John Mastenbroek

Een redacteur die ooit met hem sprak, typeerde hem als ‘een vrolijk vat vol geleerdheid’. Hij reageerde daarop en omschreef zichzelf als ‘een verdorven vat vol verkeerdheid’. Hij, dat was Jacob Mastenbroek. Wie van hen beiden had gelijk? Ik denk: allebei. De redacteur gaf de indruk weer die Mastenbroek op de mensen maakte; hij zelf verwoordde een zelfbeeld.

John Mastenbroek – want zo noemde iedereen hem – werd geboren in 1946 en overleed in 2023. In kerkelijk opzicht behoorde hij tot de Gereformeerde Gemeenten, voor welk kerkverband hij als onder meer bibliothecaris van de Theologische School te Rotterdam veel belangeloze arbeid heeft verricht. Hij had ‘zijn’ kerkverband hartelijk lief, stond er niet kritiekloos, maar tegelijk wel eerlijk in; een eng kerkelijk standpunt deelde hij niet, hij beluisterde ook graag dominees buiten de Gereformeerde Gemeenten.

Mastenbroek heeft veel boeken geschreven, heel vaak over kerkhistorische onderwerpen; verder verscheen een veelvoud aan artikelen in het RD, Terdege en Oude Paden. Daarbij hield hij graag lezingen, ook op de ‘Oude Paden-dagen’. Zijn vlotte omgang met mensen van allerlei slag resulteerde in meerdere geslaagde, door hem afgenomen interviews. Al zijn bijdragen kenmerken zich doordat ze voor iedereen goed leesbaar waren, verder omdat ze – zoals dat tegenwoordig heet – ‘ergens over gingen’ – dus wezenlijke zaken beschreven.

Vanaf 1995, het jaar waarin de voorbereidingen getroffen werden voor Oude Paden (waarvan de eerste aflevering een jaar later verscheen), was hij gedurende vijfentwintig jaar sterk betrokken bij dit tijdschrift, als auteur en later ook als secretaris. Toen ondergetekende hem destijds vroeg of hij toe wilde treden tot de redactie van een op te richten kerkhistorische periodiek, had hij direct ‘con amore’ zijn medewerking toegezegd. Daarin is hij niet tekortgeschoten. Later zei hij eens tijdens een redactievergadering: ‘Ik heb Oude Paden niet stiefmoederlijk behandeld.’ Dat was helemaal waar.

Vele jaren, vanaf de voorbereidingen voor het boek De Vereniging van 1907 heb ik met hem samengewerkt. Veel heb ik daarbij van hem ontvangen. Hij had een luisterend oor, een gul en gunnend karakter. Een oprecht mens, op wiens leven met dankbaarheid en respect mag worden teruggekeken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen