Heeft God Zijn volk verstoten?

Verschillende profetieën uit het Oude Testament vragen om een duiding. Het Nieuwe Testament werpt licht over het Oude Testament. Ik beperk me nu tot een gedeelte van de Romeinenbrief.

In de eerste negen hoofdstukken schrijft Paulus over de voorrechten van de Joden. Maar voor degenen die voor de zaligheid het spoor van de werken der wet willen gaan, is Christus een aanstoot (Rom. 9:30-32). Over de verwerping van Christus zegt Paulus twee dingen: Israël is wel gestruikeld, maar niet om te vallen en hierdoor is de zaligheid de heidenen geworden (Rom. 11:11). Hun val was daarom de rijkdom der wereld. God heeft Zijn volk echter niet voorgoed verstoten. Er is nog een overblijfsel naar de verkiezing.

De apostel wijst erop dat er ook in zijn tijd nog Joden zijn die in Jezus Christus geloven. Daar is hijzelf een sprekend voorbeeld van. En hij is dat niet alleen. Het is als in de dagen van Elia. Er is een overblijfsel naar de verkiezing der genade. Dit ware Israël is de waarborg dat de Heere doorgaat met Zijn werk.

Toekomstverwachting

Om de toekomstverwachting te tekenen, gebruikt Paulus het beeld van de olijfboom. Door de struikeling van Israël is er plaats gekomen voor de inenting van wilde takken (de heidenen). Maar de Heere is Israël niet vergeten. Integendeel. Hij doet dit alles ‘om hen tot jaloersheid te verwekken’. Het verbond der vaderen blijft. Afgebroken takken (door ongeloof) zullen alsnog ingeënt worden (door geloof). In dat verband spreekt Paulus in Romeinen 11 niet alleen van Israëls 'val' en 'vermindering', maar ook van hun 'volheid' (vers 12); niet alleen van hun 'verwerping', maar ook van hun 'aanneming' (vers 15); niet alleen van hun 'afgebroken worden', maar ook van hun 'opnieuw ingeënt worden' (vers 16-24).

De vraag is of deze belofte bestemd is voor al de natuurlijke nakomelingen van Abraham. Zijn de beloften bestemd voor iedere Israëliet? Paulus maakt duidelijk dat Gods beloften niet vervallen, maar dat niet allen Israël zijn, die uit Israël zijn (Rom. 9:6). In Romeinen 9:8 en Galaten 3:16 laat de apostel ook heel duidelijk zien dat de verbondsbelofte het geestelijk zaad van Abram geldt. Als Paulus spreekt over de ‘volheid der heidenen’ (vers 25) bedoelt hij toch ook niet alle heidenen, hoofd voor hoofd? De toekomstverwachting voor Israël staat in de context van Gods verkiezend welbehagen.

Een grote menigte

Toch is de reikwijdte van deze belofte niet gering. ‘En alzo zal geheel Israël zalig worden’ (Rom. 11:26). Het zal zijn als 'het leven uit de doden' (Rom. 11:15). De kanttekenaar schrijft: ‘een zeer grote menigte, en gelijk als de ganse Joodse natie’. We willen in de toekomstverwachting voor Israël niet vervallen in het ene uiterste van ‘een chiliastische heilstaat op aarde’, naar een verkeerde exegese van Openbaring 20. Maar we willen aan de andere kant ook niet vervallen in het andere uiterste, ‘dat er voor het volk Israël geen verwachting meer is’.

De vervangingstheologie ziet geen beloften meer voor het huidige Israël. Romeinen 9 tot en met 11 leert echter dat de lijn van Gods verbond voor Israël nog niet verbroken is. Ook al hebben we oog voor de geestelijke betekenis van de beloften voor Gods volk vandaag, dit is niet met uitsluiting van het Joodse volk. Belangrijke vragen zijn wel: Wie is Israël? En: Waar is Israël?

Er is nog verwachting voor het Joodse volk! We gaan maar niet speculeren over de wijze waarop dit alles zal geschieden. Paulus noemt het een verborgenheid (Rom. 11:25).

Het zal pas echt duidelijk worden als het zal plaatsvinden.

Er zou meer over dit onderwerp te zeggen zijn. Een opmerkelijke tekst is bijvoorbeeld ook: ‘En zij zullen vallen door de scherpte des zwaards, en gevankelijk weggevoerd worden onder alle volken; en Jeruzalem zal van de heidenen vertreden worden, totdat de tijden der heidenen vervuld zullen zijn’ (Luk. 21:24). Wat is de betekenis van het tweede deel van de tekst? Het voert nu echter te ver om allerlei Schriftplaatsen uit te pluizen. Concluderend kunnen we zeggen: ‘God heeft Zijn volk niet verstoten. Dat zij verre!’ Zij blijven met betrekking tot de verkiezing ‘beminden om der vaderen wil’. En als God Zijn volk niet verstoot, moeten wij dat ook niet doen!

Prediking van het Woord

Wat de vervulling van de beloften betreft, moeten wij niet werelds denken. Christus sprak tot Pilatus: ‘Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld’. Niet de steun van Amerika of de dreiging van Iran is bepalend voor de toekomst van Israël. Christus leert dat Zijn Koninkrijk komt door de prediking van het Woord. Die opdracht hebben de discipelen gekregen. Het is geen politieke kwestie, maar een geestelijke zaak.

In een volgend artikel hoop ik nader in te gaan op de huidige situatie.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen