De achtste verdachtmaking

Ook Dordt is niet volledig, want ze zeggen aan het eind van de acht verdachtmakingen: ‘… en wat dergelijke andere dingen nog veel meer zijn, die de Gereformeerde Kerken niet belijden, maar ook van ganser harte met verfoeiing verwerpen’.

Nu gaat het over de jongstervende kinderen. Vroeger kwam het vaker voor dan nu, dat kinderen op jonge leeftijd stierven. Maar, misschien weet u ook wel van dichtbij dat dit een intens verdriet is. Nu zou de leer van de verkiezing en verwerping er de oorzaak van zijn dat ‘vele onschuldige kinderkens der gelovigen van de borsten der moeders worden afgerukt en tiranniglijk in het helse vuur geworpen’. Lees goed hoe hier gesproken wordt. Het verwijt van de remonstranten is: ‘Jullie, gereformeerden, jullie werpen de gestorven kinderen keihard in de hel. Er is geen enkele troost voor de bedroefde ouders. De gereformeerde leer is bij het graf van jullie kleinen troosteloos’.

Wat een zeer ernstig verwijt. Het woog onze vaderen ook zwaar, waardoor ze dit uiterst serieus hebben genomen. Dat bleek toen in hoofdstuk I (par. 15) over de verwerping werd gesproken. Daarna werd in hoofdstuk I (par. 17) een troostrijk artikel toegevoegd, waarin de weg gewezen wordt om op God te hopen voor onze jongstervende kinderen. Dat artikel laten we nu rusten, want we beperken ons tot het Besluit, dit nawoord.

Een onbekende zinsnede

Wat onze vaderen niet deden bij de zeven andere verdachtmakingen, deden ze hier wel. Ze voegden er een inhoudelijk tegenargument aan toe. De nu volgende zinsnede geeft duidelijk richting aan over de grote waarde die onze vaderen hechten aan de kinderdoop.

‘Alzo dat hun noch het bloed van Christus baten kan, noch de Doop noch het gebed van de Kerken bij hun Doop’. Met herderlijke zorg en in bewogenheid stellen de vaderen drie zaken tegenover de remonstrantse laster: het bloed van Christus, de Heilige Doop en het gebed bij de Doop. Misschien dat deze wezenlijke zinsnede uit onze belijdenis eens aandacht kan krijgen bij de doopbediening of doopzitting?

Wat zegt Dordt dus vrijmoedig over de kinderdoop? Dit getuigenis geldt niet slechts de jongstervende kinderen, maar al onze gedoopte kinderen. Waarop mogen en moeten we ouders en kinderen wijzen, als het gaat om het voorrecht van het gedoopt te zijn? Wat houdt ‘het wijzen op het gedoopte voorhoofd in’, zoals ds. J. Fraanje daarvan sprak? Laat helder zijn ‘dat we in het rijk van God niet kunnen komen, tenzij wij van nieuws geboren worden’, zoals ons doopformulier begint. Laat helder blijven dat het gaat om het sacrament van het genádeverbond. En genade is altijd soeverein en dus verkiezend. Genade is God aan niemand verplicht (hoofdstuk II, par. 7), aan de ouders niet en aan het kind niet. Dat gezegd hebbende blijft het toch waar wat onze vaderen hier met stelligheid belijden. Er kan over de Doop zo gestreden worden dat er van de positieve betekenis niets meer overblijft, of dat we in een reactiehouding vervallen die ook niet goed is. Daarom luisteren we graag naar onze belijdenis, met de dringende bede om dit met het oog op onze lievelingen ook zo te mogen belijden en beleven.

Troostrijke zinsnede

De remonstranten beweerden dat we onze jongstervende kinderen ‘tiranniglijk in het helse vuur werpen’. Wat stelt Dordt daar nu tegenover? Wij belijden dat we ‘met onze kinderen allerlei ellendigheid, ja aan de verdoemenis zelf onderworpen zijn’. Als het gaat om wat wij verdienen en wat wij ons waardig hebben gemaakt, moet de hand op de mond. Maar er staat wel wat tegenover: een drievoudig getuigenis, dat God openbaart onder de bediening van het genadeverbond: de waarde van het bloed van de Middelaar, de waarde van de kinderdoop en de waarde van de gebeden die voor en na de doopbediening worden opgezonden voor dit kind, heel persoonlijk. Die kinderen zijn niet te klein om verdoemelijk voor God te zijn. Maar ze zijn ook nooit te klein om gewassen te worden in de bloedfontein van de Middelaar, in Wiens zoenverdiensten geen tekort is. Ze zijn niet te klein om te delen in het bloed van Jezus Christus dat reinigt van alle zonden. Ze zijn niet te klein om te delen in de reinigmaking en zaligheid, waarvan het doopwater getuigt. Ze zijn niet te klein om te delen in de verhoring van de twee gebeden die opgezonden worden bij de doopsbediening: vóór de bediening wordt gevraagd: ‘of God uit grondeloze barmhartigheid dit kind in genade wil aanzien en door Zijn Heilige Geest Zijn Zoon Jezus Christus inlijven’. Ná de doop bidt de Kerk opnieuw voor onze kinderen, en de Kerk blijft voor het gedoopte nageslacht bidden: ‘Wij bidden U ook, door Hem, Uw lieve Zoon, dat Gij dit kind met Uw Heilige Geest altijd wilt regeren…’.

Mét onze Dordtse vaderen belijden we daarom met klem: dat zal niet allemaal tevergeefs zijn, want ‘God zal Zijn waarheid nimmer krenken, maar eeuwig Zijn verbond gedenken’. Wat een troost en bate ligt daarin! Niet alleen bij het graf van onze kleinen, maar ook bij het opgroeien van onze kinderen in deze tijd. Laten we onze kinderen blijven wijzen op dit drievoudige getuigenis van Dordt.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen