Uit: Het levenslied van Robert

Robert zucht. ‘Het is een wonder dat ik behouden thuis ben gekomen. Ik dacht werkelijk op het schip te zullen sterven. Mevrouw Thain nodigde me na onze grote reis uit een poos rust te nemen op Heathpark, haar landgoed’.

Andrew knikt. ‘Ze is als een moeder voor je. Doe je het?’

‘Je kent me toch wel een beetje. Ik heb gezegd dat ik graag een toevluchtsoord zou hebben zoals Elia bij de beek Krith, waar ik mijn eigen hart, mijn Bijbel en mijn God beter kan leren kennen. Maar alleen van de doden in de Heere wordt in de Bijbel gezegd dat zij rusten mogen van hun arbeid. De tijd is kort, mijn tijd vooral en de zielen zijn zo kostelijk. Ik moet als een stervende tot stervenden spreken’.

‘Maar je moet wel voldoende rust nemen om je taak in de gemeente te kunnen doen’.

‘Elke dag ga ik er met mijn pony op uit en vanmorgen vroeg heb ik alweer een prachtige wandeling door de sneeuw gemaakt. Ik kan dan mediteren en tegelijk heb ik ontspanning’.

‘Hoe is het in Dundee?’ vraagt Andrew. ‘Zijn de kerken nog steeds overvol?’

‘Het is wat rustiger geworden. We hebben vorig jaar bijzondere bedieningen van het Heilig Avondmaal mogen hebben. De Heere was duidelijk in ons midden. Maar de gemeente heeft leiding nodig. De Heere gaat door met Zijn werk, maar helaas zijn bij velen de overtuigingen over’.

Robert bekijkt intussen zijn post. ‘Kijk eens aan, een briefje van mijn jonge vriend Johnnie Thain’. Robert leest: ‘Ik zou u graag een briefje schrijven en ik hoop dat u me terug wilt schrijven’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen