Een Lied In De Herberg

Toch was het wel aardig wat hij vanavond van Rips gehoord had over vroeger… Hij was blij dat hij het nu wist. Was hij nog maar die kleine aap van vroeger… Misschien… afijn, het was nu eenmaal allemaal zo gelopen. Die man kon lang wachten voordat hij hem daar zag. Met een balorige glimlach sloeg Hendrik eindelijk de weg naar de kazerne in.

Meneer Rips wachtte tevergeefs op een bezoek van Hendrik. Hij begreep wel dat het geen goed teken was dat Hendrik niet kwam. Wat moest hij nu doen? Zou hij die jongen maar weer vergeten, hem aan zijn lot overlaten? De stem van het kind kwam weer in zijn gedachten. Nooit zou hij vergeten hoe de Heere in zijn ellende dat kind voor hem had willen gebruiken. Rips liep naar zijn slaapkamer en knielde neer voor zijn bed. ‘Och Heere, bekeer die jongen, zoals U al Uw volk bekeerd hebt. U weet dat zijn kindergebed mij tot zegen is geweest. Nu wil Hendrik de zonde en zijn vrienden echter niet meer verlaten. Heere, trekt U hem, dan zal hij U nalopen’, smeekte hij vurig. Steeds weer vroeg hij het. ‘Ik ga hem zelf opzoeken,’ zei meneer Rips tegen zichzelf.

‘Hendrik, er is iemand voor je!’ riep de sergeant. Hendrik liep naar de hal van de kazerne. Daar stond meneer Rips.

‘Dag meneer Rips’, zei hij aarzelend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen