Samenspraak over de brief van Paulus (30b)

HOPENDE: Men behoeft echt uitwendig niets tegen de wet te doen, om niet op de wet te kunnen rusten. Ik behoef dus de vrome Jood niet buiten mezelf te zoeken, maar toch zie ik wel een onderscheid bij me met de vrome Jood. Op de wet kan ik echt niet rusten. Ik ben er ten volle van verzekerd dat die wet waarop ik naar het vlees wel zou willen rusten, me eeuwig zal moeten vervloeken om de schending van die wet, al was het alleen maar inwendig.

UITZIENDE: Ik denk dat ik dan hetzelfde tot u kan zeggen als wat Paulus schrijft in het 18e vers, maar dan op een andere wijze dan dat Paulus het bedoelt. Hij schrijft immers: En gij weet Zijn wil, en beproeft de dingen die daarvan verschillen, zijnde onderwezen uit de wet. Ik beluister wel van u, dat u weet hoe God Zijn wil in Zijn wet openbaart en dat u ook beproeft de dingen die daarvan verschillen. Dan blijft er van u niet veel overeind staan. U zult dan met de bruid wel moeten zeggen: Ik ben zwart. U ziet zich dan als een zwarte Moriaan. Nu, dat mocht de apostel tot een Jood niet zeggen: ‘U bent een zwarte Moriaan’. Een Jood wilde echt geen Moriaan zijn. Maar mag ik tegen u wel zeggen, dat u een zwarte Moriaan bent?

HOPENDE: Eerlijk vriend, daar beledigt u me niets mee, al zou een ander het misschien weer niet van me mogen zeggen, want het is ook altijd nog weer een verschil wie het zegt. Het is niet te zeggen wie de mens is. O, die Jood van binnen kan het ook niet hebben als ze me een Moriaan noemen. Maar u haalde zo-even die woorden van de bruid. aan: Ik ben zwart. Velen weten er gelijk aan toe te voegen: doch liefelijk. Maar dat kan ik alleen maar zeggen als de Heere het weer eens gezegd heeft.

UITZIENDE: Maar u hebt gezegd dat u dan ook weer de vrije genadeleer te krachtiger en helderder aan anderen kunt verkondigen. Dus dan zijn de woorden die de apostel hierop laat volgen ook weer toepasselijk op u, maar dan ook weer op een andere wijze dan dat de apostel dit in betrekking tot de Jood bedoelt. Hij zegt immers: En gij betrouwt uzelven te zijn een leidsman der blinden, een licht dergenen die in duisternis zijn. Een onderrichter der onwijzen en een leermeester der onwetenden, hebbende de gedaante der kennis en der waarheid in de wet.

HOPENDE: U zegt terecht, dat die woorden op een andere wijze op me toepasselijk zijn dan voor de Jood. En toch ook weer niet helemaal, zoals ik u zal vertellen. Ik kan allereerst niet zeggen dat ik mezelf betrouw een leidsman der blinden te zijn. Ik moet meer zelf geleid worden dan dat ik een ander leiden kan. En ik behoef ook niet te denken dat een ander blind is en dat ik zelf zie. En ik zie me ook echt niet als een licht voor degenen die in duisternis zijn.

Waarlijk vriend, dit meen ik. Of denkt men, dat ik zomaar mijn werk soms heb neergelegd? De Heere weet in welke duisternissen mijn ziel gedurig terechtgekomen is, waardoor ik mijn werk niet meer kon doen. Maar ik mag ook niet ontkennen dat ik soms een getuigenis heb gekregen van blinden en van mensen die in duisternis zaten, dat er onder mijn spreken een licht in hun ziel was opgegaan. Het is een keer gebeurd dat ik in zulk een duisternis had staan spreken, dat ik me schaamde toen ik in de kerkenraadkamer kwam en daarom maar gauw de kerkenraadsleden een hand gaf en me aankleedde en die plaats verliet. Toen ik voorbij de ingang van de kerk reed, kwamen nog maar de eerste kerkgangers eruit. Voordat de kerk leeg was, was ik al buiten de plaats waar ik gesproken had. Later hoorde ik, dat er toen mensen onder mijn gehoor waren geweest, die een onderscheid hadden beluisterd met die schijnrechtzinnigheid waar ze altijd onder zaten. Dus ik was blijkbaar toch nog een leidsman der blinden geweest en een onderrichter der onwijzen en een leermeester der onwetenden. Maar nu spreekt de apostel ook over de gedaante der kennis en der waarheid in de wet. De kanttekening zegt daarvan: ‘Grieks: morphosin; dat is, een gezette wijze of gestalte van kennis; of een schijn, en niet een waarachtig wezen van kennis; Matth. 23:14’. Vriend, als ik zoiets lees, dan moet ik zeggen dat ik daarvan schrik

UITZIENDE: Zou de Jood daar ook van geschrokken zijn?

HOPENDE: Dat denk ik wel niet, maar daar ben ik voor mezelf ook weer niet mee klaar. Och vriend, het zal toch zo’n wonder zijn, als ik niet anderen gepredikt hebbende, zelf verwerpelijk zal zijn. O, wat zal het toch een wonder zijn, als zo’n mens zalig wordt. Daarom trekt toch de brief van de apostel aan de Romeinen me erg aan Als de Heere het geeft, hopen we er nog een poosje over te praten met elkaar. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen