Permanente puberteit

In een consistoriegesprek na een dienst spraken we nog wat over de verkondiging door. We hadden het over de tijd waarin we leven en wat we zoal proeven. We zeiden: wat hebben we behoefte aan een Woord dat ook haaks op de tijd kan staan. Want ook wij merken dat we meer dan we willen worden gevormd door het denken en doen in deze samenleving. Ergens in dat gesprek typeerden we de tijd als een ‘permanente puberteit’. Dat is natuurlijk een veel te korte typering, die vast niet helemaal recht doet aan alle complexiteit. En toch bleven die woorden bij me hangen. Een permanente puberteit. Is dat niet wat we zien gebeuren?

Ik ben geen pedagoog, maar: als puber zit je in tussen de kinderfase en de fase van (jong)volwassenheid. Je komt uit een tijd waarin het woord van de juf, je ouders en andere gezagsdragers om je heen zeggingskracht had. Natuurlijk was je het met veel niet eens. Maar toch voegde je je eigenlijk redelijk eenvoudig. Zo lagen de dingen nu eenmaal. Je had veel speelruimte, er was volop ruimte voor leren en leren leven. Grenzen waren er, werden (hopelijk) duidelijk en jij leefde in de ruimte die dat gaf. Neem zoiets als bedtijd: dat lag allemaal redelijk strak georganiseerd. Je had het ook nodig, want de energie kent ook een eind. En dan word je puber en ga je die grenzen wat nadrukkelijker ter discussie stellen. Een ‘nee’ van gezag boven je is per definitie niet aanvaardbaar. Je hebt zelf eigenlijk altijd gelijk. En de ruimtes die eerst genoeg waren lijken nu te benauwd. Je loopt tegen grenzen op, probeert ze op te schuiven, tuimelt er soms overheen. Je ontdekt, je leert bij en zo leer je goede keuzes maken. Door die fase heen word je volwassen en vind je je eigen plek. Je settelt, je durft je te binden, je brengt trouw in praktijk en je leert met tegenslagen leven. Als puber probeer je het leven naar je hand te zetten; als volwassene maak je het beste van wat er komt.

Is het raar om te zeggen dat onze tijd wel een permanente puberteit lijkt te zijn? Gezag is iets geworden om tegenaan te schoppen. Grenzen moeten per definitie verlegd. En je bent pas gelukkig als je je eigen verlangens maximaal kunt leven. Wat jouw vrijheid met een ander doet is niet zo relevant. Als jij maar toekomt aan waar jij je van binnenuit toe gedrongen voelt…

Wat zou het dan heerlijk zijn om zo’n Psalm als 119 weer op het schild te heffen. Eén grote lofzang op de goede geboden van God. Geboden, niet als beperking, maar als bescherming. Als woorden van wijsheid. Als regels die ruimte scheppen. Ademruimte, levenskracht. Gods ‘ja’ en ‘nee’, niet als een liefdeloze onderdrukking, maar als een liefdevol nemen bij de hand. Wat zou het een zegen zijn, als we weer opnieuw de liefde ontdekken die me niet altijd bevestigt in mijn verlangens, maar die ook durft te zeggen: dit is goed en dit is fout. Ga déze weg, want die is beter. Luister niet naar je hart maar naar wat Iemand, groter dan jij, te zeggen heeft. Het leven is niet jouw uitvinding; het is een gave uit zijn hand.

Wordt het niet tijd dat we gewoon weer een beetje volwassen worden? Puberteit is prachtig en het hoort er helemaal bij. Maar als het een permanente en zelfs breed gewenste houding wordt, zitten we in grote problemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen