Gesloten kerken

Onlangs stond er in het Reformatorisch Dagblad een uitvoerig artikel over de voormalige kerk van de Gereformeerde Gemeente in Rotterdam-Zuid. Vele jaren heeft iemand als ds. W.C. Lamain daar het Woord mogen bedienen. Ook anderen hebben daar Gods boodschap aan zondaren gebracht. Het gebouw is nu in gebruik van een evangelische gemeente. Ook vandaag de dag komen er dus mensen samen rond Gods Woord, hoewel er natuurlijk verschil is tussen een gereformeerd eredienst en een samenkomst in evangelische kring. Niettemin klinkt Gods Woord en worden zondaren bekend gemaakt met het Evangelie van de Zaligmaker, Jezus Christus en het behoud door het geloof in Hem. Dat is tenslotte de kernboodschap van de Bijbel: redding door het geloof in de gekruisigde Christus. Wie niet in Christus gelooft, die kan niet behouden worden. Wie door een waar geloof Christus aanneemt, die heeft het eeuwige leven. Dat zijn waarheden die ons in de Bijbel worden voorgehouden en waarbij de kerk des Heeren leeft.

Toch heeft het verdwijnen en veranderen van kerkgebouwen iets triests. Veel kerkmensen zijn uit de grote steden weggetrokken en de kerk werd meer en meer een randverschijnsel. Vooral in de grote steden is dat heel goed merkbaar. In de grote steden is de islam waarschijnlijk belangrijker dan een kerk met gereformeerde uitgangspunten. Je leest tenminste in de kranten meer over moskeeën in grote kerken dan over kerken. De bevolkingssamenstelling in de grote steden is ook sterk veranderd. Veel mensen met een allochtone achtergrond wonen in de grote steden. Het zet ook een stempel op die steden. Het was niet voor niets dat de burgemeester van Rotterdam, een moslim, de vlag van Israël niet wilde hijsen na de bloedige aanslagen op 7 oktober 2023. Het was een signaal dat veel mensen in die stad kennelijk moeite hebben met de staat Israël. En dat geeft toch veel te denken.

De verdwijnende kerk vervult ook met weemoed. Er hebben in die kerken woorden van God geklonken. Er waren ook oprechte christenen die daar elke zondag onderwijs hebben gekregen. De Heere heeft ook in een stad als Rotterdam veel van Zijn kinderen gehad. Als dat vandaag de dag anders is, dan geeft dat weemoed en ook verdriet. De grote steden zijn vooral bolwerken geworden van seculier leven en denken. Meer en meer blijkt dat Nederland een seculier land is geworden. Veel mensen hebben eigenlijk niets meer met God, de Bijbel en de kerk. Het leven is voor velen alleen gevuld met de aardse dingen. Het moet ons denk ik veel zeggen dat langzaamaan ons land een land zonder God is geworden. Voor ons en onze kinderen brengt dat ook een opdracht met zich mee. Laten we onze medemensen proberen iets te vertellen over de goede boodschap van verlossing door het geloof in Jezus Christus. Want laten we dat nooit vergeten: dit is de grootste schat die God in deze wereld heeft gegeven. God gaf Zijn Zoon, opdat zondaren gered zouden worden. En elke zondaar die het Evangelie hoort is bij God welkom.

Soms heeft de massale verlating van de kerk ook iets verlammends. We weten er niet goed mee om te gaan. Hoe moeten we mensen bereiken die van God en Zijn Woord niet meer weten? Dat is een lastige opgave, die veel denkwerk geeft. Maar meer nog is gebed nodig. Ons land, met zijn vele kerken die verdwijnen, heeft het gebed om de Geest nodig. Laten we, mede met het oog op Pinksteren, dat niet vergeten. Op de Pinksterdag werden er op één dag 3000 mensen behouden. Later lezen we in het boek Handelingen van nog veel meer mensen die tot geloof in Christus kwamen. Die God en die Geest is er ook vandaag. En dat kan en mag ons moed geven. De Heere regeert en daarom gaat het toch goed. Voor eeuwig goed.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen