Een adventspreek in het oosten

Wie met wetenschappelijke aandacht de sterrenhemel afspeurt, met zoveel planeten en miljoenen sterren, moet al heel wat wonderen hebben gezien: wat is God groot, Die dit alles geschapen heeft, ook dit onmetelijke heelal! Het uitspansel verkondigt Zijner handen werk. Maar hét Wonder hebben deze geleerden nog niet gezien, het wonder dat de hoge God Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft het eeuwige leven hebben zal. Straks gaan de wijzen dit Wonder in de kribbe eer bewijzen.

God gaat ze leiden op een wijze die ze verstaan, benaderen in de astrologische taal die ze begrijpen, de taal van de sterren, van ‘Zijn ster in het oosten’. Hij lokt de wijzen met het enige dat hen lokken kan, een ster in het donker. Zo laag daalt de hemel af. Straks worden wijzen wijsgemaakt tot zaligheid door middel van het Profetenwoord.

Een bijzonder licht

Hoog aan het firmament flonkert opeens een ster, vol van pracht in de oosternacht. Die ster is nog niet eerder waargenomen. Deze komt in het wetenschappelijke systeem van de wijzen niet voor. Ze weten er geen weg mee. De verschijning van deze ster wordt voor hen het gesprek van de nacht. Die ster móet wel iets betekenen, maar wát, dat weten ze nog niet!

Het ganse uitspansel staat opeens in het teken van hét Teken. Dit is geen gewone ster geweest, zegt de kanttekening, ‘maar een bijzonder geschapen licht, gelijk de vuurkolom was die de kinderen Israëls door de woestijn leidde’. Du Cloux zegt: ‘Deze ster is van Hem, Die Zelf de Zon der gerechtigheid is, de blinkende Morgenster’.

Dit schitterende licht aan de hemel moet wel ‘een koningsster’ zijn, zeggen de ster- renkundigen opgetogen tot elkaar, want straks gaan ze in Jeruzalem spreken over een geboren Koning der Joden, Wiens

ster ze hebben gezien. Ergens, waar dan ook, moet een bijzonder Kind geboren zijn, zeggen de wijzen. ‘Buitengewone verschijnselen van God in de schepping moeten ons altijd doen vragen wat hierin Zijn wil en welbehagen is’ (Henry).

Om zielen te redden van het eeuwige verderf, doet God grote wonderen. Daar doet Hij alles voor, daar geeft Hij Zijn enig- geboren Zoon voor. Daarvoor zet Hij zelfs een nieuwe ster aan de hemel, als een adventspreek in het oosten. In deze nacht beroert God daar zelfs de hemel voor, zegt Spurgeon: ‘Er wordt een ster afgevaar- digd namens alle andere sterren, alsof hij de gezant van alle werelden was om hun Koning te vertegenwoordigen. Deze ster wordt opgedragen om Zijn heraut te zijn voor mensen die ver weg zijn, Zijn Zaal- wachter om hen naar Zijn aanwezigheid te leiden’.

Waarom zet God deze ster aan het ruime hemelrond? Calvijn zegt: ‘Om de wijzen als de eerstelingen uit de heidenen tot Zijn Zoon te leiden’. Zo wijst de ster als met een uitgestrekte vinger naar Bethlehem. Sommige verklaarders veronderstellen dat de wijzen bij het zien van deze ster gedacht moeten hebben aan de profetie van de leugenprofeet Bileam: ‘Er zal een ster voortgaan uit Jakob’ (Num. 24:17b). Daarmee profeteert Bileam (afkomstig uit Mesopotamië) over de komst van de Messias, Die in de volheid des tijds komen zal als een ster in Jakob. Anderen menen dat hier nog iets van de nawerking is te bespeuren van de invloed die Daniël gehad heeft op Chaldese wijzen en ster- renkijkers (Dan. 2:48; 5:11).

Op reis naar het westen

Wetenschappers nemen niets zomaar aan, zij doen eerst grondig onderzoek. Deze wijzen doen dat ook. Ze gaan op onderzoek uit. Ze gaan alles verlaten en gaan door Gods voorzienig beleid en gedreven door de Geest op reis. God had gesproken: ‘Ik wil en zij zullen’, en daarom pakken ze de reisstaf op. Het is niet hun vraag óf er ergens een Koningskind geboren is, wel wáár ze die kunnen vinden. De ster zal als een licht tot verlichting der heidenen hun leidsman wezen, leren hoe ze wandelen moeten. De ster is Gods vin- gerwijzing, Zijn openbaring. De richting is al aangewezen: ze moeten van het oosten naar het westen.

‘Nauwelijks is de Christus geboren, of de gehele wereld komt in beweging. Dan vallen de scheidsmuren tussen de volken weg en komt het oosten tot het westen’ (Da Costa).

Over de reis zegt Mattheüs niets. Ze gaan langs wegen die ze niet geweten hebben en door paden die ze niet gekend hebben. Het lijkt erop dat de bijzondere ster onderweg niet wordt gezien. Hij licht de karavaan niet voor van a naar b. De ster lijkt verdwenen te zijn. Want straks, als ze in Bethlehem gekomen zijn, schrijft de evangelist opeens vol verwondering dat de ster er weer is: ‘En zie, de ster die zij in het oosten gezien hadden, ging hun voor’ (Matth. 2:9b).

Over de aankomst van de wijzen zegt Mat- theüs: ‘Zie, enige wijzen van het oosten zijn te Jeruzalem aangekomen’ (Matth. 2:1b). De wijzen arriveren dus in het heilige land en gaan regelrecht naar Jeruzalem, de hoofdstad van de godsdienst, de moederresidentie van ‘de heilige berg’, waar het bedehuis staat voor alle volken (Jes. 56:7). In Salems stad en tempelhof zal de Koning der Joden toch wel geboren zijn! De wijzen zijn echter abuis. Want Mattheüs begon deze geschiedschrij- ving met: ‘Toen nu Jezus geboren was te Bethlehem…’. Maar, hoe zouden deze zoekende zielen uit het oosten dat ook moeten weten?

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen