Een gebed om vrijmoedigheid

Veel mensen die als christen te boek staan, gaan in het publieke leven hun weg als Nicodemieten: ze verbergen, zoals Nicodémus in zijn begintijd, hun geloofsovertuiging in het publieke leven. Laten we uit Gods Woord leren dat we om vrijmoedigheid moeten bidden en het dan ook zullen krijgen, in onze toenadering tot God en in het spreken met onze naasten.

Na Pinksteren was er een indrukwekkende uitbreiding van de kerk door het werk van de Heilige Geest. Maar het uitbreken van de vij- andschap van de zijde van het sanhedrin liet niet op zich wachten. Als Petrus en Johannes, als instrumenten van Christus en van de Heilige Geest, de kreupele aan de Schone Poort hebben genezen, zitten ze al gauw in de gevangenis. Bij het gerechtelijk onderzoek de volgende dag blijkt hoe Petrus bij zijn toespraak vervuld is met de Heilige Geest. Dan wordt Christus verheerlijkt! Daarom zegt hij: ‘Zo zij u allen kennelijk en het ganse volk Israël, dat door den Naam van Jezus Christus den Nazaréner, Dien gij gekruist hebt, Welken God van de doden heeft opgewekt, door Hem, zeg ik, staat deze hier voor u gezond. Deze is de Steen Die van u, de bouwlie- den, veracht is, Welke tot een Hoofd des hoeks geworden is. En de zaligheid is in geen ander; want er is ook onder den hemel geen andere naam, die onder de mensen gegeven is, door welken wij moeten zalig worden’ (de verzen 10 tot en met 12).

Het overleg van het sanhedrin vindt plaats in hun afwezigheid, maar al spoedig worden ze binnen geroepen. Men heeft met verwondering het vrijmoedig getui- genis van Petrus aangehoord. Ze gaan zich inspannen om dit in te dammen, ja het zwijgen op te leggen. Maar hier wordt door deze overheid een grens overschreden.

Gehoorzaam aan God

Het sanhedrin verbiedt hun te spreken of te leren in de naam van Jezus. Daarop antwoordt Petrus met woorden, die ook in onze tijd nog gelden: ‘Oordeelt gij of het recht is voor God, ulieden meer te horen dan God?’ Gehoorzaamheid aan God gaat boven gehoorzaamheid aan mensen. Het lukt het sanhedrin niet om hen met hun dreigementen tot gehoorzaamheid te dwingen. ‘Wij kunnen niet laten te spreken hetgeen wij gezien en gehoord hebben’, zeggen de apostelen. Het is te hopen dat we deze taal verstaan en dat er ook in onze tijd nog veel van zulke getuigen gevonden worden. Maar zulken ondervin- den veel tegenstand.

Als de apostelen terugkomen in de gemeente is de reactie: een gemeen- schappelijk gebed. Hoe voorbeeldig! De vijandschap van de eigengerechtige godsdienst moet ons nog verbinden. De nood is gevoeld en niet onderschat. De boodschap van de dood in Adam en het leven in Christus wil men niet horen. In die gemeentevergadering werd men toen bevreesd dat de verkregen vrijmoedigheid verloren zou gaan. Daarom ging men er om bidden. Laten wij ook bevreesd zijn voor onvrijmoedigheid en om vrijmoedig- heid bidden.

Verdrukking hebben

Men bad niet of God de vervolgingen zou wegnemen. Ze waren voorzegd. De Heere had in de Paaszaal al gezegd: ‘In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goeden moed, Ik heb de wereld overwon- nen’ (Joh. 16:33). Gods werk ondervindt altijd tegenstand. Onder het mom van godsdienst (maar dan zonder God), worden allerlei gruwelen bedreven. In het groot, in landen waar openlijke vervolgin- gen zijn. Maar ook in de naaste omgeving van getrouwe getuigen. De haat tegen Gods genadewerk is groot, vooral bij een hoogmoedige godsdienst.

Hoe reageren wij erop? Hebben wij al leren bidden als deze gemeente? De dreigingen werden bij God gebracht; ze golden ten diepste Hem. Toen spanden Herodes en Pontius Pilatus, dus de wereld, samen met de eigengerechtige godsdienst. Het ging immers om het heilig Kind Jezus! Nu span- nen socialisten en liberalen samen met alle schijngodsdienst. Nee, we moeten geen eigen rechter spelen, maar bidden om trouw en vrijmoedigheid. Zijn wij opgewassen tegen een vijandige overheid, tegen de volksmassa, op het werk of in je naaste omgeving? Hoe vrijmoedig zijn we in het gezin, de familie, bij de buren, op het werk en tijdens onze vakantie? Toen was er de vrees dat God onteerd werd door onvrijmoedigheid, dat het werk van de verkondiging zou stagneren en schade zou ondervinden in de verdrukking. Laat het ook onze vrees zijn en laat dus het gebed om vrijmoedigheid ook ons gebed zijn.

De plaats bewogen

De Heere heeft het gebed toen gehoord en verhoord. We lezen in vers 31: ‘En als zij gebeden hadden, werd de plaats in welke zij vergaderd waren, bewogen; en zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest, en spraken het Woord Gods met vrijmoedigheid’.

In ons tekstverband gaat het vooral over Gods knechten. Ook Paulus vraagt om gebed, ‘opdat mij het Woord gegeven worde in de opening mijns monds met vrij- moedigheid, om de verborgenheid van het Evangelie bekend te maken’ (Ef. 6:18, 19). Hier mag de gemeente erin delen. En laten wij het toch persoonlijk ook zoeken.

Maar er is meer nodig als het om vrij- moedigheid gaat. En dan denk ik aan onze verhouding tot God. Hebben we al vrijmoedigheid gekregen om als arme zondaren naar Gods genadetroon te vluch- ten? Zoek dit toch allereerst. De apostel schrijft: ‘Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot den troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, en genade vinden om geholpen te worden te bekwamer tijd’ (Hebr. 4:16). Zonden maken scheiding tussen God en onze ziel. Als die aan de hand gehouden worden, kan er geen vrijmoedige toegang tot God zijn. Oprechte bekering is onmisbaar voor onszelf en voor anderen om vrijmoedig te spreken over Gods genadewerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen