Broedermoord, omkoping en achterklap
Politieke chaos in bananenrepubliek Suriname neemt hand over hand toe
PARAMARIBO - De Basispartij voor Vernieuwing en Democratie (BVD) in Suriname is dinsdagavond opgedoekt. Maar toch ook weer niet. De partij is geliquideerd en gaat verder onder een andere naam, terwijl tegelijkertijd het enfant terrible in de Surinaamse politiek, parlementsvoorzitter Marijke Djwalapersad, verder opereert onder de naam van de BVD. De politieke chaos in de bananenrepubliek neemt met de dag toe.
Ook voor wie zijn best doet om de politieke ontwikkelingen in de voormalige kolonie te volgen, is er vaak geen touw meer aan vast te knopen. Dat is niet zo verwonderlijk, als je in ogenschouw neemt dat de 51 zetels in het parlement zijn verdeeld over zestien partijen en eenmansfracties. Broedermoord, omkoping en achterklap zorgen voor een versplintering in een tempo dat waarschijnlijk een vermelding in het Guinness Book of Records rechtvaardigt.
Ondertussen regeert president Jules Wijdenbosch, met op de achtergrond ex-dictator Desi Bouterse, onverstoorbaar door, ondanks een minieme minderheid in het parlement. De meest recente episode waarbij de anderhalf jaar gelden opgerichte BVD deels ter ziele ging, is een van de hoogtepunten in de soap die in Suriname sinds het aantreden van de regering-Wijdenbosch het nieuws beheerst en die niet zelden de lachspieren activeert.
In werkelijkheid valt er voor het Surinaamse volk overigens weinig te lachen, want alles draait om de strijd in de heers-en-verdeelwereld in het machtscentrum om alles zoveel mogelijk naar eigen hand te kunnen zetten. Het belang van het toch al zo geteisterde volk wordt daaraan ondergeschikt gemaakt en van een behoorlijk besturen van het land is al lang geen sprake meer. De Nationale Democratische Partij (NDP) van Wijdenbosch en Bouterse, met zestien zetels verreweg de sterkste partij van het land, heeft vrijwel alle touwtjes in handen en plukt de meeste vruchten van de bevoorrechte positie. Wat resteert voor de overige partijen zijn de kruimels.
Machtshonger
Wie kans ziet aan de hand van het keizerskoppel Bouterse en Wijdenbosch mee te lopen, en dus deel uitmaakt van de regeringscoalitie, heeft recht op de grootste kruimels. De BVD, na de verkiezingen van mei 1996 voortgekomen uit een breuk binnen de Hindoestaanse Verenigde Hervormingspartij (VHP), had veel trek in die kruimels en maakte samen met de Javaanse KTPI de regering-Wijdenbosch mogelijk. Maar binnen de BVD ontstond al snel een machtsstrijd.
Voorzitter Atta Mungra, die was beloond met een ministerspost op financiën, vond dat zijn politieke broeder en ondervoorzitter van de BVD, Dilip Sardjoe, aanmerkelijk meer profijt had van de samenwerking met de NDP dan hijzelf. Sardjoe, een steenrijk en gewiekst zakenman, mocht bijvoorbeeld tegen een schappelijke prijs het complete wagenpark van de regering vervangen en de kantoren van ministers en ambtenaren van enig niveau opnieuw inrichten. Het kostte de Surinaamse belastingbetaler een aardige duit, maar het legde Sardjoe bepaald geen windeieren. Zo kreeg hij meer klussen toegeschoven, waar hij door de NDP stevig voor is beloond.
Mungra, een iets minder gewiekst zakenman, vond dit maar niets en uit frustratie leverde hij steeds meer kritiek op de regering-Wijdenbosch, waarbij hij woorden als "terugkeer naar de dictatuur" en "machtshonger" niet schuwde. Dat had hij beter niet kunnen doen, want het kostte hem een half jaar geleden zijn ministerspost. Sindsdien bleef het doorrommelen binnen de BVD, wat vorige maand leidde tot een breuk. Drie van de vijf parlementsleden zegden hun medewerking aan de regering op, een vierde deed hetzelfde, maar begon een eenmansfractie.
Uiterlijke schijn
Mungra is met drie ex-BVD-parlementariërs de Progressieve Politieke Partij voor democratie, vernieuwing en ontwikkeling, kortweg PPP, begonnen. De partij gaat, afgaande op Mungra's woorden, proberen Suriname van de dictatuur en ondergang te redden door Bouterse en Wijdenbosch via democratische weg uit te schakelen en natuurlijk ook Sardjoe. Wat van de BVD is overgebleven, is volgens de PPP-voorzitter niet meer dan een eliteclub van handelaren, bestaande uit parlementsvoorzitter Djwalapersad en de tot voorzitter gebombardeerde Sardjoe, die de opkomende dictatuur steunen.
Mungra beschuldigde NDP en zijn voormalige kompaan Sardjoe van corruptie, omkoping en allerlei andere onfrisse handel en wandel. Zo zei Sardjoe een van de drie overgelopen BVD-parlementariërs een bedrag van ongeveer 400.000 gulden en een auto te hebben aangeboden om op zijn beslissing terug te komen. Dat hij daar niet op in is gegaan, wekte in Suriname al gauw het vermoeden dat hij van Mungra meer heeft gekregen, want Mungra heeft zelf een enorme boterberg op zijn hoofd en staat nu niet echt als een integer zakenman bekend. In het verleden heeft hij vaak genoeg aangetoond niet vies te zijn van een stinkend zaakje.
Binnen de vele andere partijen in de Surinaamse politiek gaat het niet veel eleganter toe. Alleen bij de NDP lijkt iedereen tevreden, hoewel het vermoeden bestaat dat dit meer uiterlijke schijn is en dat de leden worden kortgehouden door Bouterse en Wijdenbosch.
Pistool
Ook de oppositionele Nationale Partij Suriname (NPS) van oud-president Ronald Venetiaan, goed voor negen zetels, is de afgelopen anderhalf jaar vrijwel ongeschonden doorgekomen, ondanks een hevige machtsstrijd op bestuursniveau. Maar rond de overige 26 parlementszetels vindt tussen de overige veertien gekozen fracties een ware veldslag plaats. Iedere keer als de kruitdampen zijn opgetrokken, is het de vraag wie in welk kamp zit. Het aantal kampen is sinds oktober 1996 vrijwel verdubbeld, dus in het huidige tempo telt Suriname bij de volgende verkiezingen, die als Wijdenbosch zijn rit volledig uitzit in 2001 worden gehouden, net zoveel partijen als er parlementszetels zijn.
Dat op het slagveld af en toe opmerkelijke voorvallen plaatsvinden, bleek twee weken geleden, toen de BVD-minister van onderwijs het in een restaurant aan de stok kreeg met een voormalige partijgenoot en een pistool te voorschijn haalde, wat in Hindoestaanse kringen overigens niet geheel ongebruikelijk is. Zijn verweer dat het wapen niet was geladen, maakte weinig indruk, want dat zelfs in Suriname niet alles toelaatbaar is, bleek uit het feit dat hij werd gedwongen het veld te ruimen. Misschien gloort aan de horizon dus toch nog een sprankje hoop voor de politieke toekomst in het land.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 26 februari 1998
Reformatorisch Dagblad | 22 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van donderdag 26 februari 1998
Reformatorisch Dagblad | 22 Pagina's