Blij met de bruggen

Mijn voorgeslacht woonde decennialang op Goeree-Overflakkee. Mijn overgrootvader was de eerste die vertrok. Zijn vader was boer en had een mooi bedrijf in Melissant. Maar omdat zijn oudere broers de boerderij overnamen, moest hij zijn brood ergens anders verdienen. Hij zocht daarom een beurtschipper op, stouwde zijn hele hebben en houwen op de boot en voer het Haringvliet over. Niet de rustige rivier zoals we die nu kennen, maar een kolkende zeearm waar eb en vloed vrij spel hadden. Na de oversteek van het Haringvliet koerste het bootje het Spui op, en net achter Nieuw-Beijerland begon mijn overgrootvader zijn eigen boerderij.

Als rasechte Flakkeeënaar bleef het eiland hem trekken, dus maakte hij regelmatig tripjes naar het eiland. Mijn vader ging als kind vaak met hem mee op bezoek bij ‘de femilie aan den overkant’. Dat was een heuse wereldreis. Eerst naar de pont bij Numansdorp en dan vanaf daar overvaren naar Den Bommel. Na een tour langs de familie, die zich ondertussen had verspreid over het eiland, wachtte een nieuwe oversteek: vanaf Middelharnis met de pont naar Hellevoetsluis. Met harde wind deinde de pont wild heen en weer op de golven. Vanaf Hellevoetsluis tufte mijn grootvader dan met de auto naar Spijkenisse, en dan restte alleen de oversteek over het Spui nog.

“Die bruggen hebben de rest van Nederland met Flakkee verbonden”.

Ik kan me nauwelijks indenken dat je het eiland, geïsoleerd door water, alleen per boot kon bereiken. Omdat ik nogal snel zeeziek word, was ik waarschijnlijk het eiland niet meer afgekomen. Misschien dat ik het op een stralende zomerdag met spiegelglad water zou wagen, maar de rest van het jaar zeker niet.

Onlangs zei iemand tot mijn verrassing: “Die bruggen hebben de rest van Nederland met Flakkee verbonden.” Zo had ik het nog niet bekeken. Ongetwijfeld waren er destijds hele volksstammen tegen de bouw van de bruggen. Zelf zie ik het eiland als een mannetje met zijn armen in de lucht en de benen wijd. Zijn rechterhand ligt op Numansdorp, zijn linkerhand op Hellevoetsluis. Zijn linkervoet staat stevig op Ellemeet en zijn rechtervoet is op Bruinisse geplant. De bruggen vormen dan dus de armen en benen van het eiland. En een man zonder armen en benen kan wel overleven, maar hard vooruit komt hij niet. Ik ben blij met de bruggen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen