Eilandlicht

‘Ik weet uit de eerste hand wat blindheid inhoudt,' weerlegde haar vader, ‘de zorg die het met zich meebrengt, de uren van opoffering -'

‘Wie kan haar beter helpen dan ik?' vroeg Henry hem. ‘Ik heb onbeperkte mogelijkheden. Ik zal ervoor zorgen dat Isabelle de beste dokters krijgt en de beste zorg die je met geld kunt kopen.'

Haar vader perste zijn lippen op elkaar. Het ruisen van de branding vulde de stilte tussen hen.

Toen haar vader zijn hoofd schudde, nam Isabelle het woord. ‘Ik wil graag uw zegen, pap. Maar of u die nu wel of niet geeft, ik hou van Henry. Ik wil bij hem zijn.’

Ze draaide zich om en drukte haar hoofd tegen Henry aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en plantte een kus op haar hoofd. Ze trilde van top tot teen. Ze had haar vader getrotseerd en gekwetst en het deed haar pijn dat ze dat had moeten doen. Maar ze kon nu niet meer terug.

Voor een tijdloos moment stond ze in Henry’s omhelzing terwijl haar vader toekeek. Zijn verdriet hing tastbaar om hem heen. Waarom moesten liefde en hartzeer zo hand in hand samengaan?

‘Hou je echt van hem?’ De nors uitgesproken woorden waren meer een erkenning dan een vraag.

‘Ja,’ antwoordde ze.

Haar vader zuchtte en liet zijn schouders hangen. ‘Als je gelukkig met hem bent… dat is alles wat ik voor je wil – gelukkig zijn.

‘Echt?’

Hij knikte. ‘Dat heb ik altijd voor je gewild, Isabelle. Maar ik dacht dat het niet mogelijk zou zijn, niet met de blindheid in de toekomst.’

‘Maar het is mogelijk. Dat heeft Henry me laten zien.’

Henry glimlachte, zijn blauwe plekken en onverzorgde uiterlijk gaven hem meer het uiterlijk van een ruige boswachter dan van een heer. ‘Wees ervan overtuigd dat ik elke dag mijn best zal doen om haar gelukkig te maken.’

‘Dat is je geraden,’ zei haar vader met een dreigende blik. ‘Als je haar op welke manier dan ook kwetst, weet ik je te vinden en ruk ik je ledematen een voor een -’

‘Pap.’ Isabelle grinnikte zacht.

Henry’s grijns werd nog breder. ‘Zo te horen hebben we een deal.’

Haar vader sloeg zijn brede armen over zijn borst en schraapte zijn keel. Bij de roep van een van de vastgebonden mannen, liep haar vader weer naar de boot. ‘Henry, je gaat nog steeds vandaag met mij mee naar Thunder Bay Island.’

Isabelle hield Henry stevig vast bij zijn arm.

‘Maar pap, u zei -’

‘Ik laat Henry niet alleen met jou thuis,’ zei haar vader over zijn schouder. ‘Niet totdat jullie getrouwd zijn.’

Getrouwd? Was het mogelijk dat haar vader zijn zegen over haar huwelijk met Henry zou geven? Een golf van vreugde spoelde over haar heen. Misschien was er toch nog hoop. ‘Omdat u als kapitein bevoegd bent om een huwelijk te voltrekken, kunt u ons vanavond trouwen, kapitein,’ riep Henry haar vader na. ‘Zodra we terug zijn uit Thunder Bay Island.’ Haar vader gooide zijn handen in de lucht alsof hij Henry’s opmerking verafschuwde. ‘Een bruiloft in de avond? Nee. Mijn dochter zal op een behoorlijk tijdstip trouwen of helemaal niet.’

Henry knikte. ‘Morgen dan?’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen