Gemeenschapszin als levenshouding

Onze gemeenten zijn geworteld in een schriftuurlijk-bevindelijke prediking. Dergelijke prediking komt op uit het welbehagen van God en stelt de mens voor het aangezicht van zijn Schepper en Onderhouder. Zo komt de scherpte van de wet en de liefelijkheid van het Evangelie aan de orde. We kunnen alleen in Gods Koninkrijk binnengaan als we wederom geboren worden. Maar dan wordt ook vanuit Gods Woord aangetoond hoe de Heere dit werkt; in de weg van ellende, verlossing en dankbaarheid. Het is een voorrecht dat we onder deze prediking mogen verkeren. Wat een wonder dat de Heere deze boodschap wil zegenen aan zondaarsharten.

Dit uitgangspunt is belangrijk in onze bezinning op eensgezindheid. In het zoeken naar herkenning bij de ander bevinden we ons soms in heel breed gezelschap. Dat kan en mag. Maar dat maakt ons niet los van deze specifieke achtergrond. Integendeel; vandaaruit zullen we de aansluiting zoeken. Dat wij bevindelijk-gereformeerd zijn, is niet iets extra’s wat er verder niet zo toe doet. Het is juist belangrijk voor ons verstaan van de Heilige Schrift.

Het geeft een wezenlijke en persoonlijke spits aan de gehoorzaamheid waarin we willen leven bij de Bijbel. Dat vraagt onder de preek om een heel bewuste luisterhouding. Niet dat we luisteren om bevestigd te worden in hoe we al dachten. God is zo’n heilige Majesteit. Laat u zich door Zijn Woord gezeggen? Zoek uit de preek kernzaken mee te nemen naar de overige dagen van de week. Probeer in contacten met anderen er nog eens bij aan te knopen. Ook als men niet- of anders-kerkelijk is, mag het voor ons een heilige kunst zijn om gesprekken en gedrag te verbinden aan wat voor ons van wezenlijk belang is.

Van zuil naar netwerk

In voorbije decennia hebben we gemeenschapszin in belangrijk opzicht verbonden aan onze zuilorganisaties. Zo geeft het Reformatorisch Dagblad zekere eenheid als het over media gaat. Reformatorische scholen doen dat op het gebied van onderwijs. Maar nu brokkelt de zuil af. Wat doet dat met onze gemeenschapszin?

Daarvoor is één vraag beslissend. Hebben we identiteit en gemeenschapszin aan deze organisaties weggegeven? Eerlijk gezegd vrees ik dat dit te vaak het geval is. Dan raken we met de ontzuiling onze identiteit en saamhorigheid kwijt. Laten we blijven uitgaan van onze persoonlijke verantwoordelijkheid, en de zuilorganisaties benutten om daaraan dienstbaar te zijn. Hier ligt een enorme opdracht. Die geldt voor allen die in de zuilorganisaties werkzaam zijn. Maar ook voor degenen die er gebruik van maken. We hebben dringend bewustwording en opscherping nodig. De zuil is nooit bedoeld als gesloten bolwerk. En het moet ook geen orgaan worden waarin we elkaar de maat nemen hoever we al dan niet meebuigen met de tijdgeest. Deze organisaties zijn bedoeld om dienstbaar te zijn aan de bevindelijk gereformeerde levenspraktijk. Pleisterplaatsen van gemeenschapszin, waar we elkaar helpen om vanuit onze identiteit in het leven te staan.

Onze jongeren denken niet meer in termen van verzuiling. Hebben we niet bijna allemaal een telefoon op zak? Daarmee zijn we op netwerken aangesloten. Instagram, Whatsapp, noem ze maar op. Dit is kenmerkend voor de nieuwe structuur van onze samenleving. Dit soort netwerken zijn te vergelijken met de straten, wijken, bibliotheken en winkelcentra van een stad. Logisch dat je er gebruik van maakt. Maar waakzaamheid blijft geboden. Waar brengt het je? Zijn je connecties en activiteiten in overeenstemming met Gods wet? Scrol eens door uw contactenlijst, bekijk het berichtenverkeer nog eens van enkele willekeurige relaties. Blijkt daarin de Bijbelse gemeenschapszin?

Verenigingsleven

In ons kerkelijk leven kennen we onze verenigingen. Deze mogen nooit de plaats van de eredienst innemen. Maar ze zijn wel belangrijk. Namelijk om dienstbaar te zijn aan prediking en gemeenteleven. Daarom is het ook belangrijk dat ouders hun kinderen stimuleren zich hierbij aan te sluiten. Onze oudere jeugd kiest liever een vrije invulling voor de avonden en vindt het kerkelijke verenigingsleven nogal eens te strak en te christelijk. Toch is het -misschien wel meer dan ooitnodig dat onze jongeren verantwoordelijkheid nemen voor een leven naar Gods Woord. En dat ze willen horen bij de gemeenschap die dat zoekt. Hierin verdienen ze onze aandacht en steun.

Maken we de balans op, dan geeft het thema van de gemeenschapszin ons allerlei reden om beschaamd te zijn. We zijn zoekers van eigen eer. In wat we zouden moeten doen tot welzijn van Gods kerk en kinderen ligt zoveel schuld. Wat een wonder dat de Heere nu juist in alle gebrokenheid en bederf Zijn gunst wil betonen. Naar Zijn welbehagen verheerlijkt Hij Zijn Zoon. Door een Goddelijk wonder geeft de Heilige Geest deel aan Hem. Hoe zalig om in Zijn kracht bewaard te worden van de zonde en geleid te worden in Gods gunst. Na Pinksteren deed de Heilige Geest dagelijks mensen toe tot deze gemeenschap en bracht Hij deze tot bloei. Dat is nog Zijn liefste werk. Gelooft u dat?

slot

1. De gemeenschap van Pinksteren

2. De gemeente als uitgangspunt

3. Gemeenschapszin als levenshouding

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen