Afstanden

Afstanden voel je vaak het meest als er bijzondere zorgen zijn. Maar toen ik voor deze aflevering van Van overzee aan afstanden dacht, kwam er wat anders voor de geest, iets anders dan wat wij gewoonlijk in kilometers of mijlen uitdrukken.

De afstand tussen God en mens bijvoorbeeld. Die afstand was er in het paradijs niet, maar is er wel gekomen. Wat heeft die afstand een ellende veroorzaakt, en nóg. Nu leeft een mens van nature zonder God. En ook na ontvangen genade kan het in de ziel weleens zo stormen dat de merkbare tegenwoordigheid van God zover verwijderd is als het westen van het oosten. Wat moet het arm en rampzalig zijn als Christus wordt gemist als Degene Die de kloof tussen God en mens heeft overbrugd.

Kruimel geloof

Ik moest daaraan denken toen er onlangs een video werd getoond van een ondergrondse tunnel in Gaza, zo’n vijftien meter onder de grond waar gijzelaars werden vastgehouden. Ik dacht: als ík daar eens gezeten had? Zou de opgelaaide discussie over Dordt of hyper-Dordt mij dan nog bezighouden? Zou ik dan nog een kruimel geloof hebben om van het einde des lands tot God te roepen? Ik bedoel maar: het geloof staat of valt niet met wat ik er van geloof, maar of God het dan voor mij vasthoudt en voleindigt. De dichter schreef: ‘Laat niet varen de werken Uwer handen’. De afstand tussen Amerika en Nederland is door de jaren heen niet groter of kleiner geworden, maar wat kan de afstand tussen God en mijn ziel soms zo onmetelijk groot zijn.

Helaas zien we de afstanden ook binnen de gereformeerde gezindte groter worden. Het gaat soms zo geleidelijk, en zo razendsnel. Opvallend ook dat afstanden, naarmate de tijd van Christus’ wederkomst nadert, zich vaak dieper en duidelijker aftekenen. Uitgerekend onder mensen die elkaar juist zo nodig hebben in een tijd waarin de kerk en de dochter Sions overgebleven zijn als een hutje in de wijngaard, als een nachthutje in de komkommerhof, als een belegerde stad.

Klein Convent

In de tijd dat ik in Dordt mocht dienen, kenden wij daar het zogenaamde ‘Klein Convent.’ Drie- of viermaal per jaar kwamen we bijeen als predikanten van verschillende kerkverbanden in de stad waar ooit de Synode van Dordrecht gehouden werd. Eerlijk gezegd, ik was er aanvankelijk wat sceptisch over, had er eigenlijk ook niet zoveel zin in. Laat ik maar eerlijk wezen. Geleidelijk aan veranderde dit. Niet omdat we er eens goed voor gingen zitten om afstanden te overbruggen. Ook niet omdat we allemaal wat gemaakt vriendelijk of broederlijk tegen elkaar gingen doen, of elkaar bij de voornaam gingen noemen. Het ‘geheim’ van een vruchtbaar en broederlijk samenzijn kwam uit een andere hoek.

Er lag een soort ongeschreven regel dat we elkaars kerkmuren gewoon lieten staan. Zó luisterden we naar elkaars lezingen of onderwerpen. Zó mocht ieder zijn inbreng geven via een lezing of onderwerp over wat dan ook. Zó mocht ieder op elkaar reageren, zonder de ander verdacht te maken of de uitleg van Zondag 43 over elkaar uit te smeren. Het bijzondere was dat na verloop van tijd de afstanden kleiner werden. Niet omdat we inleverden op wat ons lief en dierbaar was in leer of mening, maar omdat niemand zich bedreigd voelde of zich moest verschansen in een loopgraaf. Ik denk er met weemoed en genoegen aan terug en heb er veel van geleerd. Zo had ik Dordt nog nooit gekend.

Droefheid en ontzetting

De huidige discussies over Dordt, die alleen maar afstanden kweken, volgen we op afstand met droefheid en ontzetting. Mijn herinnering aan Dordt vervult mij echter met verwondering en weemoed. De weemoed van de dichter die dacht aan Jeruzalem: ‘Om des huizes des HEEREN onzes Gods wil zal ik het goede voor u zoeken’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen