Voor de jeugd

Yanco schiet een dwarsstraat in. Een eindje verder hoort hij de eerste ijzeren boodschappenkarretjes al rammelen. Over het aangestreken asfalt stapt hij de parkeerplaats bij C-1000 op. Verder gaat hij. Naar de ingang, gemarkeerd door reclamevlaggen, die nu mistroostig en slap neerhangen in de druilerige regen. De automatische schuifdeuren schokken open. Hij duwt een gulden in een kar. "Klik!", de ketting springt los. Op naar de boodschappen nu. Al snel heeft hij het gangpad van zijn gading gevonden. Yan gangpad van zijn gading gevonden. Yanco monstert de verschillende soorten mayonaise-emmertjes, want daar gaat zijn interesse vanmorgen in het bijzonder naar uit. Hij trekt een Remia-bak uit het schap. Inhoud 1 liter. Het is er één met een rechthoekig deksel. "Hm", denkt Yanco bij zichzelf, "daar moet het mee kunnen". Uit een zijpad neemt hij een pak crackers. Enkele winkelende moeders schuifelen langs hem heen. Een kind jengelt met lange uithalen. Gelukkig is het nog niet druk. Yanco kan geen pottenkijkers gebruiken. Hij struint verder door de paden. Diepvrieskasten met bitterballen, kroketten en loempia's. Rekken met sinas, cola en seven-up, geflankeerd door kratten pils. Hij is iets te ver gelopen. Terug dan. Een rustige gang. Kijk, dat kan niet beter. Vlug laat hij zijn ogen gaan over de blikjes met vis: sardines in olijfolie, nee gemarineerde haring in tomatensaus, ook niet. Aha, zalm in bUk.

Welke zal hij nemen? Deep blue, pink salmon, de rode of rose? Snel neemt hij de prijzen en de formaten van de blikjes in zich op. Kijk zo'n rechthoekig blikje van John West, rode zalm. Dat is de duurste hier, f 7,29! Schichtig loert hij om zich heen. In een mum van tijd wrikt hij het deksel van de Remia-bak eraf en laat pardoes het zalmbükje in de vette mayonaise zinken. Met een schijnheilig gebaar klikt hij zijn emmertje weer dicht. Op naar de kassa nu. Er is één man voor hem. Yanco legt het klantenbalkje op de lopende band en plaatst zijn boodschapjes erachter. Even later scant het kassameisje de codes: twee maal slechts! De crackers en de mayonaise. Yanco pint. Met een geheimzinnig lachje wandelt hij rustig de zaak uit. Aan het eind van de straat

geheimzinnig lachje wandelt hij rustig de zaak uit. Aan het eind van de straat ziet hij dat Tanja hem nieuwsgierig tegemoet komt lopen. Enthousiast slaat hij haar op de schouders en sist: "Het is gelukt meid".

Half pratend, eigenlijk meer fluisterend, maakt hij duidelijk hoe hij het even gefikst heeft. "Kom mee", wenkt zijn vriendin, "hier vlakbij is een vijver met een picknicktafel. Daar gaan we smullen". Het doet Yanco goed dat ze we zegt. Hij hoort er dus al helemaal bij. Trots mikt hij zijn buit op de planken. Tanja wikkelt het papier los, dat om de crackerdoos zit. Yanco spoelt inmiddels de kleverige buitenkant van het zalmblikje af in het water, langs de rand van de vijver. "Eet smakelijk", merkt Yanco op en hij deponeert de lekkernij voor Tanja's neus. "En hoe had je het open willen maken? Groeien hier ergens blikopeners langs de oever?" "Eh... eh ... nee". Yanco begint zowaar te stotteren. Hij kan zich wel voor zijn hoofd slaan, dat ie daar nou niet aan gedacht heeft. Spottend likt Tanja aan het papier: "O visje wat ben je lekker". Oei, wat kijkt die Yanco beteuterd. Tanja krijgt medelijden met hem. "O dief van me. 't Is datje mijn hart gestolen hebt. Maar een goede steler ben je niet. Echt niet!" "Wat... wat", vraagt Yanco. "Nee, want als ik rechercheur was zou ik je nu arresteren". En terwijl Tanja dit plagend zegt, wijst ze lachend op Yanco's broekspijp waar een kloddertje mayonaise aanhangt. "Kijk zulke dingen verraden je. In naam der wet. Heer Dobbelsteen meekomen. Ik breng je naar mijn huis. Gaan we een blikopener pakken". Yanco knippert van verbouwereerdheid met zijn ogen. En zo troont ze Yanco mee. Voldaan wrijven ze allebei met de rug van hun hand over de mond. "Zo dat vult. Nu nog even een colaatje achterop". Bruisend schenkt ze het in een extra lang glas. Ze gieten het koele vocht achterover. "Hm heerlijk". Zo keuvelen ze wat met elkaar, totdat Tanja met een bezorgde blik op de klok constateert dat het tijd is. "Tijd?" "Ja, ik werk partime in de Hema". "In het winkelcentrum hier?", aldus Yanco. "Inderdaad!" "Nou dan zal ik de komende tijd de Hema wel eens met een bezoekje vereren". Tanja kan haar gezicht met moeite in de plooi houden van de lol. "Prima, dat is dan afgesproken".

Yanco zit met zijn benen boven op de tafel. Hij moet oppassen dat hij de bloemenvaas er niet afschuift. Zo net heeft hij zijn dobbelsteen op 4 gekeerd. Hij krijgt er een kick van. Op zijn schoot rust een stapeltje folders, die hij uit het postvak gegrepen heeft. Het bevreemdt hem dat er een envelop tussen zit met het simpele opschrift: Voor Yanco. Zenuwachtig ritst hij deze open met de clip van zijn balpen. Er rollen twee briefjes van tien uit en een blocnotevelletje. En wat valt daar op te lezen? De taxikosten. Met hartelijke groeten. Altijd welkom. Voorlopig liever niet tijdens de werksteruren langs komen. Afzender: Marrigje. Er verschijnt een dikke rimpel boven Yanco's neus. Als hij de biljetten opvouwt, ontspant zijn gezicht. Nou ja, toch aardig van haar. Hij zal zich er niet meer laten zien. Veel te riskant. Nee, hij gaat die tientjes koud maken in de lunchroom van de Hema. Ha, ha. Daar zal hij niet bekogeld worden door zo'n haaiebaai als Marietta.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen