Bijzondere blijdschap

Paulus zit in de gevangenis. Hij dicteert een brief.

Hij spreekt de woorden uit en een ander, een secretaris schrijft.

Ze zijn vol aandacht en concentratie aan het werk, Paulus zegt: Nu verblijd ik mij in mijn lijden voor u en vervul in mijn vlees wat overblijft van de verdrukkingen van Christus, ten behoeve van zijn lichaam, dat is de gemeente.

En dan valt het even stil. De ganzenveer komt los van het papier.

Dat is nogal wat. Wat ging er door Paulus heen toen hij deze woorden sprak, heeft zijn stem even getrild? Wat ging er door de secretaris heen, bibberde zijn hand even? Wat Paulus hier zegt, is moeilijk te bevatten.

Heeft Paulus teruggedacht aan zijn roeping, aan die donkere dagen in de ‘Rechte Straat’ in Damascus? De Here had Ananias naar hem toegestuurd. Paulus was een vervolger maar werd een volgeling van Jezus Christus. Hij is toen zelfs in dienst genomen. De Here zei tegen Ananias: ‘hij is voor Mij een uitverkoren instrument, Ik ga hem gebruiken om mijn Naam te brengen naar de heidenen, naar de koningen en de Israëlieten. Want Ik zal hem laten zien hoeveel hij moet lijden voor Mijn Naam.’ Daarin was Paulus niet uniek.

Wat in het leven van Paulus gebeurt, dat hoort bij de weg van het geloof.

Jezus heeft tegen zijn discipelen gezegd: ‘wie Mij wil volgen, laat die zijn kruis op zich nemen’. Dat is niet het kruis van ‘ieder huis heeft zijn kruis’. Het kruis waar Jezus over spreekt, dat is het lijden dat je ondergaat omdat je Hem volgt. Dat is moeilijk genoeg.

Niet dat iedere christen daar in dezelfde mate mee te maken heeft. De meesten van ons mogen leven in de luwte. Voor veel van onze broeders en zusters is dat anders.

Paulus spreekt over ‘het vervullen van wat overblijft van de verdrukkingen van Christus’. Het staat er eigenlijk nog iets krachtiger: dat wat er ontbreekt aan de verdrukkingen van Christus.

Bedoelt Paulus dat het verlossingswerk van Christus aangevuld moet worden?

Nee, daar is geen sprake van.

Het gaat Paulus hier om de eenheid die er is tussen Christus en de gemeente.

De kerk is het lichaam van Christus, Hij zelf is het Hoofd.

Als het lichaam lijdt, dan lijdt het Hoofd mee.

Blaise Pascal heeft eens gezegd: Christus zal in doodsnood zijn tot aan het einde der tijden.

Wij kunnen dat niet helemaal klein krijgen. Hoe is het mogelijk dat Hij vanuit de hemelse heerlijkheid toch nog pijn voelt? Hier staan onze gedachten stil en schieten onze woorden tekort.

Paulus spreekt over verdrukkingen die overblijven. Op een dag is de maat vol, dan is Gods maat vol, dat zal zo zijn op de jongste dag.

Als Gods Koninkrijk definitief doorbreekt is de strijd hier op aarde voorgoed gestreden en zal er eeuwige vrede zijn.

Maar zo ver is het nog niet en tot die tijd is er voor

Gods kerk op aarde strijden en lijden.

Paulus weet daarvan, hij heeft erg veel moeten lijden, maar hij heeft het volgehouden. Terwijl hij gevangen was heeft hij zelfs voor koningen getuigd. Dat was een grote bemoediging voor de christenen in Kolosse. Dat is een grote bemoediging voor ons. Net zo goed als wij vandaag bemoedigd kunnen worden door getuigenissen die via Open Doors of andere stichtingen tot ons komen.

Wie zelfs in de gevangenis blij kan zijn, wie zelfs dan durft te getuigen, die heeft een vreugde die geen mens af kan pakken. Paulus is zich daarvan bewust, hij heeft ook gezien wat zijn getuigenis betekent voor de kerk van Christus. Dat vervult hem met een bijzondere blijdschap. Zo kan hij zich verblijden in het midden van het lijden.

Hoe is dat voor ons?

Als wij naar God toe gaan met de gedachte dat Hij ons wel een makkelijk leventje zal geven, dan zijn we bij Hem aan het verkeerde adres. Dan kunnen we beter naar de afgoden gaan.

Wie in het spoor van Christus gaat, die krijgt een kruis om te dragen.

Gelukkig is daar niet alles mee gezegd. Want God geeft ons niet alleen een kruis, Hij geeft ook kracht.

Kracht om ons kruis achter Christus aan te dragen. Kracht om - zoals het in het doopformulier staat-blijmoedig ons kruis achter Christus aan te dragen. Omdat we mogen weten dat we niet alleen zijn op de weg van het lijden.

Wij mogen kijken naar broeders en zusters die het veel zwaarder hebben dan wij en het toch volhouden. Wij mogen bovendien kijken naar ons Hoofd: Jezus Christus.

Juist in onze moeite en pijn zijn we verbonden met Hem, Hij laat ons niet los.

Hij heeft gezegd: in de wereld zult U verdrukking hebben, maar heb goede moed want Ik heb de wereld overwonnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen