Buitenland

Da brieven van Boelganin

De Russische premier heeft de wereld langzamerhand gewend gemaakt aan een nieuwe methode van diplomatiek verkeer. Hij heeft blijkbaar als hobby, van tijd tot tijd persoonlijke brieven te zenden aan staatshoofden en regeringsleiders van andere staten. Dat het hem niet te doen is om een peromgaand antwoord, blijkt wel uit het feit, dat, terwijl men in het Westen nog druk bezig is met het opstellen van de antwoorden, hij reeds een tweede serie brieven de wereld heeft ingezonden! In de nieuwe brieven (die gelijklui

In de nieuwe brieven (die gelijkluidend zijn voor alle geadresseerden, achttien in getal) zet hij uiteen, hoe hij zich een eventueel kontakt tussen Oost en West voorstelt. Rusland wü een conferentie van regeringsleiders over dezelfde vraagstukken, die ook op de ontwapeningsbesprekingen te Londen op de agenda stonden. Dat zijn dan onder anderen: maatregelen ter voorkoming van een onverhoedse aanval, internationale controle op de bewapening, instelling van een atoomvrije zone in Duitsland, het sluiten van een niet-aanvalsverdrag tussen de landen van het Atlantisch pact en die van het pact van Warchau, enzovoorts.

Hoewel Boelganin in deze nieuwe brief een meer tegemoetkomende houding aanneemt dan in die van december, staat men in het Westen toch met veel reserve tegenover deze voorstellen. De Russen schijnen veel te voelen voor een grote, spectaculaire bijeenkomst van regeringsleiders om zomaar, onvoorbereid, over de politieke vraagstukken te gaan praten. In Amerika en Engeland ziet men niet veel heil In zo'n vergadering. Men zou daar de voorkeur geven aan een zorgvuldig voorbereide topconferentie van bijvoorbeeld de Grote Vier, waarbij dan de ministers van Buitenlandse Zaken de algemene richtlijnen moeten aangeven.

In principe staat men in het Westen dus niet afwijzend tegenover een topconferentie, maar over de methode heerst diepgaand verschil van inzicht. Daarbij kan opgemerkt worden dat Engeland blijkbaar nog het meest de Russen tegemoet wil komen en dat Amerika minder toegeeflijk lijkt, terwijl de meningen in de Atlantische Raad nogal uiteenlopen en Westduitsland helemaal niets van de voorstellen van Boelganin wil weten.

Het is inderdaad nog de grote vraag of het de Russen werkelijk te doen is om resultaten. Het is nu eenmaal de methode van het communisme, rumoer te maken en deining teweeg te brengen, teneinde de kleinere landen voor zich te winnen. Militair en technisch hebben we een flinke voorsprong, dus waarschijnlijk hebben ze geen ander belang bij een topconferentie dan in de ogen van de zwakke broeders voor vredestichters gehouden te worden.

De begroting van Eisenhower

De president van de Verenigde Staten heeft vorige week zijn jaarlijkse en ditmaal met grote spanning verbeide boodschap voor het Congres uitgesproken (te vergelijken met onze „Troonrede"). Daarop volgde dan deze week de indiening van de begroting voor het jaar 1958. Zowel in de boodschap als in de begroting valt het accent op de reorganisatie van de defensie en op de economische hulp aan het buitenland. De toon van de rede werd enerzijds bepaald door de positie van Amerika als een onmetelijk land, dat in staat is om het Westen alle nodige hulp te bieden, maar werd toch anderzijds getemperd door de erkenning, dat Rusland thans een voorsprong heeft op wetenschappelijk-technisch terrein.

Op de begroting is de post voor defensie met duizend miljoen dollar verhoogd. Men kan daaruit afleiden, dat de Verenigde Staten zich er terdege van bewust zijn, dat ze de achterstand op de Sowj et-Unie moeten inhalen. Door verhoging van deze post denkt men méér aandacht te kunnen besteden aan de geleide projectielen en andere moderne wapens. Dit mag echter in geen geval gaan ten koste van de economische hulp aan het buitenland, welke post ongeveer gelijk gebleven is aan die van het vorige jaar. Daardoor komt op de begroting geen enkele belastingverlaging voor. Hoewel pessimisten hadden voorspeld dat dit jaar voor het eerst een begroting zou worden aangeboden met een tekort, is ook deze begroting sluitend. Dat wil niet zeggen, dat men in de Verenigde Staten tevreden is. Financiële deskundigen spreken van roekeloze ramingen"; de regering zou wat betreft de defensie „op koopjes" uit zijn. Het ziet er wel naar uit, dat het Congres de post voor hulp aan het buitenland nog wat wil besnoeien ten gunste van de defensie-aangelegenheden.

De reis van Soekarno

Eisenhower en Boelganin zijn twee figuren, waar de hele wereld tegenaan kijkt, omdat ze als het ware de vertegenwoordigers zijn van de twee grote machtsblokken op aarde. Er is nog iemand, wiens naam tegenwoordig op aller lippen is, de Indonesische president Soekarno.

Het goed-Hollandse spreekwoord: „Als de kat van huis is, dansen de muizen" gaat in Indonesië op als men het omkeert. De muizen dansen en daarom is de kat van huis gegaan.

Soekarno is op reis, zogenaamd voor ontspanning. De waarheid is, dat hij de situatie niet meer meester is, en dat hij in feite bang is.

Verschil van mening met vooraanstaande personen in de regering, opstandige bewegingen onder het volk, vrees voor afschudding van het centrale gezag en een mislukte campagne tegen de Nederlanders, dat alles heeft hem ertoe gebracht, een reis te gaan maken. Er zijn uitgebreide voorzorgsmaatregelen genomen om tijdens zijn afwezigheid wanordelijkheden te voorkomen, maar men durft in Indonesië ook wel een staatsgreep doen, wanneer de president „thuis" is!

Soekarno heeft reeds verschillende landen bezocht en bevindt zich op het ogenblik in Egypte. Hij blijft-daar bijna een hele week, waaruit blijkt dat de twee miniatuur-dictatoren, Soekarno en Nasser, heel wat te bespreken hebben en het goed met elkaar kunnen vinden. Althans, de Egyptische pers heeft reeds bekend gemaakt, dat Nasser door Soekarno's toelichting begrip heeft gekregen voor het Indonesische standpunt ten aanzien van de aanspraken op Nieuw-Guinea. Soekarno heeft dus succes met zijn reis en heeft op zijn beurt de Egyptische president uitgenodigd voor een tegenbezoek aan Indonesië. Ondertussen gaan de zaken in het

Ondertussen gaan de zaken in het land zelf toch niet naar wens. Er Is gedurig sprake van een beweging op Sumatra, die het centrale gezag van Djakarta van zich af wil schudden, op Celebes Is dat reeds gebeurd. En verschillende landen hebben verklaard, het Indonesische besluit om alle zeeën van de Archipel tot territoriale wateren te verklaren, niet te zullen erkennen.

Sympathie voor Indonesië is er misschien alleen nog bij geestverwanten in het Midden-Oosten, werkelijk democratisch geregeerde landen wenden zich hoe langer hoe meer van de republiek af.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen