De Nederlandse emigrante in het Australiesche kamp

In één van de Australische bladen zag ik dezer dagen een foto, waarop de technicis W. de Vroom, afkomstig uit Haarlem, met de bagger-inspecteur K. Ruis, afkomstig uit Sliedrecht, een praatje maakt. Want, zij beiden werken aan de verbetering van de havens in Melbourne.

Er werd bij het plaatje verteld, dat deze twee „New-Australiërs", hier reeds gezeteld zijn en niet meer naar Holland terug willen.

Wanneer men hier eenmaal zover is, ja, dan zijn de moeilijkheden wel achter de rug. Dan heeft men ook een eigen huisje of in elk geval behoorlijke accomodatie. En dat is in Australië een zeer belangrijk punt, waar de meeste emigranten die hier komen, het hoofd over brekan. Men zoekt oplossingen van het woon

Men zoekt oplossingen van het woonprobleem in diverse richtingen; men probeert een holyday-huisje te bemachtigen; vijf pond per week

Anderen trachten op een farm te komen, al wist men in Holland niet veel van de boerderij af. Een kleermaker uit Hilversum vertelde me dat hij accomodatie op een farm, stevig het achterland in, had gekregen. Natuurlijk wist ook hij vrijwel niets

Natuurlijk wist ook hij vrijwel niets van de landbouw en veeteelt. „Maar dat leer ik wel zo was de optimistische zienswijze, hetgeen trouwens het beste is in zo'n geval! De emigrant moet hier van vele mark ten thuis zijn, wie beslist aan z'n vak wil vasthouden, kan het moeilijk krijgen Een Hollandse bakker werd wegwerker, zolang hij niet achter de oven kon staan; een kantoorbediende is nu fabrieksarbeider.

„Aanpakken" is het enige dat de emigrant te doen staat. En zo spoedig mogelijk het kamp uit. Want dat kampleven, valt niet mee! Na kamp Bathurst, bracht ik enkele weken door in hostel Walgrove.

Men had in Bathurst gezegd dat het er zo best is en drie honderd Nederlandse emigranten „mochten" er heen. Dat is hen opgebroken... Reeds op de eerste dag van hun aan

Reeds op de eerste dag van hun aankomst in dit hostel ontstonden moeilijkheden en werd getracht mede met hulp van de Nederlandse consul, weer naar Bathurst terug te keren. Het was tevergeefs, want Bathurst was inmiddels tot de laatste plaats bezet. Zelfs de militaire tenten, die als noodverblijven dienst doen, zijn bewoond. Want de emigrantenstroom houdt aan en vele Australiërs gaan zich er ongerust over maken. Het tekort aan woningen wordt ieder

Het tekort aan woningen wordt ieder jaar reeds groter en terwijl arriveren uit vrijwel alle landen new-comers. Het is voor de grondbezitters hier een gouden tijd, de prijzen gaan per dag omhoog. Een Nederlandse emigrant vertelde me enkele weken geleden dat hij een bouwblok kon kopen voor £ 150 maar inmiddels is de prijs alweer verhoogd tot f 175,

Neen, de grondeigenaren zijn heus niet „happig" op de verkoop. Degenen die een eigen huisje uit Holland meenemen, doen daar wel zo verstandig aan, mits dit huisje voldoet aan de bepalingen die hier worden gesteld (o.a. negen voet hoogte.) Dan kan men volstaan met kopen van grond, waarvan de prijs varieert van £ 100 tot £ 700 en hoger, al naar gelang het bouwblok, dat aan vaste maten is gebonden, zich bevindt. Bij de goedkope stukken grond heeft men veelal het bezwaar, dat men dan een stevig eind van zijn werk moet wonen.

Trouwens, over afstanden denkt men hier erg gemakkelijk. Een uur reizen om zijn werk te bereiken, is heel gewoon! Maar, men heeft de Zaterdag en Zondag vrij, wanneer men die tenminste niet benut voor hef maken van „overtime", waartoe menig emigrant welhaast verplicht is, wil hij spoedig financieel ,,benen onder het lijf" krijgen. Vooral wanneer er vier, vijf of meer kleine kinderen in het gezin zijn, heeft men in Australië een harde tijd. In hostel Walgrove heeft een gezin met vier kinderen aan kostgeld ongeveer zeven ä acht pond per week te betalen, terwijl het normale loon negen pond is. Een vakman kan het tot twaalf pond brengen.

Wanneer dan nog reisgeld moet worden betaald, de kinderen schoenen of kleren pnoeten hebben, dan komt er van sparen niet veel terecht. Bovendien is de voeding in hostel Walgrove vrij slecht.

In dit hostel verblijven nl. uitsluitend Russen, Polen, Slowaken enz. dus de Displaced Persons. Bn óók de Nederlanders

De zonderlinge kostjes welke men nu en dan voorgezet krijgt, zijn oorzaak dat de meeste emigranten gaan verzwakken. Alleen de kinderen beneden de leeftijd van vijf jaar krijgen melk, boven die leeftijd eenmaal per dag een kopje. Des morgens om half acht krijgt men aardappel-pureé met brood! En daarvoor moet dan een stevig kostgeld worden betaald. Bovendien is de huisvesting zodanig, dat zelfs Australiërs die ik het hostel liet zien, er het hoofd over schudden.

„Terrible" noemden zij de toestand in hostel Walgrove.

Op dit alles moet de Nederlandse emigrant zich voorbereiden wanneer hij de grote stap wil wagen. Het lijkt in de practijk, dat vele emigranten die moeilijkheden onderschatten. Zelfs al is men er in geslaagd accomodatie te vinden, blijft het voorlopig nog een hard bestaan, bijzonder voor degenen die weinig of niets van de taal weten.

Dit verhmdert trouwens talrijke emigranten ora een baan te krijgen, die hun krachtens vak-bekwaamheden zou toe komen. Een landbouwer uit de omgeving van

Een landbouwer uit de omgeving van Middelhamis, die een enigszins leidende baan op een boerderg in Rooty Hill kon krggen, zag zich de kans ontgaan, omdat hij z'n werkgever niet eens kon verstaan!

Emigreren eist behoorlijke voorbereiding, wil men hier niet „verongelukken" Want het ,.aanpassen" eist in Australië iets anders dan in Holland het geval was!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen