Dolende... Breng hem bij Mij

Thuis mocht hij niet meer komen. Door Veilig Thuis was hem een huis- en contactverbod opgelegd. Na bijna 48 uur in de politiecel werd hij op straat gezet. Met de paar spullen die hij bij zich had. Hij schreeuwde het uit van paniek. Wat moest hij nu? Zijn schreeuw om hulp werd gehoord door een politieagent. Die bracht hem bij de opvang van het Leger des Heils. Hier kon hij een weekend blijven. Na het weekend was er geen plaats meer.

Ik werd gebeld of de jongeman in een hotel kon verblijven. Ja dit kan hij, alleen er zijn wel risico’s. Jongeman kreeg een hotelkamer aangeboden totdat het huisverbod afgelopen zou zijn. Na één nacht en één dag werd jongeman uit het hotel gezet. Door een ruzie op straat werd het hotel omsingeld door een groep andere jongeren. Hier zat het hotel niet op te wachten. En o ja, er waren nog twee andere verstekelingen bij hem op de hotelkamer. Ook dit was niet de bedoeling.

Toen maar meegegaan met die twee andere jongens, waarvan hij er één een beetje kende. Geslapen op de vloer ergens in het oosten van het land. Je moet toch wat. Allang blij dat je ergens kunt slapen. De volgende dag ’s avonds boodschappen doen. Na een dag geen eten werd dat toch wel tijd. Zijn jaszakken had hij leeggehaald, inclusief telefoon, zodat hij, al winkelend, daar andere spullen kon stoppen. Keurig één product afgerekend met de paar centen die nog op zijn pinpas stonden. De winkel uitkomend was nergens de vriend (of wat was het eigenlijk) van zijn vriend te bekennen. Paniek! Nergens meer te vinden. Dan maar wachten op de bus die hem terug zouden brengen naar het dorp waar hij geslapen had.

De poging om aan de buschauffeur uit te leggen dat hij geen kaartje kon betalen omdat hij zijn telefoon kwijt was, werd door de hoofdschuddende buschauffeur onderbroken. Hem werd gesommeerd de bus uit te gaan. “Bel de politie maar, ik ga de bus niet uit”, was zijn antwoord. Zo toch weer aangekomen in het desbetreffende dorp. Tot middernacht in de stromende regen gezocht naar het huis waar hij verbleef, door de blaren op zijn voeten de zoektocht moeten staken. Om half 9 werd hij gewekt door vrolijke kinderstemmen die naar de basisschool gingen naast de dixie waar hij in lag.

Uitgeput en wanhopig kwam hij bij een huisarts aan en heeft daar kunnen bellen naar zijn ouders. Die mocht hij niet bellen in verband met het contactverbod. Maar ja, als dat het enige telefoonnummer is wat je uit je hoofd kent? Ouders belden mij en ik weer de huisartsenpost. Om 12 uur heb ik hem opgehaald. Ik trof hem nat en koud aan in de warme wachtkamer van de huisarts. Na een frikandelbroodje en een pakje vifit kon hij genieten van de 2 uur durende motorrit.

Nu is hij bij een jongerenopvang op het eiland. Daar probeert hij tot rust te komen en alles weer op een rij te krijgen. Gelukkig zijn er daar betrokken begeleiders die hem helpen. Hij had toch lekker geslapen op zijn eigen bedje, vertelde hij mij. Het geluk straalde van zijn gezicht. O ja, zijn eerste werkdag heeft hij er ook alweer op zitten. Wat een kracht zit er in hem, dat belooft nog wat voor de toekomst!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen