ondersteboven tuimelen en zich ernstig verwonden. Dan moeten zij met schaamte terugkeren. Dat klein-zijn en dat ervaren van eigen machteloosheid is nu juist het wezenlijke van het geloofsleven. Het gaat erom zich als een machteloos lammetje in de armen van Christus te laten dragen en in Zijn schoot te liggen (zie Jes. 40:11).

* Duits Hebraïcus (1543-1604).

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen