Een nabetrachting

Mijn artikel „In gesprek met de schrijver Maarten 't Hart" in de Kerkblaadjes no. 13—16 van de lopende jaargang heeft nogal wat reacties opgeroepen. Ook leverde het veel stof op tot gesprek, hetzij per telefoon of in huiselijke kring. Ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.

Zo vertelde me iemand bij een kopje koffie dat hij, hoewel hij het in grote lijnen met de door mij geuite kritiek op Maarten 't Hart eens was, toch moest bekennen evenals deze grote moeite te hebben met die „Vaderhjke hand" uit Zondag X, vraag en antwoord 27 van de Heidelbergse Catechismus. De wijze waarop genoemde schrijver echter deze zaak aan de orde stelde, veroordeelde hij ten scherpste: „Zó spreek je niet over dingen die de eeuwigheid raken". Hoe ik daarover dacht.

Wat ik precies geantwoord heb, weet ik niet meer. Hij vroeg me evenwel mijn gedachten hieromtrent in het Kerkblaadje te plaatsen, oplat ook anderen, die met dezelfde problematiek /aten — deze zondagsafdeling is de laatste tijd ook in kerkelijke kringen bij herhaling in opspraak gebracht — er hun voordeel mee zouden kunnen doen.

Ik zal trachten wat ik zei, zo kort mogelijk te formuleren.

> moeten nooit vergeten dat in de Heidelj.t,ie Catechismus een christen aan het ord is, d.w.z. iemand die onder de verlich- 'g van de Heilige Geest oog heeft gekregen 'or de zonde in de wereld — en dus ook in -et eigen hart — die de oorzaak is van alle nood en dood; iemand die door diezelfde Geest i^eleid uit geloof leeft, niet uit aanschouwen, zich vastgrijpend aan de beloften van God in het Evangelie, zich daarop volkomen verlatend op hoop tegen hoop. Iemand die zich bewust is van de onmetelijke afstand die er bestaat tussen het schepsel en de Schepper en daarom, wanneer de baren over hem heengaan, waarvan hij wellicht aoch het nut noch de zin kan inzien, geleerd heeft als Job de hand op de mond te leggen (Job 39 : 37), gedachtig aan het woord: „Mijn gedachten zijn niet ulieder gedachten, en uw wegen zijn niet Mijn wegen, spreekt de Heere" (Jesaja 55 : 8). De menselijke hoogmoed wil daar niet aan.

Auschwitz kunnen we niet verklaren, zomin als de velerlei rampspoeden die ons in het persoonlijke vlak treffen. De een wordt er opstandig door, de ander wordt erdoor gelouterd.

„Bewijzen"?

Denk aan de vele martelaren die de eeuwen door met opgerichten hoofde de wrede doo-d tegemoet traden in het besef dat hun dit lot niet bij geval overkwam, met name aan een man als Guido de Brés, die met de strop voor ogen in grote gemoedsrust troostrijke afscheidsbrieven schreef aan zijn vrouw en zijn gemeente te Valenciennes. Denk aan Job, aan Stefanus.

Hét „bewijs"?

Christus die, toen Hij aan het kruis van God en alle mensen verlaten de meest „onrechtvaardige" en afschuwwekkende dood stierf, het nochtans uitriep: „VADER, in Uw HANDEN beveel Ik Mijn geest". Wat hebben we nog meer ter overtuiging van node? Hij viel niet in een gat, in het niets, maar in geopende Vaderarmen. Zó zal het te Zijner tijd ook degenen vergaan die in Hem geborgen zijn, alle influisteringen van de Duivel ten spijt. Deze wetenschap geeft het leven van de christen zin en verwachting.

Harderwijk J. DATEMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen