�Geluk"

pi)

~- Wat ging ze te keer en hoe haastig wreef ze die weg! — een stadsmeneer- Jie zonder plattelandsbloed, een die IA^!? ^^'^"j^t. verzen opgedragen aan -«•malia. Tjonge! Wat een vent! Hij heeft "6 boeren veel te vlug hun zin ge- Keven en op de markt hield hij niet taai genoeg aan zijn vraagprijs vast en dat K«^i u * ^^ '^®" ^^^ liefhebberij. En piJ lacht, als hij zijn zeggen herhaalt:

-7 JIJ hebt mij centen gekost. _tn dan staat me die geschrokken

_tn dan staat me die geschrokken "lx daar zo verwonderd te kijken rtivf^u':",.*^™^'^'^"^ is wakker gewor- ^ :. ."^ "''"^* van haar en zü van hem «n dat meet ze weten.

L„r?^'^°in laat hij haar los en zijn hand f Baat open urn de klap van geluk te ont-

— Zijn we het eens, Trix?

Dan steekt zij voor 't eerst de armen uit en wil het zonder woorden doen. Maar hij stapt terug en houdt zijn hand gereed en hij vraagt opnieuw;

— Zijn we het eens, Trix? Sla dan toe

Het is maar slap, het klap je dat zij geeft in die geoefende hand, maar het is ook de eerste keer, dat zij veekoopmansmahieren beoefent, en dan mag ze hem als een rijpe vrucht toevallen, zij mag kussen zoveel het haar lust en alles zeggen, wat er opgekropt tegen haar keel zit. Natuurlijk vraagt ze, dat hij niet te veel borrels zal drinken. Maar ze vraagt ook, of hij haar helpen wil om te worden, zoals hij zich voorstelt, dat zijn moeder moet zijn, zoals haar grootouders waren. Haar ouders, ze zijn zo goed voor haar, en natuurlijk houdt ze het meest van haar vader — zij zou geen meisje zijn als ze het niet deed — maar zij mist thuis iets, zij mist wat achter de muziek zit, zij mist het leven uit het geloof en zij is bang voor een leven alleen voor de zaak en voor de sociëteit. En ze blijven samen nog lang praten, ernstig, zoekend en aftastend, of ze wel eender denken over de dingen van het hoogste belang. En pas als ze horen, dat de vader van Trix over de gang loopt en op de deur van de kamer klopt, dat de marktdag geboren is, dan zegt Bernardus;

— Trix, ik hou toch zo van de handel.. Jij moet mij helpen om dat, wat jij le-I ven uit het geloof noemt, niet te verwaarlozen. Maar Trix, eerlijk, ik meen het! Ik geloof ook, dat God mij die liefde voor de veehandel gegeven heeft en dat ik geen halve heilige hoef te zijn.

— Als je dan maar weet

— Dat God ook de veehandelaren geschapen heeft?

— Dat je belijdend moet leven, bij de boer en op je markt! Vergeet nooit, dat ik van je ben gaan houden, toen je je handen vouwde boven je brood. Zo bewaar ik graag ....

— Mijn handen zullen voor je vechten!

— Jouw handen zullen zich voor mij vouwen ....

— Ook dat

Bernardus is de eerste in het café. Hij vraagt een kop sterke koffie en een boterham met spek. Boelens zegt, dat hij geen antwoord

Boelens zegt, dat hij geen antwoord kreeg toen hij de kamerdeur van Bernardus bewerkte. Bernardus komt bij hem achter de

Bernardus komt bij hem achter de toonbank en zegt:

— Het was de verkeerde deur. U had op de huiskamerdeur moeten kloppen.

— Je hebt mijn dochter toch niet beledigd? — Nee, Boelens! Weet je, wat wij heb

— Nee, Boelens! Weet je, wat wij hebben gedaan? We hebben elkaar geluk in de handen geslagen. En toen moesten we wel even praten ....

Boelens' ogen boren diep In die van Bernardus. Even beven z'n kaken.

— Jonge ....

— Bernardus strekt weer zijn arm, houdt zijn hand op. — Krijg ik mijn tweede geluk van

— Krijg ik mijn tweede geluk vandaag van u ? ? ? Vast klemmen de lippen van Boelens

Vast klemmen de lippen van Boelens zich op elkaar, hij beheerst zich. Een warme klap volgt en Boelens zegt vast:

— Je hebt lang genoeg om haar heen gelopen en naar haar gedongen. Gebreken heeft ze niet, ze is gelukkig mijn moeder als uit de mond gestapt en daarom, jonge, pas op dat je ze niet iets aandoet dan doe je het mij aan en ik zou je hier in 't openbaar de stok over je ribben slaan, ik zou

Een slaperig gezicht komt binnen en nog een, de kooplui zijn wakker geworden. Die lachen tegen Trix, als ze met boterhammen en thee voor Bernardus binnen komt. — Zorg je nu al voor me? vraagt hij

— Zorg je nu al voor me? vraagt hij zacht.

—' Natuurlijk. — 'k Heb al geluk van je vader ge

— 'k Heb al geluk van je vader gekregen. Kopen we vanavond de ringen?

— Wat ben je haastig.

— Geluk of niet?

— Hoeveel geluk kan je wel op? vraagt ze doch haar hand raakt al weer de zijne. En dan vouwen zijn handen zich boven het brood, terwijl haar hand op zijn schouder rust. Hij bidt, neen, hij dankt. Hij dankt voor zijn vrouw en bijt dan in zijn brood met spek.

— Ik moet vandaag verdienen — anders kan ik die ring voor jou niet betalen.

Even schertsen ze nog. Maar dan begint de drukte voor de markt. Er moet koffie zijn en thee en bier. Truus is ook al present. En de bediensters komen opdagen. Haastig kleden ze zich voor liun werk. Zo 't schijnt onbewogen schenkt Boelens in. In 't voorbijgaan knijpt Trix haar vader in de arm en fluistert een „dank u wel, hoor" aan zijn oor.

— Pas op, je doet me morsen! Deugniet, een hele nacht niet naar bed geweest — ik moest je drie dagen in de kelder opsluiten! — Zo lang kun je me niet missen, va

— Zo lang kun je me niet missen, vader! — En je verkoopt je voor een heel

— En je verkoopt je voor een heel leven! — Ja, maar ik kom veel thuis en u

— Ja, maar ik kom veel thuis en u komt bij ons.

— Help vlug even mee.

Vrolijk roept Bernardus zijn vraagprijs in code, met warmte verdedigt hij de kwaliteit van zijn beesten — hij prijst en roemt zo wei-sprekend, dat de kopers de dieren wel met andere ogen moeten zien. Bernardus, hij werkt om de winst ,hij werkt voor zijn vrouw en zijn hand slaat hard. Eigenlijk overbluft hij zijn mensen. Maar niet allen lopen er in. Ruwe rotten in het vak glimlachen even en vragen hem, wat er eigenlijk aan de beesten mankeert, dat hij zo heel luid roept. Ze kloppen hem eens op de schouder om wat te bedaren. Maar Bernardus houdt zich taal. Ze hebben de laatste weken te veel aan hem verdiend. En dat moet uit zijn. Levert hij geen waar voor hun geld? Kijk eens zo'n koe: fijn beenwerk, 'n kop om te kussen, een rug recht en stevig als een brug en ribben zo ruim Hij spreidt zijn armen als moest er een vrouw van omvang in vallen, inplaats van zijn ranke Trix. De armen van hem gaan veel te gauw en veel te wijd open. En dan vechten zijn handen, zijn ogen dwingen een bod af, zijn stem overtuigt. En hij verkoopt, hij maakt een klein winstje.

Diezelfde middag nog loopt hij met Trix gearmd de stad in. Zij groeten lachend bekende kooplui die naar huis gaan. Die roepen, die schelden of wensen hem luid geluk. Tracteren moet die Bernardus, hij is zo niet van hen af.

Petrus Walrus vraagt aan Truus, waar zijn baas is. Zijn baas, loopt zij soms met zijn baas in haar zakken?

Maar een bedienster vertelt aan Rus, dat zijn baas zich gaat verloven; hij is met de dochter van Boelens op stap. — Och heden! roept die Rus, en zijn

— Och heden! roept die Rus, en zijn verachting is zo hartgrondig, dat Truus er van opkikkert.

— Hij had beter onze Truus kunnen kiezen, wat jij Rus?

— Onze Truus? Neen, die blijft van mij!

— Zou je willen hè!

(Werd* vtTvetlgcf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen