IND-beleid inzake bekeringen

Aanleiding om te spreken van een doorbraak in het asielbeleid is de uitspraak van de Raad van State in de zaak van een Iraanse asielzoekster die aangeeft dat zij en haar twee zonen niet kunnen terugkeren naar Iran, omdat ze zijn bekeerd tot het christendom. Eerder had de IND hun bekering niet geloofwaardig gevonden.

In een nieuwe asielprocedure gaven de Iraniërs aan dat er sprake is van ‘geloofs- groei’. De IND moet nu opnieuw oordelen en inhoudelijk ingaan op hun verklaringen over geloofsgroei. Die geloofsgroei bestaat dan volgens de moeder daaruit dat zij wekelijks kerkdiensten bezoekt, evangelisatieactiviteiten verricht en meer kennis heeft van het christendom dan in de voorgaande asielprocedure. Ongetwij- feld zullen die zaken in de asielprocedure verder zijn uitgewerkt.

Geloofwaardig

De asielproblematiek is een probleem dat velen bezighoudt. Daarover kunnen vele vragen worden gesteld als: Moet Neder- land nog meer asielzoekers opvangen? Krijgt de islam niet een te grote plaats in onze samenleving? Immers vele asielzoe- kers uit het Midden-Oosten zijn moslim. Moet er een rem komen op gezinshereni- ging? Een recent probleem doet zich voor omtrent Russische dienstweigeraars.

Moeten wij hen met open armen ontvan- gen, terwijl er onder hen ook spionnen van Rusland kunnen schuilen?

Het zal voor de IND in het versplinterde kerkelijke landschap in Nederland niet meevallen om een oordeel te geven over de vraag of een bekering tot het chris- tendom geloofwaardig is. Men zal daarbij moeten afgaan op wat asielzoekers zelf daarover zeggen en als feiten naar voren brengen. Het getuigenis van anderen zal daarbij een ondersteunende rol vervullen.

Augustinus

Augustinus heeft in een van zijn preken drie soorten vluchtelingen onderscheiden. Er zijn onrechtvaardigen die vluchten voor de rechtvaardigen, rechtvaardigen die vluchten voor de onrechtvaardigen en ten slotte onrechtvaardigen die vluchten voor de onrechtvaardigen.

Nu was Augustinus natuurlijk niet bekend met de islam. Hij kon over asielzoekers uit moslimlanden niets zeggen, want hij was al gestorven in 430, voordat Mohammed werd geboren, rond 570.

Ondanks het onderscheid dat Augustinus maakte, wees hij wel op de plicht van iedere priester om in naam van de chris- telijke naastenliefde een mens in nood te helpen. Vele asielzoekers waren in die tijd hun leven niet zeker. Hoe de toestand van een asielzoeker ook was, de te bieden hulp moest gericht zijn op de mogelijkheid om boete te doen voor zijn zonde, berouw te tonen, en zo uiteindelijk verlossing te bereiken. Het asielbeleid was dus gericht op de oprechte bekering van de asielzoeker.

Deze criteria zeggen meer over de inner- lijke gestalte van een asielzoeker dan die door de Iraanse moeder zijn genoemd. Hoewel van de IND niet kan worden gevraagd deze criteria te hanteren, gaat het daar wel om. Al zijn wij geen harten- kenner. God ziet het hart aan. Hij weet waar het ons, maar ook een asielzoeker om te doen is.

Onbegrip

Noties als: boete te doen voor de zonde, tonen van berouw en zo te komen tot verlossing, zullen in een samenleving die steeds verder seculariseert niet meer begrepen worden. Zelfs regelmatige kerkgang, het verrichten van evangelisatieac- tiviteiten en kennis van het christendom, worden door velen niet meer beschouwd als noodzakelijk voor ons persoonlijk en andermans heil en geestelijk welzijn, maar, zoals iemand opmerkte, als ‘een hobby van een slinkende minderheid’.

Dan is het geen wonder als een van de 25 bekeringscoördinatoren van de IND het zich niet of nauwelijks kan voorstel- len dat iemand christen wordt. Wie zal oprecht in staat zijn de motieven voor en het proces van bekering, de kennis van het geloof en de activiteiten die daarmee verband houden, die toetsingscriteria voor de bekeringscoördinatoren zijn, te beoordelen? Bovendien heeft bekering bij de IND een heel andere en bredere lading dan bij ons.

Het blijft lastig om te bepalen wat onder geloofsgroei moet worden verstaan. Dit blijft ongrijpbaar. Ook hier zal het Augustijnse onderscheid tussen ‘rechtvaardigen’ en ‘onrechtvaardigen’ voorko- men. Rechtvaardigen die oprecht kunnen spreken van hun geloof in Christus en daar hun leven ook naar willen richten en onrechtvaardigen die slechts gelegen- heidschristenen zijn.

Dat neemt niet weg dat zij die niet meer terug kunnen naar het land van herkomst, omdat ze daar vanwege hun overgang naar het christendom in de gevangenis terechtkomen of zelfs met de dood worden bedreigd, een veilig thuis moeten kunnen krijgen in ons land. Tegelijk houdt dat ook in dat zij, die als een onrecht- vaardige openbaar komen, moeten worden uitgewezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen