Nog maar één tree…

Ze knielt naast het bed neer en zingt zachtjes haar avondgebed. „Heere, houd ook deze nacht over mij getrouw de wacht.” Nu snel onder de dekens!

„Het Water Komt!”

Geroffel op de buitendeur, harde stemmen, en het onophoudelijke gebrul van de wind om het huis… Verward doet Riekje haar ogen open. Dan wordt haar slaapkamerdeur opengegooid. „Riekje, eruit! Het water komt eraan!” Riekjes hart lijkt even stil te staan van angst. Het water? „Trek snel je warmste kleren aan.” En weg is papa… Bibberend rukt Riekje haar kledingkast open. Nog nooit heeft ze zich zo snel aangekleed! Als ze de voetstappen van haar ouders op de trap hoort, rent ook Riekje naar de overloop. „Net op tijd”, hijgt papa.

Trillende muren. Een grote bons. Koude wind.

Mama kijkt voorzichtig langs de trap naar beneden en slaat haar handen voor haar mond. Verbijsterd ziet ook Riekje hoe zwart water het huis binnenstroomt. Er bonkt iets tegen de trap. Blonde haartjes. Riekje hapt naar adem: „Mijn pop!”

Papa legt zijn arm om haar schouders, maar zegt niets. Wat moet hij zeggen? Alles, alles wordt verwoest…

Midden In De Storm

Het water klimt steeds hoger. Tree na tree verdwijnt in het zwarte water. „We moeten naar onze slaapkamer, daar kunnen we het dak op”, zegt papa, terwijl hij Riekje voor zich uitduwt en mama aan haar arm meetrekt. Hij gooit de slaapkamerramen open en gaat op de vensterbank zitten. Riekje kijkt achterom. Er is nog maar een tree te zien. „Schiet op, papa!” schreeuwt ze bang. Uren zitten ze nu al met z’n drieën bovenop het dak. Riekje heeft het zo koud. Zou ze ooit nog warm kunnen worden?

Als het eindelijk licht wordt, ziet ze alleen maar water om hen heen. En in dat water… Riekje knijpt haar ogen dicht. Ze wil het niet meer zien. Bankstellen, dakkapellen, dode dieren. Alles wordt door het woeste water losgerukt en meegesleurd.

Redding

Plotseling komt papa overeind. „Een boot!” Hij rukt de sjaal van zijn nek en begint er wild mee te zwaaien. „Hier! Help!” schreeuwt hij tegen het geluid van de wind in. Tergend langzaam komt het bootje dichterbij. Dan wijst een van de mannen in hun richting. Ze zijn gezien! Riekje voelt zich duizelig worden van opluchting en laat zich snel tegen mama aan zakken. Gered, eindelijk…

Die avond knielt Riekje weer. Dit keer voor een vreemd bed in een vreemd huis in een vreemd dorp. Er ligt een vreemde pop naast haar kussen, gekregen van de aardige mevrouw bij wie ze mogen logeren. „Laten we maar zingen”, zegt mama zacht. „Heere, houd ook deze nacht over ons getrouw de wacht…”

Natuurramp

Op 31 januari 1953 is er extreem hoog water door springtij en een noordwesterstorm: de dijken begeven het! 1836 mensen overleven deze watersnoodramp niet…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen