Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Het ouwe tolhuus van opoe

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Het ouwe tolhuus van opoe

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

”Welkom in mijn nederige paleisje”, lacht Gerlinde Westerink. Net buiten Nunspeet, aan een slingerende landweg, ligt haar liefelijke stulp met de naam ”Het ouwe tolhuus”.

tekst: GERTRUDE DE WILDT-BROUWER beeld: TINEKE VAN DER EEMS

In de tuin lokt het zithoekje om te genieten van haar stuk van het erf. De buurman en verhuurder komt juist de lege container terugbrengen. „Zorg dat je hem weer vol krijgt.” Service van de zaak, noemt Gerlinde het. De tuin staat in volle bloei: witte petunia’s groeien weelderig in melkbus 101, lang geleden in gebruik bij Gerlindes opa op de boerderij. In een mand ernaast kleurt de hebe paars.

RODE BAKSTEEN

Op de voorgevel van de gedeelde woning prijkt het bordje ”Het ouwe tolhuus”. Aan de Oude Zeeweg heeft echter nooit een tolhuis gestaan, weet de bewoonster. Toen het tolhuis in Nunspeet aan het begin van de vorige eeuw afgebroken werd, gebruikte de bouwer de rode bakstenen daarvan voor het huis waar Gerlinde nu in woont. Zeker weten doet Gerlinde het niet, maar waarschijnlijk was dat rond 1910.

Ergens tussen 1910 en nu is ook het adres nog eens veranderd. „Mijn oma noemt dit altijd nog Zeeweg 87, omdat ze het huisje als kind zo gekend heeft, het was de plek waar de oma van mijn opa woonde. Maar het adres van nu is Oude Zeeweg 7, omdat de Zeeweg in tweeën gedeeld is. Er kwam een nieuwbouwwijk tussen, waarna het ene deel Oude Zeeweg en het andere deel Zeeweg genoemd is.”

SEINTJE

Sinds vier jaar is Gerlinde de trotse bewoner van het huis. Daar was maar een telefoontje met de verhuurder voor nodig, vertelt ze, nog steeds een beetje verbluft. „Ik was al vaak langs dit plekje gefietst en dacht dan altijd: daar zou ik best willen wonen. Ik heb een aantal jaar in Maartensdijk gewoond. Toen ik weer terug naar m’n geboorteplaats wilde, kwam dit huis juist leeg te staan. Het is een gewild plekje. Mensen zeggen wel eens tegen me: „Als je hier weggaat, geef me dan een seintje.””

In de keuken koos Gerlinde voor een warm tintje groen op de muur. Ze wijst naar de ingebouwde kast in de hoek, waar meer een pastelteint groen te zien is. „Die kleur had ik een beetje in de gauwigheid gekozen. Mijn moeder probeerde op de binnenkant van de kast uit hoe het stond, maar weigerde haast om verder te gaan. De kleur die nu op de muren zit, is beter.”

Her en der staan crèmetubes, pakken sap en andere producten van aloë vera. Gerlinde verkoopt deze spullen aan huis. Ze vindt het gezellig om naast haar baan bij gehandicapteninstelling ”De Klokkenberg” in Nunspeet ook aan huis wat leven in de brouwerij te hebben. „En als mensen hier hun spullen komen kopen, hoor ik ook vaak dat ik hier zo leuk woon.”

KOEIEN

In de woonkamer vraagt het grote voorraam om lekker naar buiten te kijken. In de tuin, die door de buren wordt bijgehouden, buigen

de Zeeuwse knoopjes hun kopjes onder de druppels van de heenen-weerzwaaiende tuinsproeier. Aan de andere kant van de weg staan enkele koeien te grazen onder het hoge geboomte. Over de weg rijdt een trekker voorbij en af en toe wat dagjesmensen die een fietstocht maken. „Toen ik hier pas woonde, ging ik ’s morgens vaak een poosje hier in de voorkamer staan om te genieten van het uitzicht.”

Gerlinde houdt van oude spulletjes. In het historische huisje komen ze goed tot hun recht. De haard met Delfts blauwe tegeltjes en de inbouwkast in de keuken zaten er al toen haar betovergrootmoeder er nog woonde. De Nunspeetse kreeg verder het een en ander cadeau van familieleden. „Kijk, deze gietijzeren kapstok lag bij mijn oma op de deel. En in de leren koffer op de kast in de woonkamer kun je de naam en het adres van mijn opa en oma nog zien staan.”

Voor de koffer ligt een dwarsfluit en erop drie houten blokfluiten, waar Gerlinde graag op speelt. Ernaast ligt zelfs een tuba die ze op een antiekmarkt op de kop tikte. „Met de ‘nieuwe oude’ spulletjes schrijf ik weer geschiedenis.”

Ook de betovergrootmoeder die Gerlinde lang geleden voorging door in dit huis te wonen, heeft hier nu opnieuw een plekje gekregen. Op een foto in zwart-wit zit ze met haar kleinzoon op schoot, een Veluws kapje op en de zwarte dracht aan. ”Opoe van Olst met Henkie”, staat er op de achterkant.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 30 september 2020

Terdege | 136 Pagina's

Het ouwe tolhuus van opoe

Bekijk de hele uitgave van woensdag 30 september 2020

Terdege | 136 Pagina's