De afzondering van Israël

Honderden militanten doorbraken de grens met Israël en richtten in het grensgebied bloedbaden aan, waarbij ten minste 1300 burgers en militairen werden gedood. Naar schatting werden er tussen de 200 en de 250 personen gevangengenomen en als gijzelaars naar Gaza overgebracht. De oorlog die daarop volgde, duurt tot vandaag voort. Daarbij heeft Israël niet alleen te strijden met Hamas, maar ook met de Hezbollah-beweging in Libanon en met andere milities die gesteund worden door Iran. Op het moment dat ik dit schrijf, zitten nog ongeveer 100 gegijzelden opgesloten in de Gazastrook, meestal in tunnels, in erbarmelijke omstandigheden. Gevreesd wordt dat velen van hen niet meer in leven zijn.

Vragen

Deze oorlog plaatst ons voor vele vragen. Hoe moeten we dit alles verstaan in het licht van Gods heilshandelen met deze wereld en met het Joodse volk in het bijzonder? Ik wil in een viertal artikelen proberen daar enige duiding aan te geven.

Om het bestaan van het Joodse volk te begrijpen, moeten we eerst luisteren naar het Oude Testament. Waarom werd Israël van de andere volken afgezonderd, voordat de volkeren zouden delen in het heil? Vervolgens staan we stil bij de beloften voor het Joodse volk in Oude en Nieuwe Testament. Een aangelegen onderwerp is de verhouding tussen de kerk en Israël. Heeft de kerk de plaats van Israël ingenomen? In een slotartikel wil ik in alle bescheidenheid enige gedachten weergeven over de toekomst van Israël en onze houding daarin.

Abraham

Na de verstrooiing van de volken na de torenbouw van Babel, wordt in Genesis 12 Abraham afgezonderd van de volken. Hij krijgt van de Heere de belofte dat in hem alle geslachten des aardrijks gezegend zullen worden. De volken staan tegenover God, maar Abraham en zijn zaad worden afgezonderd. Zo moet Abraham zijn land uit, zijn maagschap en het huis van zijn vader verlaten om te gaan naar

het land dat de HEERE hem wijzen zal. De ‘middelmuur des afscheidsels’ (Ef. 2:14) wordt opgetrokken rond het volk van het verbond. Israël krijgt de besnijdenis, de heilige wet, de tempeldienst, enzovoort. Deze afzondering zien we later gevisualiseerd op het tempelplein in Jeruzalem. Daar staat een muur die het voorhof van de heidenen afgrenst van het gedeelte waar alleen de Joden mochten komen. Een bordje met het opschrift: ‘Verboden toegang voor heidenen, op straffe des doods’, bevestigde dat.

Gods volk

Israël is door de HEERE verkozen om te midden van de volkerenwereld Zijn volk te zijn. Daarvan lezen we in Leviticus 20:26: ‘En gij zult Mij heilig zijn, want Ik, de HEERE, ben heilig; en Ik heb u van de volken afgezonderd, opdat gij Mijne zoudt zijn’. Israël moest alleen wonen. Het mocht zich met de omliggende volken niet vermengen of verzwageren (Deut. 7:3).

Dat Israël zich niet had afgezonderd van de heidense volken, was later reden voor Ezra om zijn klederen te scheuren, de haren van zijn hoofd en baard uit te trekken en verbaasd neer te zitten (Ezra 9:3).

Een van de antwoorden op de vraag waarom het volk Israël tweeduizend jaar van de andere volken werd afgezonderd, voordat het heil ook de volkeren deelachtig zou zijn, is dat de HEERE op een voor ons onnavolgbare wijze de Messias uit de lendenen van dit volk heeft doen geboren worden. De menswording van Christus was nodig om in de weg van lijden en sterven aan Gods gerechtigheid te voldoen. In die zin was Israël slechts het ‘voertuig’ voor de geboorte van de Messias.

Op de vraag waarom deze periode van afzondering tweeduizend jaar moest duren, kunnen we geen antwoord geven. God beschikte het zo naar Zijn soevereiniteit.

Verkiezend handelen

Er is nog een ander aspect dat met deze afzondering te maken heeft.

Toen Christus kwam, lezen we in Johannes 7:11, kwam Hij tot het Zijne. Hij kwam tot het volk waaraan de belofte was verkondigd en waaraan de woorden Gods waren toevertrouwd (Rom. 2:2). De HEERE wilde bij dit volk wonen. Als de apostel Paulus over het verkiezend handelen van God schrijft, dan benadrukt hij dat God daarin vrij is en door de mens niet nagerekend kan worden (Rom. 9:18, 19). En hoewel het Woord van God niet is uitgevallen, wijst Paulus er ook op dat niet allen Israël zijn, die uit Israël zijn (Rom. 9:6).

Wat kunnen we uit het voorgaande concluderen? Wel, dat voordat de ‘blijde boodschap’ in de wereld kon klinken, eerst de door de profeten aan Israël aangekondigde heilsfeiten vervuld moesten worden.

Daarvoor gebruikte de HEERE het volk van Israël ook.

Naast het heilshistorische aspect heeft de weg die de HEERE met Israël hield, ook te maken met de heilsorde. De omgang van God met Israël is voorbeeldig voor de weg die God houdt met Zijn volk.

In een volgend artikel zal ik ingaan op de vraag of die afzondering van Israël blijvende betekenis heeft.

1. De afzondering van Israël

2. De beloften voor Israël

3. De kerk en Israël

4. De toekomst van Israël

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen