Ds. Labee over: Rusten naar het gebod

Aardse rust

Het Beloofde Land, als het land van de rust, is eerst een land van strijd. Jozua 6 verhaalt ons die strijd rondom de eerste stad in Kanaän, Jericho. Nu moet er gestreden worden, maar op Gods wijze. In dit hoofdstuk worden geen zwaarden getrokken. Nee, de Heere wil Zijn volk leren dat het alléén Zijn werk is om de overwinning te behalen. Het volk heeft er niets aan gedaan om de muren te laten vallen. Maar dat betekende niet dat het volk dus maar thuis moest blijven. Ze hadden de opdracht om zes dagen éénmaal om Jericho heen te gaan. Voorop zeven priesters met een bazuin aan de mond, daarachter weer priesters die de ark droegen, daarachter de strijdbare mannen en daarachter het volk. Op de zevende dag moesten ze zevenmaal om de stad heengaan. De schattingen over de duur van die wandeltocht om Jericho lopen wat uitéén. Maar we zullen zeker moeten denken aan een tocht van een uur.

De aangewezen mannen maar ook de achtergeblevenen hebben wellicht met vrees gezien op de onneembare muren van de stad. Zouden ze daarmee niet hun onvermogen hebben gezien om zo’n vesting te kunnen nemen? Maar ze hebben ook gezien op de ark ‘des verbonds des HEEREN’ (vs. 8b). Muren vallen niet na de eerste keer er omheen getrokken te zijn. Er is dus lijdzaamheid

Terecht heeft de vraagsteller begrepen dat er onder die zeven dagen ook een sabbatdag geweest is. Volgens Joodse overlevering is dat de laatste dag geweest, dus ook de dag waarop de legers de stad zijn binnengedrongen na het vallen van de muren. Hebben de Israëlieten dan geen rustdag gehouden? Wel, de vraag is maar wat een rustdag werkelijk is! Graag volgen we de Bijbelverklaarder M. Henry (1662-1714), die in zijn Bijbelcommentaar schrijft: ‘...maar indien Hij, Die hun gebood op de andere sabbatdagen te rusten, hun nu gebood op deze te lopen, dan was dit voldoende om er hen in te rechtvaardigen (...). En daarenboven: de wet van de sabbatdag verbiedt ons eigen werk, dat dienstwerk en wereldlijk werk is, maar het werk dat zij nu deden, was een godsdienstige daad. Het is voorzeker geen verbreken van de sabbatsrust, om het sabbatswerk te doen, om de wille waarvan het sabbatswerk was ingesteld. En wat is het sabbatswerk anders dan een volgen van de ark in al haar bewegingen?’

Eeuwige sabbat

Met het overdenken van deze dingen kunnen we het niet laten de lijn naar onze Heidelberger te trekken. In onze Catechismus wordt bij het vierde gebod zo nadrukkelijk gesproken over de gegeven rustdag. Ook daar moet het ons treffen dat er gesproken wordt van ‘sabbatswerk’. In verlangende zin horen we eerst geheel in lijn met dit gebod: dat ik ‘tot de gemeente Gods naarstiglijk kome, om Gods Woord te horen, de Sacramenten te gebruiken, God den Heere openlijk aan te roepen en de armen Christelijke handreiking te doen’.

Maar dan staat er geen punt! Alles bij Jericho sprak van Goddelijke vervulling: zeven priesters, zeven ramsbazuinen, zeven dagen en zevenmaal omgaan. Zo horen we de inhoudsvolle woorden: ‘ten andere, dat ik al de dagen mijns levens van mijn boze werken ruste, den Heere door Zijn Geest in mij werken late, en alzo den eeuwigen sabbat in dit leven aanvange’. Lezer(es), mag u zo ‘rusten naar het gebod’ met een uitzien naar de vervulling?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen