2. Zelfverloochening

Inleiding

We beginnen met het stellen van een vraag: Wie of wat hebt u, heb jij het meeste lief? We denken dat u, jij het volgende antwoord geeft: Ik heb mezelf, mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders, mijn huis, mijn auto, enz. het meeste lief.

De volgende vraag zou kunnen zijn: Zou u, jij dit alles willen loslaten? Waarschijnlijk zou u, jij zeggen: Nee, dat wil ik niet, en ik kan het ook niet.

Toch behoort dit tot het allerbeste leven, maar het vraagt wel zelfverloochening. Thomas Watson zegt daarvan: ’De zelfverloochening is het fundament van de godsvrucht, en als dat niet goed is gelegd, zal het hele gebouw instorten.’¹

Zelfverloochening is Bijbels

Het woord ‘zelfverloochening’ komt in de Bijbel niet voor, maar wel ‘zichzelven verloochenen’. We lezen in Matthéüs 16:24 (zie ook Markus 8:34 en Lukas 9:23) een aansporing van de Zaligmaker tot zelfverloochening: Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op en volge Mij. Volgens kanttekening 27 is zichzelf verloochenen ’van zijn eigen verstand, wil en genegenheden afgaan en dezelve aan Gods Woord en wil onderwerpen’.

Kruisdragen

Zelfverloochening brengt ook kruisdragen en zichzelf verliezen met zich mee. We lezen dat in Matthéüs 10:38 (vergelijk Lukas 14:27): En die zijn kruis niet op zich neemt en Mij navolgt, is Mijns niet waardig. Volgens kanttekening 21 bij Lukas 14:27 wil dit zeggen dat wie niet gezind en bereid is naar Christus’ voorbeeld en om Christus’ wil vervolging en verdrukking te lijden, geen discipel van Christus kan zijn. Dit blijkt ook uit Matthéüs 16:24 dat we al hebben aangehaald.

Zelfverloochening wil ook zeggen: zich onderwerpen aan het Evangelie van Christus (2 Kor. 9:13) en buigen voor Jezus Christus (Fil. 2:10). Thomas Watson zegt geheel in overeenstemming met de aangehaalde Bijbelteksten: ’De zelfverloochening is de draad die door het hele werk van de godsdienst moet lopen. De christen die zichzelf verloochent, zal een christen zijn die lijdt: “Hij verloochene zichzelf en neme zijn kruis op”.’² Even verder noemt hij zelfverloochening ’de beste toetssteen van de oprechtheid’.³

Vier ‘ikken’

Het gaat om het verloochenen van ‘zichzelf’. Watson wijst erop dat met ‘zichzelf’ het ‘ik’ wordt bedoeld. Hij onderscheidt vier ‘ikken’ en die mag Gods kind door genade om Christus’ wil verzaken of verloochenen. Wat houdt dit concreet voor de vier ‘ikken’ in?

1. Het eerste is het wereldlijke ‘ik’. Dan gaat het over ons bezit op aarde. De vraag is of uw bezit voor u meer waarde heeft dan Christus. Het allerbeste leven is dat wij ons alles ontzeggen om de Parel van grote waarde te mogen ontvangen.

2. Het tweede ‘ik’ betreft degenen die ons dierbaar zijn: man, vrouw, kinderen, familie en vrienden. Deze mogen nooit een grotere plaats innemen dan Christus.

3. Het derde is het natuurlijke ‘ik’. Martelaren achtten Christus hoger dan het natuurlijke leven. Zij stierven liever dan dat ze Christus zouden hebben afgezworen.

4. Het vierde is het vleselijke ‘ik’. Dat is de belangrijkste kwaaddoe-ner, want dan gaat het om vleselijke rust, opvattingen, vertrouwen op jezelf, steunen op eigen wijsheid, wil en gedachten. Het allerbeste leven houdt in dat we ons vleselijke rust ontzeggen en opgelegde verdrukkingen gewillig lijden. In 2 Timótheüs 2:3 lezen we: Gij dan, lijd verdrukkingen, als een goed krijgsknecht van Jezus Christus.

Ook de hoge dunk van onszelf, onze trots en hoogmoed kunnen niet samengaan met het allerbeste leven. Petrus verloochende Christus door deze hoogmoedige ‘ik’. Van Christus lezen we echter in Filippenzen 2:8 dat Hij Zichzelf heeft vernederd, gehoorzaam geworden zijnde tot den dood, ja, den dood des kruises. Wat is het nodig om Zijn beeld gelijkvormig gemaakt te worden!

Verloochenen van eigen wijsheid en wil

Ook onze eigen wijsheid en wil moeten we verloochenen. Vleselijke wijsheid redeneert net zolang tot het verkeerde goed is gepraat. Jakobus zegt: Deze is de wijsheid niet die van boven afkomt, maar is aards, natuurlijk, duivels (Jak. 3:15). Watson zegt dat deze wijsheid van de oude slang wordt geleerd.

Van de wil zegt Watson onder meer: ’Gregorius noemt de wil de opperbevelhebber van alle vermogens van de ziel. Zeker, in de staat der rechtheid was Adam oprecht van geest, en zijn wil was daarmee in overeenstemming. De wil was als een muziekinstrument dat goed is gestemd. De wil was geheel in overeenstemming met Gods wil, en was liefelijk gestemd. Maar nu is de wil verdorven en hij trekt ons als een krachtig getij met geweld naar het kwade toe. De wil is niet alleen ongeschikt om het goede te doen, maar hij gaat er ook tegenin. Handelingen 7:51: Gij wederstaat altijd den Heiligen Geest. Er is geen grotere vijand dan de wil. Hij draagt zijn wapens tegen God (2 Petr. 2:10). De wil heeft de zonde lief en haat het kruis. Welnu, als we ooit voor God zullen lijden, moeten we onze wil kruisigen. De wil moet de marteldood sterven. Een christen moet zeggen: Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede.’

Redeneringen die hiertegen in het hart opkomen, zijn volgens Watson: ’Vervolging is bitter. (…) Het doet verdriet om afstand te doen van je bezit en betrekkingen.’ Als reactie op zulke redeneringen zegt hij: ’Christus is echter beter dan alles. Hij is het Manna om kracht te geven, Hij is de Wijn om te troosten, Hij is het Heil om te kronen.’

(wordt vervolgd)

Noten

1. ‘De zaligsprekingen’, pagina 317

2. ‘De zaligsprekingen’, pagina 317-321

3. ‘De zaligsprekingen’, pagina 321

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen