Paul-Jan

Mensen kunnen door allerlei oorzaak psychisch, maar ook sociaal, in zo’n hopeloze en uitzichtloze situatie belanden dat ze totaal geen raad meer weten. Ze kunnen dit op allerlei manier uiten. Vaak trekken ze zich stilletjes terug. Soms weten de mensen om hen heen ervan en wordt er allerlei hulp aangeboden.

Er bestaat ook een categorie mensen bij wie het in hun hoofd steeds donkerder wordt zonder dat de omgeving dit door heeft. Dat kan dagen tot maanden en soms zelfs jaren duren. Totdat het ineens niet meer gaat.

Op het moment dat we ons vrij en beschikbaar melden bij het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam belt een jongeman uit die buurt 112. Hij vertelt aan de meldkamer dat hij zijn beide polsen met een mes heeft doorgesneden, omdat hij geen andere uitweg meer zag. Inmiddels heeft hij veel bloed verloren, maar nu heeft hij spijt van zijn daad.

Omdat wij de dichtstbijzijnde ambulance-eenheid zijn, worden we met spoed naar het opgegeven adres gestuurd. We zijn snel ter plaatse en bellen aan. Een vrouw van middelbare leeftijd doet verbaasd open en vertelt ons dat er helemaal geen 112 is gebeld.

Nu gebeurt het helaas wel vaker dat er valse meldingen worden gedaan of dat het opgegeven adres niet klopt. We koppelen het direct terug naar de meldkamer en krijgen te horen dat er geprobeerd wordt om met de melder contact te krijgen. Tot nader bericht blijven we in de straat. De politie die inmiddels ook is gearriveerd, vraagt bij alle buurtbewoners of een van hen misschien iemand 112 heeft gebeld. Maar óf de deur gaat niet open óf er wordt ontkennend geantwoord. Ondertussen krijgen we van de meldkamer het bericht dat degene die 112 heeft gebeld, niet opneemt.

Op het moment dat wij weg willen gaan, komt de vrouw van het adres waar de melding vandaan kwam naar ons toe hollen.

„Het is mijn zoon!” gilt ze in paniek. „Hij is boven en ik wist niet dat hij jullie gebeld had…”

Snel pakken we onze spullen. We rennen het huis in naar de slaapkamer van de zoon. Daar treffen we de bleke jongen middenin een grote plas geronnen bloed aan.

Hij reageert nauwelijks op ons en haalt nog maar oppervlakkig adem. Snel dienen we hem zuurstof toe en sluiten we een infuus aan. Mijn collega en ik begrijpen dat hij zo snel mogelijk een bloedtransfusie moet krijgen en gaan direct op transport. De politie ontfermt zich over de moeder, die zich erg schuldig voelt omdat ze ons, onbewust, tegen heeft gehouden.

Paul-Jan Dekker verzorgt op deze plek een wisselcolumn. Volgende keer politieagent Johan Dubbeldam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen