De openbaring van de Heilige Geest

Nadat ds. Honkoop overdacht heeft wat het betekent als Gods kinderen het beleven mogen een thuiskomen te vinden bij God (de toegepaste weldaad van de Hemelvaart), zegt hij: ‘En toch is het weer niet lang van duur. Want ook dan blijft er een gemis over aan de openbaring van de derde Persoon, hetwelk is de verzegeling van alle weldaden door de Geest tot een vastheid van onze staat en van het erfdeel des Heeren.

Want de Heilige Geest is de eerste Persoon Die in het hart van Gods kind ontvangen wordt, maar de Laatste Die door het volk als Persoon gekend wordt en in het statelijke leven als derde Persoon en als Verzegelaar aan de ziel geopenbaard wordt. Wel kent dat bekommerde volk iets van Zijn verlichting, van Zijn kracht en Zijn werk, van Zijn leiding en Zijn lieflijke vertroosting. Ja, zelfs kennen ze iets van de verzegeling van de weldaden die verheerlijkt werden in hun harten. Maar de Verzegelaar als Persoon is hun nog verborgen. Zelfs kennen we die Persoon nog niet, al is het dat we met Christus in de dood zijn gegaan, al is het dat wij met Christus zijn opgestaan, al is het dat we met de Vader bevredigd zijn, vrijgemaakt en vrij verklaard van alle schuld en straf.

Een gemis

Men kan dan in de praktijk niet weten dat er zulk een Geest is.

Want waaruit weet men dat? Wel, uit de bekendmaking van de Heere Zelf, en dan als vrucht daarvan gebracht zijnde in het gemis van die Persoon. Welk gemis, zo vraagt ge misschien? Dat gemis komt bij dat volk zelf openbaar. Hoewel ze een Vader hebben, durven ze toch gedurig de Vadernaam niet op de lippen te nemen. Ze hebben een fundament en kunnen zich niet rustig daarop verlaten. Ze kennen Christus in de kracht Zijner opstanding en kunnen toch geen gebruik van die Christus maken. Wel mag dat volk zeer veel van de weldaden en de werkingen des Geestes geopenbaard zijn, maar de bron waaruit dit vloeit, is voor hen nog verborgen. Veel mogen ze vertroost zijn, maar de Trooster Zelf is hun nog vreemd. Veel mag dat volk verzegeld zijn, maar de Verzegelaar Zelf hebben ze nog nooit door het geloof omhelsd.

Maar, is dat dan zo'n weldaad, terwijl het maar een unicum is dat men eens iemand ontmoet die in waarheid de drie Personen in hun huishoudelijk werk onderscheiden kennen mag. Koop eens een pand of een boerderij, rust u dan voordat de koopakte verzegeld is? Zo is het ook hier. Want het zegel, de Heilige Geest, brengt de vastheid aan, brengt de zekerheid en de onverbrekelijkheid aan. Vandaar ook dat Job in de nacht van beproeving kon zeggen: ‘Ik weet, al verdoemen jullie me allemaal, dat mijn Verlosser leeft’.

Deze Geest doet ons roemen in de ellenden en doet ons met Paulus over dood en graf heen zien. Is deze vrucht des Geestes, die uit deze openbaring vloeit, niet kostelijk, geliefden, wanneer de Heilige Geest als Persoon is geopenbaard en Hij als een onderpand der ziel ontvangen is? Want het is dan de Geest, Die ons terugleidt tot in de stille raad des vredes, Die ons inleidt in die eeuwige verbondskamer daarboven, waar de Vader wordt gekend en omhelsd als de diepe oorsprong van alle dingen.

Verzegeling

Als de Geest op Zich neemt alle weldaden die verworven zijn door Christus, toe te passen en deelachtig te maken, dan aanbidt men de Vader in Zijn eeuwige en soevereine gedachten. Dan aanbidt men de Zoon in Zijn eeuwige zondaarsliefde, Die een eeuwige gerechtigheid heeft teweeggebracht. Ja, dan aanbidt men de Geest, Die in Christus is als het licht van de zon. Dan ziet men in de oorsprong der dingen. Hij is in ons als het licht in de natuur. Hij belicht hart en verstand om te zien en door het geloof al de weldaden toe te eigenen en zich toe te passen. Deze Geest verzegelt al Gods werken der genade, die verheerlijkt zijn in de ziel. En deze Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen Gods zijn, door Welke wij roepen: ‘Abba, lieve Vader’.

Hij verzegelt ons al de beloften die in Christus Jezus ja en amen zijn. Hij verzegelt ons al de volmaaktheden die voor ons zijn de weldaden des eeuwigen verbonds. Hij verzegelt ons de eeuwige erfenis en schenkt Zich weg als een Trooster in heiligmaking, want Hij is de Geest des geloofs, Die ons leert roemen, zelfs in de verdrukking. Hij is een Geest van blijdschap, waardoor alle droefheid moet plaatsmaken voor innerlijke blijdschap. Dan staat niets meer in de weg, niets tussen God en onze ziel! Het licht gaat over het gehele bouwplan, geliefden!

Nevelen weg

Zolang het geen Pinksteren geweest is, ligt Jezus’ gehele lijdensweg voor de ziel nog in het duister. Dan liggen zelfs de opstanding en de hemelvaart nog in nevelen gehuld. Maar met de Pinksterdag wordt alle nachtelijke duisternis weggevaagd. Dan hoort men Petrus met de grootste vrijmoedigheid opkomen voor de profetie van Joël.

De Geest van Pinksteren is en blijft voor dat volk de Geest der heiligmaking. Hoe laag de ziel het ook laat liggen, hoe laag het ook met hem afloopt hier op de wereld, deze Geest in hem blijft zijn onderpand in de ziel, de trouwring van de eeuwige erfenis. Daarmee reist dat volk de weg met blijdschap, en zeggen ze met Paulus: ‘Wij hebben altijd goede moed’. Dat is vrucht van Pinksteren.

Wat mag dat volk nu gelukkig zijn. Christus kennende als hun Borg, met de Vader verzoend en met de Heilige Geest als een Verzegelaar als een onderpand in hun ziel zijn ze met een drie-enig God verzoend. Opdat zij te allen tijde met Paulus kunnen zeggen: ‘Ik weet in Wie ik geloofd heb’. Dan mag er op de wereld gebeuren wat er gebeurt. Dat volk van God moest eens meer uitgaan om deze Christus te kennen en nader te kennen.

Er is nog wel volk onder ons, maar het is te vroeg klaar, te vroeg rijp, te vroeg wijs. Als de zaligheid hun maar ontsloten is, is het voor de meesten al genoeg. Als de zonden bedekt zijn, dan eigenen ze zich al toe met Sion door recht verlost te zijn. Schuld is er niet meer en een Borg is niet van node. Dat is een vastgevaren christendom! Waar komt dat door? Dat komt doordat de Geest zo weinig (door)werkt. Want waar de Geest gaat werken, wordt men in het gemis teruggebracht. Waar de Geest werkt, wordt men geleid in de valleien des doods. Maar als wij zelf gaan werken, klimmen we de ellende uit. Zo worden wij vastgevaren schepen. Want wij willen altijd de hoogte in. Voor een veertje is nog wat wind nodig om de lucht in te gaan, maar dat is voor u niet nodig en voor mij niet.

Aanbidding

Wat hadden Petrus en de discipelen een aangenaam leven en wat kregen zij Goddelijke lessen. Ze werden er echter zo groot mee dat ze dachten wel met Jezus te kunnen sterven. Ze begrepen er niets van dat ze straks nog aan Hem geërgerd zouden worden bij Zijn dood en zouden dolen als schapen over de bergen. En zo is het nog!

God mocht eens willen werken door Zijn lieve Geest. Hij mocht de doden eens doen opstaan, Zijn volk nog eens ontdekken, ontgronden en uitbranden, opdat zij in alles de dood zouden vinden en aan alles zouden sterven, opdat er plaatsgemaakt werd voor het Goddelijke rechtsgeding om de hele erfenis, verloren in het paradijs, in Christus terug te ontvangen. En dat alles tot de glorie van Zijn Naam, tot de eeuwige aanbidding van de Goddelijke Personen. En dat alleen omdat God het wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen